Nu ik hem ken

Hoofdstuk 39

De weken daarna zijn Ginny en ik druk bezig met leren voor onze S.L.I.J.M.B.A.L.L.E.N. Ook vanavond zitten we met onze boeken in de bibliotheek. Het is er drukker dan normaal, omdat alle vijfdejaars hard willen leren. Toch is het er altijd nog rustiger dan in de leerlingenkamer van Gryffindor. 'Kan je me dit nog een keer uitleggen?' fluister ik tegen Ginny. Ik wijs iets aan in mijn boek. Moedig begint Ginny aan de uitleg. Even later leg ik haar iets uit. Zo helpen we elkaar om zo goed mogelijk te leren. Na een paar uur vliegen de letters over de bladzijdes heen. Met een zucht sla ik mijn boek dicht. Ik sluit even mijn ogen en denk terug aan mijn middag met Draco.

'Je ziet er mooi uit.' Was het eerste wat hij zei, toen ik hem onder de boom ontmoette. Ginny had vanochtend mijn haar ingevlochten. Als dank gaf ik hem een kus. Bij mijn aanraking voelde ik hoe hij trilde. Of het door mij kwam weet ik niet. We praatten over de dagen dat we elkaar niet hadden gezien. Ook praatten we over de dagen die nog gingen komen. Wat we wilden doen, hoeveel ik nog moest leren. Het was fijn om hem weer te spreken. Na een uur namen we afscheid. We knuffelden elkaar. Het viel me op dat hij me niet los wilde laten. Daarna keek ik hem vragend aan. Zijn ogen waren waterig. 'Gaat het?' vroeg ik bezorgd. Hij knikte. 'Ik hoop je snel weer te zien,' zei hij zacht. Ik kuste hem. 'Zullen we morgen weer hier afspreken dan?' vroeg ik. Ik zag hem nadenken, waarna hij knikte. Toen ik weg wilde lopen hield hij me tegen. 'Ellie, wil je goed onthouden dat ik ontzettend veel van je houd?' Hij keek me doordringend aan. 'Draco, dat weet ik. Ik hou ook van jou,' zei ik met een glimlach. 'Doe voorzichtig,' zei hij. 'Jij ook.' Na een laatste kus duwde ik de takken opzij en liep ik weg.

Het deed me pijn om hem zo verdrietig te zien. Hij doet zijn best om het te verbergen, maar het is duidelijk te merken. Ik kan hem niet helpen, dat frustreert me zo. Vandaag merkte ik meer dan ooit hoe hij in de knoop zit met zijn emoties.
'Ellie, ik zou Ron ergens mee helpen. Dus ik ga alvast,' zegt Ginny. Ik knik afwezig. Eigenlijk heb ik geen zin meer om hier te leren, maar ik weet dat het moet. De bibliotheek is onderhand een stuk leger. Ik sla weer een boek open en buig me over de tekst heen.

Ik schrik op van gegil in de gangen. Snel stop ik mijn boeken in mijn tas. In een reflex pak ik mijn toverstok uit mijn zak. Ik ben de laatste leerling in de bibliotheek. Madam Pince is nergens te bekennen. Een schelle lach klinkt door de gangen. Ik hoor het geluid van het afketsen van spreuken. Met mijn hart in mijn keel druk ik mezelf tegen de muur naast de deur. Razendsnel denk ik na. Als ik de gang in ga heb ik kans om geraakt te worden. Het klinkt niet alsof er iets goeds aan de hand is, dus dan neem ik een risico. Maar als ik hier sta voel ik me laf, dan heb ik niemand geholpen. Met mijn toverstok geheven stap ik de gang op. De gang is donker, mijn ogen moeten er even aan wennen. Langs de muur verderop in de gang loopt een persoon. Aan haar haren te zien is het een vrouw. De vrouw komt dichterbij en ik herken haar. Bellatrix Lestrange. Dooddoener. Het was stom van me om de gang op te gaan. Crucio. Een onvergeeflijke vloek. Het moment gaat snel voorbij, maar ik bereid me heel bewust voor op helse pijn. Als de pijn uitblijft kijk ik weer op. Naast Bellatrix staat Draco plotseling. 'Je blijft van haar af,' sist hij. Zijn gezicht grauwer dan ooit, zijn stem trilt. Maar in zijn hand heeft hij zijn toverstok. 'Draco!' roep ik opgelucht. Ik wil op hem aflopen, maar het lukt niet. Dan dringen de woorden die hij net uitsprak tot me door. Petrificus Totalus. Ik ben Verstijfd. Hij loopt op me af. 'Het spijt me, maar ik moet dit doen. Anders zou je achter me aankomen en kan ik me bedenken. Dat moet niet, dan zal ik sterven. Ellie, ik hou van je. Ik hoop dat we ooit weer samen kunnen zijn.' Zijn ogen vol tranen, zijn stem onvast. Hij loopt langs me heen, uit mijn zicht. Bellatrix Lestrange volgt hem, nadat ze een vuile blik op mij heeft geworpen.