လွန်ခဲ့သော ဆယ်မိနစ်က အနက်ရောင်နေကာမျက်မှန်နှင့် မီးခိုးရောင်လေကာအင်္ကျီကို ဝတ်ဆင်ထားသော အမျိုးသားတစ်ဦးသည် မေမေဝမ်ကိုနောက်ယောင်ခံကာ ဝမ်မိသားစု အိမ်ငယ်လေး၏ အဝင်ဝထိ လိုက်လာခဲ့သည်။
ထိုအမျိုးသားက ကြံ့ခိုင်သောခန္ဓာကိုယ် တည်ဆောက်မှု ရှိပြီး သူ၏ ပြောင်နေသော ခေါင်းပေါ်တွင် ဘယ်ရီကက် ဦးထုပ်ကို ဆောင်းထား၏။
ပထမတစ်ချက် ကြည့်လိုက်သည်နှင့် ထိုသူက နိုင်ငံခြားရုပ်ရှင်များတွင် တွေ့ရသည့် ဂျပုများနှင့် ခပ်ဆင်ဆင် တူနေသည်။
"ဒီနေရာပဲ"
ထိုလူက အိမ်ငယ်လေးကို ကြည့်ရင်း နေကာမျက်မှန် နောက်မှ သူ၏ မျက်လုံးကို အနည်းငယ် မှိတ်ထားလိုက်သည်။
သူက အခြေအနေကို သတင်းပို့ရန် သူ့ဂျာကင် အင်္ကျီအိတ်ကို ဆွဲဖွင့်ကာ အတွင်းဘက်တွင် သိုဝှက်ထားသော စကားပြောစက် အသေးစားလေးဖြင့် ဆက်သွယ်လိုက်သည်။
"အကြီးအကဲ.. ကျနော် ပစ်မှတ်နေရာကို ရှာတွေ့ပြီ.. ရဲတိုက်လေဒီ ပြောတဲ့အတိုင်းပဲ"
တစ်ဖက်မှ အသံက ခပ်အုပ်အုပ် ထွက်လာသည်။
"ကောင်းပြီ.. ထန်လေး.. ဝမ်မိသားစုရဲ့ ပကတိ အခြေအနေကို လေ့လာပါ.. နောက်ပြီး ဟော်သွန်း သစ်ပင်နဲ့ သူတို့ရဲ့ ပတ်သက်ဆက်နွှယ်မှုကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိနိုင်ရင် အကောင်းဆုံးပဲ.. ဒီကိစ္စက စံအိမ်သခင် နဲ့ ငါ့ရဲ့ နှစ်ကုန် သုံးသပ်ချက်နဲ့ သက်ဆိုင်တယ်.. ဒါကြောင့် သူတို့တွေ မင်းကို သတိထားမိစေလို့ မဖြစ်ဘူး"
ထိုလူက ခေါင်းညိတ်သည်။
"စိတ်မပူပါနဲ့ အကြီးအကဲ"
"ငါတို့လူတွေ စုဆောင်းထားတဲ့ ထောက်လှမ်းရေး အချက်အလက်အရ ဆိုရင် ယွဲ့လေးကို တိုက်ခိုက်လိုက်တဲ့ ချာတိတ်လေးက ဒီအိမ်မှာ နေထိုင်တာပဲ.. ယွဲ့လေးရဲ့ တွင်းနက်ရှောင်တိမ်းခြင်းဓားကနေ ထွက်လာတဲ့ ရွှေလခြမ်း စွမ်းအားကို ဒီလူငယ်က လက်တစ်ချောင်းတည်းနဲ့ ရပ်တန့်နိုင်ခဲ့တယ်"
ထိုစကားကိုကြားလျှင် အနက်ရောင်မျက်မှန်နှင့်လူက နဖူးကနေ အေးစက်သော ချွေးစက်များ ကူကယ်ရာမဲ့စွာ ကျလာသည်။
