Nu ik hem ken

Hoofdstuk 95

Woedend kijk ik naar Alexander, die als de rust zelve in zijn stoel zit. Hoe kan hij hier zo rustig zitten als er dooddoeners in de straat lopen? 'Wat denk je wel niet?' roep ik kwaad. Hij kijkt verbaasd op uit zijn krant. Hij leest notabene een krant! Wat bezield hem. Draco's greep in mijn nek verstrakt. Als ik hem aankijk geeft hij me een waarschuwende blik. Mag ik niet boos zijn? 'Het lijkt mij uiterst belangrijk om in dit soort gevallen binnen te blijven,' zegt Alexander kalm. 'Dat lijkt mij ook verstandig,' bromt Draco. 'Ik dacht dat je weg was,' gil ik. Nu ik dit gil merk ik hoeveel angst ik net heb opgebouwd. Dat richt ik nu allemaal op Alexander. Hij staat op uit zijn stoel. 'Waarom zou ik weg zijn?' vraagt hij. Mijn argumentatie van net klinkt ineens belachelijk. Waarom zou hij zichzelf in gevaar storten? Gefrustreerd haal ik mijn schouders op. 'Weet ik veel wat je van plan bent,' zeg ik. Draco haalt zijn hand uit mijn nek, wat voor een koud gevoel zorgt. 'Ik ben niet van plan jullie hier achter te laten. En al helemaal niet om me aan dooddoeners te laten zien. Dat lijkt me niet heel verstandig,' zegt Alexander kalm. 'Oké,' zeg ik bars.

Alexander komt voor me staan en legt een hand op mijn schouder. 'Wat zit je dwars?' 'Ik was bang,' zeg ik. 'Waarvoor?' Als afgesproken lopen we naar de bank. Draco komt naast me zitten en Alexander zit op de salontafel tegenover ons. 'Dat jij ook verdwijnt zonder dat ik afscheid heb kunnen nemen,' zeg ik. Het verbaast me dat dit zo snel uit mijn mond komt. Alexander kijkt me begripvol aan. 'Je hebt ook veel meegemaakt,' concludeert hij. Ik knik, want hij heeft gewoon gelijk. 'Ik wil dat jullie weten dat ik te vertrouwen ben. Er gaat niets geks gebeuren als het aan mij ligt. Ik blijf hier om voor jullie te zorgen. Jullie hebben een stabielere situatie nodig en die wil ik jullie geven,' zegt hij. In zijn stem ligt een zorgzame klank. Niet die van medelijden, maar het lijkt of hij echt om ons geeft. Een warm gevoel gaat er door me heen. De laatste tijd zijn er weinig volwassenen geweest die aan mij lieten merken dat ze van me houden. Mijn oom wil ons helpen. 'Dankje,' zegt Draco zacht. Aan hem is ook te merken dat het hem raakt. Ik glimlach naar Alexander, niet goed wetend wat ik moet zeggen. 'Jullie mogen hier zo lang blijven als jullie willen.' Alexander legt zijn ene hand op mijn knie en de andere op die van Draco. Dankbaar kijk ik hem aan. 'Ik ben blij dat we je zijn tegengekomen,' zeg ik zacht. Alexander geeft een kneepje in mijn knie. 'Ik ook, nichie,' glimlacht hij. Hij is echt een geweldige man, besef ik me. 'En nu moet jij je gaan omkleden. Die dooddoeners blijven voorlopig wel buiten,' zegt Alexander. Ik voel aan Draco dat die laatste opmerking niet helemaal in de smaak valt bij hem. Toch sta ik op van de bank. 'Loop je mee, Draco?' Hij knikt en loopt achter me aan.

Draco gaat zuchtend op bed zitten, terwijl ik het jurkje van de kast haal. Het boeit me even weinig dat hij in de kamer zit want ik begin me om te kleden. Even later sta ik met het jurkje aan voor Draco. 'Wil je de rits dicht doen?' vraag ik. 'Natuurlijk,' glimlacht hij. Zijn vingertoppen raken zachtjes mijn rug, waardoor er even kippenvel op mijn armen ontstaat. De jurk valt weer perfect en ik bekijk mezelf tevreden in de spiegel. 'Je bent prachtig,' zegt Draco. Hij is achter me komen staan en bekijkt me via de spiegel. 'Ik ben nog lang niet klaar,' protesteer ik. Hij slaat van achteren zijn armen om me heen en trekt me in een omhelzing. Ik voel zijn warme adem in mijn nek. 'Dat geeft niets. Het maakt namelijk niet uit wat je aan hebt,' zegt hij in mijn oor. 'Het maakt niet uit óf ik iets aan heb zeker?' Ik draai mezelf om in zijn omhelzing zodat ik hem aan kan kijken. Soms is het heerlijk om flauwe grappen tegen hem te maken. Zijn wangen zijn een beetje roodgekleurd na mijn woorden. 'Dat zei ik niet,' zegt hij zacht. Plagerig geef ik hem een vluchtige kus op zijn wang. 'Weet ik, maar je dacht het wel,' zeg ik. Waar ik dat zelfvertrouwen vandaan haal weet ik ook niet, maar ik moet stiekem lachen om mezelf. En een beetje om Draco's beteuterde gezicht.

Wauw, 6k reads! Ik kan het niet echt geloven, maar ik ben jullie zo dankbaar!

Maak je klaar voor het volgende én laatste hoofdstuk, die komt maandag online. Word er een beetje verdrietig van als ik bedenk dat het boek dan uit is... Maar dan ga ik hard aan de slag met het vervolg! Love, Lynn.