Capella

Sonra

Selah Sue - Fear Nothing

Çok zordu. Konuşmak, düşünmek ve tabi ki en önemlisi o kararı vermek çok zordu. Saatlerimizi almıştı fark etmeden. Gecenin ürpertisiydi belki de minik minik titreten vücudumuzu. Fark etmemiştik onu da. O kadar anda değildik ki çünkü. O kadar kafalarımızın içindeydik ve aynı zamanda o kadar karşılıklı birbirimizin kafasına girmeye çalışıyorduk ki... Ama verdik sonunda o kararı. Doğru olan buydu kesinlikle. Bebeğimin de dediği gibi ikimiz de festival havasında karşılamamıştık sonuçta bu haberi.

Tabi bu aşırı sevinme yanılgısı biraz da film, kitap, dizi klişelerinden geliyordu aslında. Karakter kötü değilse o bebek hep isteniyordu. O bebek haberi alındığında da hep havalara uçuluyordu. Haberle birlikte sevdiceğini de kaldırıp havalarda döndürüyordun. Çünkü bundan güzel bir haber ve bundan güzel bir an yoktu. Klasik her dizi, film, kitapta işlenen buydu. Tersi bir durumda karakter zaten kötüydü. Pislik, şerefsiz vs. bir insan olarak yazıldığından çocuk istememesi de çok normaldi. İnsanların beynine kodlanan yıllardır buydu.

Ve tabi ki yanlıştı bu. Maalesef o hayali olay muhtemelen on çiftten birine oluyordu. Misal Demir ve Gizem. İstiyorlardı zaten, uğraşıyorlardı. Ve olunca sevindiler. Bundan daha normal bir şey yoktu zaten. İstediğin bir şeye kavuşmaktan güzel ne olabilirdi ki! Ama yine de benim klasmanıma girmiyordu sanırım onlar. Çünkü dediğim gibi o beklenen, istenen bir durumdu. Böyle bizim gibi sürpriz olup haberi almak başkaydı. Ve dediğim yüzde belki burada biraz daha bile düşüyordu.

Kimse kimsenin yaşamını bilmiyordu çünkü aslında. Belki bilmediğimiz, canımız dediğimiz insanlar bile yaşıyordu bunu ve bizim haberimiz olmuyordu. Tıpkı bizim kimseye haber vermeyeceğimiz gibi onlar da bize haber vermiyorlardı ve bilmiyorduk böyle bir şey olduğunu bile. Bilmemize de gerek yoktu zaten. Bu oldukça kişisel bir durumdu. Asla bir genelleme kabul edebilecek bir şey değildi.

Çocuk bir insanı bütün yapan bir şey değildi benim gözümde. Çocuksuz eksik kalınmıyordu. Bu noktada yine isteyip yapamayanları ayırmam gerekiyordu tabi ki. Ama ne bir kadın çocuğu yok diye daha az kadındı ne de bir erkek baba olmadığı için daha az erkek. Bu bir seçenekti. Yaşamını nasıl devam ettirmek istediğinin seçeneği. Ve çok da seçilesi bir seçenekti. Ama tabi ki özellikle bizim toplumumuz tarafından oldukça büyük bir 'eksiklik' olarak kabul ediliyor hatta ayıplanıyordu genelde.

Çocukla ilgili bir diğer önemli şey de zamanlamaydı. Çocuğun hayatıma katacakları hakkında uzun uzun düşünmüştüm bu kararı alırken. İstemek istememek dışında onları düşünmek daha doğrusu çocuğu düşünmek gerekiyordu. Sırf olmak zorunda düşüncesiyle büyüdüğümüz için mutsuz çocuklar yetiştirmek yerine olduğunda seni de mutlu edecek haliyle de hep mutlu olacak bir çocuk yetiştirmeyi yeğlerdim her koşulda. Kendi keyfin, etraf ne der korkusu, aman kimse üzülmesin laf etmesin düşünceleriyle mutlu bir çocuk yetiştiremezdin çünkü. Gerçekten istediğinde, vaktine inandığında sürpriz bile olsa içindeki tüm korkuna rağmen "İstiyorum" sesi ağır bastığında olması gereken bir şeydi. Ve bizim için maalesef bu, o zaman değildi.

Kararı verdik, oh rahatladık falan diyemiyorum tabi. Evet kararı büyük bir zorlukla da olsa vermiş olmanın getirdiği bir minik de olsa rahatlık vardı. Bunu kabul edebilirdim. İkimiz de birbirimize "Tamam kararı verdik. Artık normalde nasılsak öyle olmaya devam!" diye sözler vermiştik bir de ama olabilmiş miydik emin değildim. Ne dersek diyelim aklımızın bir yerinde vardı o konu. Biliyordum çünkü benim bile varsa bebeğimin aklında kesinlikle olmalıydı.

Çok da çabalıyordu aslında. Gereğinden fazla mutlu ve neşeli görünmeye çalışıyordu ki aslında her şeyi ele veren ve her şeyi biraz da olsa yapaylaştıran da buydu. Oysa içindekini yaşadığını ve aynı şeyleri benim de yaşadığımı kabul etse ve o kabul etmişlikle davransa ikimiz de daha rahat olacaktık. Ama üstüne gitmek istemiyordum. Benim bile canımı sıkıyorduysa bebeğimi üzüyor olmalıydı çünkü bu konu. O benden çok istiyor falan diye değil ya da kadın olduğundan da değil. Ama onun bir parçasıydı şu an. Gerçek olarak öyleydi. Daha zordu muhtemelen bu yüzden durum onun için.