Voorgelogen

91

Wat vooraf ging: Wat als Serkan er niet was? Hoe zou ons leven er dan uitzien?

STEMDOEL: 110 STEMMEN EN 190+ REACTIES!!

Meryem:
Snel doe ik m'n capuchon ver over m'n hoofd, waarna ik Latif aankijk. Zonder dat die mij aankijkt doet hij z'n pet over z'n ogen en z'n handen in z'n zakken. "Einde dus?" vraag ik om de stilte te verbreken, hij zucht waarna hij wegkijkt en knikt. Ik neem een stap naar voren, waarna ik hem strak aankijk. Hij merkt het op, waarna hij z'n hoofd opheft, waardoor onze blikken met elkaar kruizen. "Bedankt" glimlach ik dan, hij trekt z'n wenkbrauw op en kijkt me vragend aan. "Voor wat?" vraagt hij, ik lach en bal m'n vuisten dan.

"Ik ben jou dankbaar, ondanks alles wat je me hebt aangedaan. Bedankt voor deze levensles en bedankt dat je mij hebt laten inzien wat ik waard ben in jouw ogen. Dankzij jou weet ik dat ik iemand nodig heb die mij oprecht waardeert" glimlach ik, waarna ik mijn hand uitsteek. Z'n ogen worden groter, terwijl die naar m'n hand kijkt. "Ik bedoelde het niet zo" fluistert hij heel zachtjes, zo zacht dat ik hem nauwelijks kan horen. "Vanaf nu ben jij ook net als de meeste mensen voor mij. Zo zag jij mij blijkbaar ook, net zoals een vreemdeling. Maar ja maakt niet uit, want een vreemde zijn is toch niet zo erg? Het is juist beter, omdat we toch anders nog vele problemen krijgen. Ik wens je veel succes in het leven. Ik hoop dat je een goede sterke vrouw voor jezelf kan vinden en niet een zwakkeling zoals ik" zeg ik, terwijl ik m'n hand snel in m'n zak stop. "Je bent nu zo te zien een echte vreemdeling voor mij, waardoor je m'n hand niet eens aannam" sis ik boos, waarna ik een stap naar achter neem. "Waarom blijf je me maar aanstaren dan? Ik bedank je, je kan wel alsjeblieft zeggen. Of is dat ook moeilijk?" vraag ik hem weer, terwijl ik m'n verdomme tranen probeer te bedwingen.

Hij begint te trillen, waarna hij z'n kaak spant. "Het is moeilijk om nog tegen je te p-praten" sist hij "dan praten we vanaf nu toch niet? M-mij best" stotter ik, waarna ik m'n ogen hard dicht knijp. Alsjeblieft Meryem. Huil niet. Het is niet de tijd.

"Huil" hoor ik hem zeggen, ik open m'n ogen waarna ik boos met m'n hoofd schudt. "Huilen om wie? Om degene die mijn eigen lach heeft gedood?" vraag ik met rode ogen, terwijl ik hem boos naar achter duw. "Ik haat het dat ik nog huil om een klootzak zoals jij!" schreeuw ik boos, terwijl ik hard in m'n ogen wrijf. "Zie je? Ik huil weer! Weer voor een klootzak zoals jij! Ik haat mezelf, niet jou. Maak je daar geen zorgen om. Alsof je dat wel zou doen. Wat verwacht ik toch van je?" huil ik, terwijl ik m'n tranen wegveeg. Hij pakt m'n arm stevig vast, waarna hij me naar zich toetrekt. "Je weet niet wat ik op dit moment voel, dus praat niet zo over me, alsof ik niks voor je heb gedaan!" sist hij boos, boos kijk ik hem aan en trek ik m'n arm ruw uit zijn greep. "Misschien heb je veel voor me gedaan ja, maar kijk ook even naar de dingen die je niet hebt gedaan!" sis ik boos.

"Wat heb ik niet gedaan dan voor jou?" vraagt hij met z'n tanden op elkaar. "Laat gewoon ja! Het is toch klaar tussen ons, ik hoef je niet alles te verduidelijken" zucht ik, terwijl ik hem boos voorbij loop.

"Niks loopt ook goed af, ik haat mijn kanker leven!" schreeuwt hij boos, waarna ik een harde klap hoor. Geschrokken draai ik me om, waarna m'n ogen groter worden. "Wat doe je?Ben je helemaal gek geworden?!" schreeuw ik boos, terwijl ik snel naar hem toe ren. "Laat me alleen, heb al kanker veel aan m'n hoofd" sist hij, terwijl hij de bloed van z'n vuist ruw over z'n t-shirt veegt. "Ben je gek?!" zeg ik geschrokken, terwijl ik z'n arm snel vastpak. Boos kijkt hij me aan, waarna hij z'n arm boos wegtrekt. "Raak mij niet aan. En kanker hier op, voordat iemand ons ziet" sis hij, waarna hij z'n vest dichtritst.

"Ik laat je zo hier niet alleen!" zeg ik, terwijl m'n blik nog steeds gericht is op z'n hand, "MERYEM KANKER GEWOON OP!" schreeuwt hij boos, waarna hij me boos van m'n pols vastpak. "Ga weg!" sist hij boos, ik schud m'n hoofd en kijk hem aan. "Ga weg! Nu!" schreeuwt hij dit keer bozer en duwt harder in m'n pols. "Je doet me pijn!" zeg ik, terwijl ik m'n arm uit z'n greep probeer te trekken, "ik laat je alleen los als je weggaat!" sist hij boos, ik knik waarna hij me snel loslaat. "Ga!" sist hij weer, "ik ga al! En weet je stik erin! Ik probeerde nog iets goeds te doen voor je, terwijl jij het allerergste bij mij hebt gedaan!" sis ik terug, waarna ik m'n handen boos in m'n zakken stop en met grote stappen wegloop.

Latif:
Vanuit m'n ooghoeken kijk ik hoe ze wegloopt. Ik heb haar pijn gedaan. Ik weet het. Maar wat kon ik anders doen dan? Haar in de risico zetten, zodat Serkan haar iets kon aandoen? Nee, zo ben ik niet. Heb het liever zo. Al is het klaar kijk ik nog steeds achterom of het nog goed met haar gaat. En tja. Mijn liefde is nooit weggegaan tegenover haar. Toch gelooft ze niet dat ik nog van haar houdt.

"Liefdesverdriet?" hoor ik een zware stem zeggen, ik hef m'n hoofd op, waarna m'n ogen groter worden. Snel sta ik op, waarna ik m'n autodeur snel opengooi. "Blijf uit m'n buurt!" sis ik boos tegen m'n 'vader'. "Waarom?" vraagt hij, waarna hij een stap naar voren zet "vraag je dat nog? Ben jij kanker serieus? Wat de kanker doe jij hier nog? Ga naar de vrouw die je boven m'n moeder hebt gekozen! Wat blijf je nog hier?!" schreeuw ik boos, waarna ik m'n autodeur weer hard dichtklap.

"Waarom ben je nog hier?! Heeft die vrouw je verlaten net zoals je dat bij ons deed?!" sis ik boos, hij slikt waarna hij naar de grond kijkt. "Wat kon ik anders verwachten?" lach ik, terwijl ik m'n hoofd schud. "Ik ben er niet hier voor dat. Ik ben er hier voor, omdat jullie een echte vader nodig hebben" zegt hij, ik lach en neem een stap naar voren, waarna ik hem woedend aankijk.

STEM!!

"Kom jij hier nu zeggen, dat ik een echte vader nodig heb? Ik was tien toen je ons verliet! Ik was gewoon een kanker klein kind van tien! Elke avond vroeg ik aan m'n moeder wanneer jij zal komen! Jij was er niet toen ik voor het eerst begon met boksen! Maar? Ik hebt het geleerd zonder enig steun van iemand! En dat zonder jou! Je was er niet bij m'n eerste kanker bokswedstrijd! Iedereens vader stond daar te juichen, maar waar was de mijne dan?! Dat wist niemand! Ik herinner me nog m'n elfde verjaardag. M'n eerste verjaardag zonder jou! Ik heb kanker 10 verjaardagen gehad zonder jou! En je hebt me ook nooit een kaart verzonden! Nooit heb je aan mij gedacht! Ik heb geleerd om te vechten, om auto te rijden en ik heb geleerd om mezelf te scheren en dat allemaal zonder jou! En weet je? Ik ga zonder jou door met m'n school, ik ga studeren voor een goede baan zonder jou! Ik ga trouwen met een prachtige vrouw en ik ga een betere vader worden dan jij ooit voor mij bent geweest! En ik heb jou daar niet voor nodig, want jij hebt me ook nooit geleerd hoe ik later van m'n kinderen moet gaan houden! Maar maak je geen zorgen! Ik ga zeker van m'n vrouw en kinderen houden en ze niet net als jou achterlaten als een stuk vuil, want zo ben ik niet!" schreeuw ik boos, waarna de tranen naar beneden vallen. Boos laat ik hem los, waarna ik snel m'n auto instap en met volle gas wegrijd, zonder hem nog één keer aan te kijken.

Ware woorden van Latif?

STEM EN REAGEER!!!