Orién : ANKA ATEŞİ | KADER ATEŞİ | KÜL

1.Bölüm

Başlangıç: 20.02.2014
Orién 600.000 okunmayı geçtiği sırada  ne yazık ki silinmiş, sonrasında hiçbir değişiklik yapılmadan tekrar yayımlanmaya başlamış ve 0'dan 1.000.000'a ulaşmıştır.

Orién serisinin birinci kitabı Anka Ateşi, Aralık 2016'da Lopus yayınları tarafından basılmıştır.

Kitabın tüm bölümleri Wattpad'de mevcut olup daha sonraki zamanlarda da kaldırılmayacaktır.

Lütfen birazdan okuyacağınız kitabın, benim yazdığım ilk kitap olduğunu göz önünde bulundurun :) Ve üzerinden sekiz sene geçtiğini :)

Keyifli okumalar :)

*

Yangın... Dumanlar... Evin yanan kısımlarından çıkan korkunç sesler... Dışarıdan gelen siren sesleri... Anneme sesleniyor ve durmadan ağlıyorum. 

"Anne! Anne!" 

Kimse beni almaya gelmiyor. Çok korkuyorum! Tekrar sesleniyorum ve bağırabildiğim kadar çok bağırıyorum. 

"Baba! " 

Bir koku var; çok keskin, çok yoğun. Dumanlar her yeri sarmış. Nefes alamıyorum. Alevler beni yakmasa da, sıcaklık tenimi kavuruyor. Nefes alamıyorum. Hareket edemiyorum. Gözlerim kararıyor. Son defa sesleniyorum. 

"Anne!"

Nefes nefese ve ter içinde uyandım. Yatağımın yanındaki eski komodinin üzerinde duran saat, sabahın beşini gösteriyordu. Bir süre nefesimin düzene girmesini bekledikten sonra oturup, ayaklarımı yataktan aşağı sarkıttım. Saatin alarmını kapatıp yatağımın üzerine fırlattım.

Odam her zamanki gibi soğuktu ancak kâbusumun gerçekliği ile tenim alev almıştı. Bu kâbusların ne zaman biteceğini merak ediyordum. Aradan on yedi yıl geçmişti ama hâlâ hatırlıyordum.

Kim üç yaşında yaşadığı bir olayı bu kadar net hatırlayıp, on yedi sene boyunca uykusunda tekrar tekrar yaşardı ki? Evet, farklıydım. Bunu ruhumda hissedebiliyordum: Ben farklıydım. Ancak farklı olmak her zaman iyi anlama gelmiyordu. Bu bir lanet olsa gerekti. Kötü olan her şeyi hatırlıyordum ancak asıl hatırlamak istediğim şeyler hafızamdan silinmişti. Mesela anne ve babamın yüzleri. Ne yaparsam yapayım, yangından önceki güzel anılarımızı hatırlayamıyordum. Bir de o yangından nasıl kurtulduğumu. Onun dışındaki her şeyi hatırlıyordum. Yangın, artık ailemin olmayışı, beni tek akrabamız olan 'uzaktan, hem de epey uzaktan' teyzeme vermeleri, evimizin kül olmuş hali ve ondan sonra geçirdiğim korkunç günler. Eğer farklılığım hatırlamaksa, neden yangının çıktığı geceden itibaren başlıyordu anılarım?

Ellerimi zonklayan başıma götürüp, işe yaramayacağını bildiğim halde masaj yaptım. Şu an huzurlu bir uyku için neler vermezdim. Ancak huzurlu bir uyku, uyanıkken kurduğum güzel bir hayalden başka bir şey olamazdı benim için.

Yataktan ağır hareketlerle kalkıp duşa girdim. Tanrım, bu lanet evde benim için iyi olan tek şey; kendime ait bir banyomun olmasıydı.

Hızlı bir duşun ardından, yeniden buz gibi odama döndüm. Senelerdir garsonluk yaptığım kafeye gitmek için hazırlanıp, evin daha sıcak olan alt katlarına indim. Şu an tek isteğim; suratsız teyzem veya onun en az kendisi kadar suratsız ve memnuniyetsiz kızına yakalanmadan birazcık ısınıp, işe gitmekti.

Bu evde kendimi külkedisi gibi hissediyordum. Küllerin içinden çıkmış, tam anlamıyla bir külkedisi.

Evden çıkma saatim geldiğinde mümkün olan en sessiz şekilde çıktım. Soğuk hava yüzüme vurduğunda derin bir nefes aldım. Eminim herhangi bir yer, yaşadığım bu evden çok daha iyiydi.