Orién : ANKA ATEŞİ | KADER ATEŞİ | KÜL

KADER ATEŞİ / 22. BÖLÜM

Oy vermeyi  ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. :)

*

Eşyalarımızı kısa süreliğine de olsa yeni odalarımıza yerleştirmemiz gerekiyordu. Odalar iki kişilik olduğundan Amy ile ikimiz kalmıştık. Bella ise tek başına farklı bir odaya geçmişti. Amy, benimle kalmak için ısrar etmediğini, Bella'ya isterse benimle kalabileceğini söylediğine dair yemin etti. "Ama bu sıralar canı çok sıkkın olduğundan, kendini toparlayana dek tek başına kalmasının daha iyi olacağını söyledi. Bizim canımızı da sıkmak istemiyormuş," dedi Amy, bir yandan elbiselerini askılara geçirip, dolabına asarken.

"Bu kız bizim canımızı sıkmayacağını ne zaman öğrenecek acaba?" dedim sıkıntı ile iç çekerken. "Biraz kafa dağıtmaya o kadar çok ihtiyacımız var ki."

Bunu söylediğimde gözlerinde bir parıltı ile bana döndü. "Diğer boyuta dönmeye ne dersin? Annem babam ve büyük annem ne zaman gitsem sizi sorup duruyorlar. Ama isterseniz başka bir yere de gidebiliriz."

"Bilemiyorum Amy. Bella'nın aklı başka yerde, Shannon'ın kolu kırık ve Nate her an dönebilir. O geldiğinde burada olmak istiyorum."

"Shanny'nin sorun edeceğini sanmıyorum," dedi omuz silkerek. "Bella ile de konuşurum. Ha? Ne dersin? Akşam geri dönmüş oluruz. Birkaç saatlik değişiklik hepimize iyi gelecektir."

"Peki ya boyut kapıları?" diye sordum bu sefer.

"Ben her şeyi hallederim merak etme sen. Lucas geldiğinde ben de burada olmak istiyorum ama buradan uzaklaşmak bize çok daha iyi gelecek buna eminim."

Amy haklıydı. Birkaç saatliğine de olsa Orién'den uzaklaşmak, normal -ya da anormal. Artık hangi boyutun bana normal geldiğini bilmiyordum- hayata dönmek hepimize iyi gelecekti. Birkaç saatliğine rahat nefes alabilecektik. "Peki." Başparmağımı kaldırıp güldüm. "Ben varım!"

Amy sevinçle sıçrayıp alkışladı. "Harika harika! Buradan sıkılmaya başlamıştım." Koşarak çıkarken dönüp bana hızlıca bir öpücük vermeyi de unutmadı.

Onun arkasından hala kendi kendime gülmeye devam ederken, yeniden kıyafetlerimi yerleştirmeye koyuldum.

Amy yarım saat kadar sonra geri döndüğünde, "Hadi hazırlan!" dedi heyecanla. "Gidiyoruz. Samantha boyut kapılarını geceye kadar açtırdı."

Onun seçtiği kıyafetleri giyip saçlarımı onun yapmasına izin verdim. Kızlarla koridorda buluştuğumuzda Amy'nin dışarıda geçirdiği yarım saatin büyük bir kısmını Bella'yı ikna etmek için harcadığı Bella'nın yüzünden belliydi. Amy boyut kapısını oluştururken kolumu Bella'nın omzuna attım. Her zamanki gibi, kızlarla anlaşmamız için kelimelere gerek yoktu.

Amy kapıyı oluşturduğunda kapının rengi yalnızca Bella ve benim dikkatimi çekmişti. Neredeyse siyaha yakın bir griydi rengi. Kızlar kapıdan geçerken biz geride kalıp, ışıklardan oluşan kapıyı incelemeye koyulduk.

"Bu da ne şimdi?" diye sordu Bella kaşlarını çatıp, gözlerini kapının üzerinde gezdirirken.

"Ben de sen söylersin sanıyordum Bella," dedim kalp atışlarım bir anda hızlanırken. "Pek de iyi bir şey gibi durmuyor ha?"

"Bilemiyorum. İlk kez böyle bir şey ile karşılaşıyorum."

"Daha önce Amy'lere gittiğimizde, geri dönerken renkteki değişimi fark etmiştim. Ama bu kadar koyu değildi, lacivertti."

Bella beni teskin etmeye çalışarak, "Hemen kötü düşünmeyelim," dese de, sesindeki endişeyi yakalayabilmiştim. "Şimdilik Amy'e bir şey söylemeyelim."