Voorgelogen

45

Wat vooraf ging: Nogmaals, ik heb dit niet verwacht van je Latif...

Meryem:
"Meryem! Je zit al een weekje in je kamer, kom is naar buiten!" hoor ik Melek zeggen, ik negeer haar en kijk droog voor me uit. Ik ben een weekje niet uit m'n kamer geweest, de reden is dat ik Latif niet wil zien. Eigenlijk wil ik niemand zien. Ik heb gehoord dat Latif ook niet naar school komt, maar het is niemand opgevallen dat er iets tussen ons is gebeurd. Beter ook.

Er zijn veel mensen voor m'n deur gekomen. Zelfs Macid, maar zijn gezicht hoef ik al helemaal niet te zien. Ik doe de deur open om naar de wc te gaan, maar wordt tegengehouden door Melek, Medina en Azra. Geschrokken kijk ik hun aan. Ze duwen me m'n kamer in en zetten de deur achter hun op slot. "Je gaat nu vertellen wat er is gebeurd!" sist Medina, ik haal m'n schouders op. "Er is niks om jullie zorgen over te maken" zeg ik droog en ga op m'n bed zitten.

Alle 3 kijken ze me met spleetjes ogen aan. "En dat moeten wij geloven? ZIEN WE ERUIT ALS MONGOLEN?!" schreeuwt Melek als een bezetenen, met grote ogen kijk ik haar aan. "Jullie mogen zelf weten wat jullie wel of niet geloven" zeg ik en kijk naar de grond, "effe een vraagje" zegt Azra en gaat naast me zitten, ik kijk haar vragend aan. "Heeft het iets te maken met Latif?" vraagt ze en kijkt me verdrietig aan, m'n ogen worden steeds groter. Hevig schud ik m'n hoofd en friemel met m'n vingers.

"Heeft hij iets ergs gedaan?! Ik klap hem vriend!" schreeuwt Melek, Azra slaat haar hard op haar achterhoofd en kijkt me weer aan. "Hij heeft niks gedaan! Kunnen jullie mij nu alleen laten?" zeg ik boos en doe de deken snel over m'n hoofd. Ze zuchten alle 3 teleurgesteld en lopen m'n kamer uit.

Ik doe de deken weer weg en ga rechtop zitten. Uit het niets begin ik te huilen. Ik veeg m'n tranen weg, terwijl die nog steeds stromen. Ik knijp hard in m'n kussen. Ik pak de kussen vast en sla er mee. Elke keer als ik eraan denk word ik gek. Wie zou mij nog willen? Ik ben ontmaagd. En dat door de beste vriend van m'n broer. Ik ben verkracht door de jongen waar ik me nog veilig bij voelde. Hoe kan ik me nog veilig bij hem voelen? Hoe kan ik nog in zijn gezicht kijken? Ik weet het allemaal niet.

Ik zucht diep en kijk emotieloos voor me uit. Misschien is het tijd om naar buiten te gaan? Ik bedoel, ik heb toch wel lucht nodig. Ik bekijk mezelf in de spiegel en schrik van mezelf. Ik ben zo uitgeput. Ik denk dat ik nu een beetje naar buiten ga, voor wat frisse lucht. Ja dat is wel de goede keuze.

Latif:
"Schat, kom je kamer uit!" hoor ik m'n moeder zeggen, "misschien later!" zeg ik en ga liggen op m'n bed. Kijkend naar de plafond denk ik aan Meryem. Wat zal zij nu over mij denken? Ik snap het wel, als ze mij niet meer aankijkt. Maar wollah dit waren niet mijn bedoelingen. Ik wil haar nooit pijn doen. Ik wist het niet eens! Ik zucht diep en onbewust valt er een traan naar beneden.

Ik heb Meryems leven verpest en nu heeft Serkan mijn leven verpest. Door de vrouw waar ik van hou mij te laten haten. En het is hem ook gelukt. Ik haat hem, met heel m'n hart. En zij haat mij met heel haar hart. Geïrriteerd sta ik op, ik ben van plan om een rondje te lopen zonder dat iemand me ziet.

Meryem:
"Waar ga je heen?" vragen m'n broers en kijken me met opgetrokken wenkbrauw aan, "een rondje lopen, ik kom weer terug" zeg ik zachtjes en doe snel m'n schoenen aan. Ik doe de deur achter me dicht en krijg een kleine glimlach op m'n gezicht als ik een windvlaag voel. Ik adem heel diep in en uit en zet een stap naar voren.

Ik zet m'n telefoon uit, voordat ik gebeld wordt door m'n zussen. Snel loop ik de hoek. Ik doe m'n capuchon van m'n vest over m'n hoofd en kijk naar m'n stappen die ik neem. Ik voel een harde schouder tegen me aan. Geschrokken kijk ik op. "Euh sorry" hoor ik diegene zeggen, m'n ogen worden groter. Ik draai me om en kijk in de ogen van Latif. Zelf kijkt hij me ook geschrokken aan. Ik geef hem een vieze blik en draai me om. Snel pakt hij me vast van m'n arm.

Ik draai me om en trek m'n arm uit z'n greep. "Raak me niet aan! Dat heb je genoeg gedaan!" sis ik, "wollah ik wist het niet, sorry" zegt hij en kijkt me beschaamd aan. "Je kan wel sorry zeggen, maar de 2 verpeste jaren kun je nooit goed maken" zeg ik en onbewust rolt er een traan over m'n wang. "Ik weet het, ik ben de grootste mongool" zegt hij en kijkt naar de grond, "dat ben je zeker! Ik heb een jaar lang elke nacht gehuild om dit, ik voelde me vies en op dit moment ook. Weet jij dat geen 1 man een ontmaagde vrouw wilt? Zou jij een ontmaagde vrouw willen? Ik niet. Ik heb me elke dag geschaamd voor mijn bloedeigen ouders! En jij zegt me sorry? Ben je wel goed in je hoofd?!" zeg ik boos en kijk hem hoofdschuddend aan. "Mag ik nu weggaan? Ik heb al teveel met je gepraat. Ik was van plan om geen 1 woord tegen je te zeggen! Wees maar blij dat ik met je heb gepraat, want vanaf nu veranderd het!" zeg ik boos en draai om.

"Meryem" hoor ik hem zachtjes zeggen, ik draai me om en kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan. "Wat?" zeg ik boos, "weet dat ik nog steeds van je hou na al deze dingen" zegt hij. Niet serieus kijk ik hem aan en begin te lachen, vanwege gemengde gevoelens. "Jij en ik bestaat niet, stop dat in je hoofd! En jij kan niet van mij houden! Stop dat ook in je hoofd. Weet dat ik altijd van je ga walgen, ik haat jou met heel m'n hart!" schreeuw ik woedend, terwijl er een paar tranen naar beneden vallen. Hij knikt en kijkt nog steeds naar de grond.

"Denk erover na of je later een ontmaagde vrouw wilt, voordat je van mij gaat houden!" zeg ik en met die woorden loop ik weg.

STEM EN REAGEER!!!