Nu ik hem ken

Hoofdstuk 77

'Ron! We hadden je niet thuis verwacht, jongen,' zegt Molly Weasley. Ze staat haastig op en omhelst haar jongste zoon. 'Kan iemand me iets uitleggen?' Ron staart naar Draco en mij. Ik sta nu voor Draco en kijk hem woedend aan. 'Ze komen even op bezoek,' zegt Ginny. 'Malfoy? Wat doet die moordenaar hier?' Ron kijkt woest. 'Ga maar rustig zitten,' zegt Molly terwijl ze een stoel naar achteren schuift. 'Een dooddoener, mam. Waarom laat je een dooddoener toe op ons land?' schreeuwt Ron. 'Doe rustig, Ron,' snauwt Ginny. 'Je hebt hem zelf meegenomen.' 'Hij stond voor onze deur en beweert dat hij hier logeert,' zegt Ron, iets rustiger. 'Ik wil het je best uitleggen, maar eerst wil ik Draco spreken,' zeg ik kalm. Ron kijkt nog steeds verward, maar hij gaat wel zitten. 'Oké,' zegt hij simpel. Dan pak ik Draco aan zijn pols en trek hem mee naar de gang. 'Ik wil je spreken op onze kamer,' zeg ik. Draco loopt zonder iets te zeggen naar boven. In de kamer gaat hij op het bed zitten. Ik ga in kleermakerszit tegenover hem zitten. 'Wat heb je in vredesnaam gedaan?' vraag ik, zo rustig mogelijk. Draco frunnikt onrustig aan een draadje van zijn t-shirt. 'Draco? Wat is er? Wil je me alsjeblieft vertellen waar je was?' 'Ik kan het niet,' fluistert hij. 'Waarom niet? Wat heb je gedaan?' Draco ziet er weer kwetsbaar uit. Hij was een beetje opgeknapt sinds we hier waren, maar daar lijkt nu weinig van over. 'Ik was boos op mezelf dat ik zo boos werd op Ginny. Het ging notabene over mijn eigen huis. Ik wil niet bang zijn voor mijn huis. En toen-' begint hij. 'Toen?' dring ik aan. Ondertussen pak ik zijn hand, om hem steun te bieden. 'Ik ben erheen geweest,' fluistert hij. 'Echt?' Ik staar hem ongelovig aan. Dat was wel de laatste plek waarvan ik verwacht had dat hij was. Tenminste, ik had niet verwacht dat hij er vrijwillig heen zou gaan. Draco knikt en slaat zijn ogen neer. 'Ik zou willen dat ik dit niet hoefde te zeggen,' zegt hij. Een angstig gevoel bekruipt me. 'Gaat het over mijn vader?' vraag ik voorzichtig. 'Ellie, het spijt me zo,' zegt hij. 'Is hij dood?' De woorden komen hard uit mijn mond, zelf schrik ik ervan. 'Ik weet het niet, El. Hij was niet meer in de gevangenis, waar we hem voor het laatst zagen. Ik heb hem nergens gezien in de kelder. Hij kan nog leven, maar ik weet het echt niet,' zegt Draco.

Mijn vader kan dood zijn. Tranen vullen mijn ogen. Hij heeft dit echt niet verdiend. 'Het spijt me dat ik je dit moest vertellen,' zegt Draco zacht, terwijl hij zijn arm op mijn schouder legt. Het moet ontzettend moeilijk voor hem zijn geweest. Je vriendin vertellen dat haar vader misschien dood is. Vooral omdat hij het enige familielid was die ik nog had. 'Het geeft niet,' zeg ik dapper. Ondertussen hoor ik mijn stem breken. De tranen stromen nu over mijn wangen. De verdwijning van Draco ben ik helemaal vergeten. Dit nieuws slaat weer in als een bom. Al die tijd dacht ik dat ze hem wel in de kelder zouden laten liggen. Hij was toch nergens meer goed voor, zeiden ze. Blijkbaar waren ze toch niet tevreden. Ik verberg mijn gezicht in Draco nek. Hij aait zachtjes over mijn rug. 'We hadden net een plan bedacht,' snik ik. 'Het spijt me dat ik weg was vandaag,' zegt Draco. 'Ik was een beetje in de war. Toen ik thuis was geweest durfde ik niet gelijk terug. Ik was in paniek.' 'Het is al goed. Blijf voortaan bij me, ik was bang dat ik je kwijt was,' fluister ik, terwijl ik hem stevig vastpak. 'Je zult me nooit kwijtraken, liefje.' Ik voel hoe hij zijn best doet om me te troosten. Het is hem allang vergeven dat hij weg was. Hij heeft ons willen helpen, maar kwam erachter dat het al te laat was. 'Ik wist niet hoe ik het moest vertellen. Ik vind het zo erg voor je. Dit verdien je absoluut niet,' zegt Draco. 'Als Jeweetwel maar niet denkt dat hij mij hiermee klein krijgt,' zeg ik. 'Je bent dapper, El,' fluistert Draco tegen mijn haar. 'Zo voel ik me niet.' De pijn is weer terug. Het maakt me zwak. Het liefst zou ik me nu onder de dekens willen verstoppen. Dan ben ik alleen met mijn verdriet. Maar ik weet dat Draco me wil helpen. En ik weet dat ik hem nodig heb.

'Ik schrok zo toen ik Ron achter me hoorde,' zegt Draco. 'Ik zal het hem uit gaan leggen,' zeg ik. 'Denk je dat het lukt?' Draco kijkt me bezorgd aan. Hij veegt een traan van mijn wang. Ik knik. 'Je bent dapper, wist je dat?' zegt hij. Zachtjes drukt hij zijn lippen op die van mij. Heel even. Er gaat een tinteling door me heen. Hij weet het altijd weer goed te maken.

In de keuken hangt een gespannen stilte. Ron tikt ongeduldig met zijn voet op de grond. Ginny staart hem boos aan. Molly is verder gegaan met koken. 'Ron?' doorbreek ik de stilte. Hij kijkt boos op. 'Ja?' 'Ik wil je alles uitleggen. Maar dan moet je beloven me niet te onderbreken of te veroordelen,' zeg ik. Even twijfelt hij, maar knikt dan. Draco en ik gaan naast Ginny aan de tafel zitten. 'Je hebt gehuild,' fluistert Ginny. 'Leg ik later uit,' sis ik terug. Ik ontwijk haar bezorgde blik en richt me op Ron. 'Sinds het begin van het jaar heb ik met Draco afgesproken. Eerst was ik erg wantrouwig, maar hij zorgde ervoor dat ik hem ging vertrouwen. Hij had me heel erg nodig, doordat er een zware taak op zijn schouders rustte. Toen wist ik nog niet dat het met dooddoeners en Dumbledore te maken had,' begin ik mijn verhaal. Ik vertel over mijn vader, het martelen in het huis van de Malfoys, het vluchten. Door alles heen laat ik Draco steeds terugkomen. Hoe hij voor me zorgde, me wilde helpen. Ron heeft met open mond zitten luisteren. 'Oké, nu mag je reageren,' zeg ik tenslotte. Ron schudt langzaam zijn hoofd. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen.' Er valt een korte stilte. 'Het verklaart een hoop,' zegt hij dan. 'Bijvoorbeeld dat je zo kapot was na de dood van Dumbledore. Eigenlijk had het dus met Draco te maken.' 'Onder andere,' zeg ik. Ron knikt begrijpend. Al die tijd heeft hij mij strak aangekeken. Nu richt hij zich op Draco. 'Ben je volledig te vertrouwen?' Draco knikt. 'Ik wil echt niets met Jeweetwel te maken hebben,' zegt hij. 'Oké, ik hoop het. Anders trap ik je persoonlijk het huis uit,' zegt Ron. Ik kan aan zijn gezicht zien dat hij het deels grappig bedoeld, maar ook echt meent. Draco lacht gemaakt naar hem. 'Ik probeer niet te oordelen, Ellie. Maar ik zal het ook nooit begrijpen,' zegt Ron. 'Hoeft ook niet. Als wij dat maar doen,' glimlach ik naar Draco. Hij pakt voorzichtig mijn hand vast. Ginny kijkt me even glimlachend aan. Voor nu zit het wel goed met Ron.

'Je moest me nog wat vertellen?' Ginny en ik zitten in pyjama's op haar bed. Voor we gaan slapen wilde ik haar nog even spreken. 'Draco is naar zijn huis geweest,' zeg ik. 'Wat?' Ginny kijkt me ongelovig aan. 'Niet.' 'Echt waar. Maar mijn vader-' begin ik. 'Nee toch?' Aan de klank van mijn stem kan ze horen dat er iets mis is. 'Hij was niet waar we hem voor het laatst hebben gezien. Draco weet niet of hij nog leeft,' zeg ik. 'Dat meen je niet. We hadden net een plan bedacht! Dit mag niet,' zegt Ginny fel. Ik haal mijn schouders op. 'We kunnen er nu niets meer aan doen,' zeg ik. 'Het spijt me voor je.' Ginny slaat haar armen om me heen. 'Misschien leeft hij nog,' zeg ik hoopvol. 'Hoe kunnen we daar achter komen?' Ginny kijkt me serieus aan. 'Weet ik niet,' zeg ik. Daar heb ik nog geeneens over nagedacht. 'Kunnen we alsnog iemand daarheen sturen?' vraagt Ginny. 'Dat is echt te gevaarlijk,' zeg ik. 'Heb je al contact gehad met Draco's ouders?' 'Nee, dat lijkt me niet slim,' zeg ik. 'Misschien kun je ze een uil sturen?' 'Is dat slim?' Ginny haalt haar schouders op. 'Dat merk je dan vanzelf,' zegt ze. 'Ik weet het niet hoor. Dat wil ik eerst met Draco overleggen. We hebben zijn ouders al genoeg in gevaar gebracht,' zeg ik. 'Overleg het maar met hem. Misschien is het een mogelijkheid,' zegt Ginny. 'Zal ik doen,' zeg ik. Vervolgens sta ik op, het is al laat.

Ik wil jullie even laten weten dat ik zo blij word van alle lieve reacties van jullie <3 Dat maakt het schrijven echt nóg leuker. THANKS! Love, Lynn.