Nu ik hem ken

Hoofdstuk 8

'Ellie!' Ginny roept mijn naam en zwaait enthousiast. Gelukkig, ik ben nog op tijd om haar te zien spelen. Aan Harry's gezicht te zien is het geen makkelijke selectietraining. Van Hermione hoor ik dat ze al bijna twee uur bezig zijn met de selectie van de Jagers. Ginny doet het ontzettend goed, ik had niet anders verwacht. Ze heeft zelfs zeventien goals gescoord! Het is dan ook meer dan logisch dat Harry haar uitkiest voor het team. Samen met Katie Bell en Demelza Robins mag zij dit jaar het team naar de overwinning helpen. Ik blijf nog even zitten, omdat ik graag wil zien hoe Ron dit jaar als Wachter functioneert. Ook hij deed het erg goed, hij hield alle vijf de worpen. Samen met Hermione ren ik de tribune af, het veld op. Ik geef Ginny een knuffel en feliciteer de rest van het team.

Als we in bed liggen kan Ginny niet stoppen met praten over het team. Ik glimlach en luister naar haar gepraat. Ondertussen dwalen mijn gedachten af naar mijn gesprek met Draco. Door alle opwinding van de selectietraining was ik het even helemaal vergeten. Ik heb dus morgenavond met hem afgesproken.

'Wat is er met Ron?' vraag ik de volgende ochtend tijdens het ontbijt aan Hermione. 'Hij is boos omdat hij niet bij de groep van professor Slughorn is gevraagd'. 'Dan kan ik hem de hand schudden', zeg ik. De nieuwe professor Toverdranken heeft een groep leerlingen gevraagd om soms bij hem te komen eten. Harry, Hermione en Ginny zijn alle drie uitgenodigd. Ik kan me een klein beetje voorstellen hoe Ron zich voelt. Maar het doet mij niet zoveel, ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd. Na het ontbijt loop ik nog snel langs Ron. 'Als ze naar zo'n stom etentje van Slughorn gaan, gaan wij ervoor zorgen dat we een veel leukere avond hebben', zeg ik zacht tegen hem. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht en hij kijkt me dankbaar aan.

'Ik heb een afspraak met professor McGonagall', zeg ik die avond tegen Ginny. 'Wil je dat ik mee ga?' Ginny kijkt me behulpzaam aan. 'Dankje, maar dat hoeft niet. Ik kan het nu wel alleen', zeg ik glimlachend. Vorig jaar zijn we vaak samen bij McGonagall langs geweest, om over mijn moeder te praten. Nu ga ik natuurlijk niet naar McGonagall, maar dat hoeft niemand te weten.

Zachtjes loop ik over de gangen, richting de deuren die naar de tuin leiden. Ik mag hier eigenlijk niet zijn, strikte regels. Gelukkig lukt het me om zonder gezien te worden bij de deuren aan te komen. Draco staat al te wachten. Hij glimlacht naar me en loopt bijna gelijk door naar buiten. Ik trek mijn gewaad wat beter dicht, het is best fris buiten. In stilte lopen we langs de muur van het kasteel naar het water. Er staat een mooie grote boom langs het water. De takken hangen half over het water, waardoor er een verscholen plekje onder de boom is ontstaan. Draco duwt een aantal takken weg en laat me voorgaan. 'Lumos'. Alleen zijn toverstok geeft genoeg licht om elkaar duidelijk te zien. 'Hier', Draco wijst naar de stam van de boom waar letters in staan gekerft. Suze Johnson. Ik volg met mijn vingers de vormen van de letters. De naam van mijn moeder. Ik kijk Draco aan. 'Hoe kom je hier bij?' 'Ik kom al jaren op dit plekje om na te denken en alleen te zijn', zegt hij, 'ik dacht dat je dit wel wilde zien'. Dankbaar kijk ik hem aan. 'Ja, ik wist niet dat dit er was', zeg ik. Gek genoeg maakt het onverwachte lezen van mijn moeders naam me niet verdrietig. Het brengt me een soort rust. 'Hoe weet je eigenlijk dat dit mijn moeders meisjesnaam is?' bedenk ik me plotseling. 'Ik heb me even ingelezen over jou', bekent Draco. 'Waarom?' 'Sinds dat ik je in de trein zag zitten wilde ik meer weten. Vooral omdat je boos werd toen ik het over je ouders had', zegt hij. Ik kijk naar de grond, niet wetend wat ik moet zeggen. 'Je brengt me echt in de war', zeg ik na een tijdje. Draco kijkt me vragend aan. 'Dit hoort niet. Jij hoort mij hier niet mee naar toe te nemen. Je hebt een hekel aan alles en iedereen waar ik mee om ga. Je hoort bij Slytherin, die gaan niet om met iemand van Gryffindor', barst ik los.