Orién : ANKA ATEŞİ | KADER ATEŞİ | KÜL

KADER ATEŞİ / 10. BÖLÜM

OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN LÜTFEN ^^

Bu arada, spoiler vereni yakarım!

*

"Elena!"

O kadar çok uyumuştum ki göz kapaklarım adeta birbirine yapışmıştı. Gözlerimi aralayıp başucumda dikilen Bella'ya baktım.

"Kaç saattir uyuyorsun?"

Elimi tutması için ona uzattığımda, destek olarak oturmama yardım etti.

"Siz gittikten bir iki saat kadar sonra uyudum," dedim esneyerek, daha doğrusu esneyemeye çalışarak. Yaralarım yüzünden esnemek bile zordu. "Çok iyi geldi."

Kendimi bir tüy kadar hafif hissediyordum.

"Hazırlanmaya başlasak iyi olur. Duş almak ister misin? Yardım lazım mı?"

"Evet ve evet."

Bella'nın yardımı ile duş aldıktan sonra kremlerimi sürüp ağrı kesici ilaçlarımı içtim. Saçlarımı açık bırakıp, oyun kıyafetlerimi giydim. Komodinin üzerinde duran elmayı ise tüm bunları yaptıktan sonra fark ettim.

"Nate buraya mı geldi?" diye sordum heyecanla.

"Nate hep buradaydı ki," dedi Amy.

"Nasıl hep buradaydı? Sizinle gelmedi mi? Geleceğini söylemişti."

"Bahçede geleceğini söylemişti ama gelmedi."

"Neden?"

"Chris nöbetini unuttun sanırım," dedi Amy, muzip bir tavırla.

Cevap vermeden elmayı yemeye koyuldum. Kızlar telaşlı bir hazırlıktayken benim tek yaptığım yatağımın üzerine oturup elma yemekti. Ben muhtemelen Lermont'un gördüğü en kötü kaptandım. Oyunlarda onlara yardımcı olamasam da, söylemek istediklerim vardı. Bilmeleri istediğim ve son kez dile getireceğim, kalbimden taşmaya hazır kelimelerim vardı. Hazırlıkları bittiğinde onları yanıma çığırdım.

"Kızlar! Size söylemek istediklerim var."

Hepsi yatakların üzerine yerleşip söyleyeceğim şeyi beklerken konuşmaya başlamalıydım ama nereden başlayacağımı bilmiyordum.

"Böyle konuşmalar nasıl yapılır hiçbir fikrim yok. O yüzden öyle etkileyici bir konuşma falan beklemeyin yani. Ben sadece içimden geldiği gibi size teşekkür etmek istedim."

Kendimi konuşmaya hazırlamak için biraz duraklayıp, devam ettim.

"Biliyorsunuz, ben aile sevgisini hiç tatmadım. Üç yaşımdan, buraya gelene kadar ki tüm ömrümü benden nefret eden teyzem ve kuzenimle geçirdim. Her gece bir aileye sahip olmanın nasıl bir şey olduğunu, bu olayların neden benim başıma geldiğini düşünürdüm. Gelecekle ilgili de pek bir umudum yoktu açıkçası. Hiçbir zaman bir aileye sahip olamayacağımı düşünürdüm hep."

Ayakta konuşurken, gözlerimi oynadığım tırnaklarıma sabitledim. Kızlar hiç ses çıkarmadan beni dinliyorlardı. Ne düşündüklerini ya da bu konuşmamdan sıkılıp sıkılmadıklarını bilmiyordum çünkü nedense utanıyordum ve gözlerimi oynadığım tırnaklarımdan çekemiyordum. Ve onlara bakarsam eğer, ağlayacağımı biliyordum. Konuşmama devam ettim.

"Sürekli çalışmak zorunda olduğumdan sosyal ortamlarda hiç bulunamıyordum ve çalıştığım kafedeki diğer çalışanlardan başka arkadaşım yoktu. Aslında bir iki tane vardı ama onlara ne olduğunu hiç sormayın bile.

Sonra bir gün, sadece dakikalar içinde tüm hayatım değişti. Kendimi inanılmaz olayların içinde buldum. Bazen kötü olaylar yaşadım. Gerçekten kötü... Ama her şeye rağmen devam ettim. Bunu kendi gücüm sayesinde başarmadım. Ben bunu, sizler sayesinde başardım. Her seferinde bana destek oldunuz. Her seferinde bana umut oldunuz. Her seferinde, her yeni günde bana yaşam enerjisi oldunuz."