Hoofdstuk 57

3.7K 166 7
                                    

Ik staar in de leegte, het donker. Na iets wat uren leek, heb ik mezelf van het bed naar de vloer verplaatst. De vloer is hard en koud, maar het doet me weinig. De pijn van binnen overstemd al het andere. De pijn nadat Draco bij me weg ging is ook niet te vergelijken met wat ik nu voel. Zelfs na de dood van mijn moeder heb ik me niet zo slecht gevoeld. Alsof mijn hart uit mijn borst is gerukt en een grote leegte heeft achtergelaten. Als Draco er is lijkt de pijn minder te zijn. Elke minuut dat ik hier lig verlang ik naar hem.

Tussen al het drama en verdriet door, denk ik ineens aan Ginny. Ze vraagt zich vast af waar ik blijf. Ik heb geen idee hoeveel tijd er voorbij is sinds ik Lizzy naar haar heb gestuurd, maar zij moet er al wel zijn. Hoe lang zal het duren voor ze door heeft dat er iets mis is? En als ze dat weet, waar ze naar me moet zoeken? Het huis van de Malfoys is niet bepaald de eerste plek waar je aan denkt. Ik hoop dat ze naar me op zoek zal gaan. Het idee dat ik hier nog langer moet blijven beangstigd me. Dit is niet de plek waar ik aan mijn einde wil komen. Mijn einde. Ik word zo bang als ik bedenk dat ik hier dood kan gaan. Nooit gedacht dat ik over mijn eigen dood zou nadenken op mijn 15e. Dat hoort ook niet. Ik hoor nu thuis te zijn, genietend van de vakantie. Om na een paar weken weer naar Hogwarts te gaan. Dumbledore hoort er nog te zijn. Het mag niet zo veranderd zijn als nu. Hoe zijn we hier in beland? De toverwereld schudt op zijn grondvesten.

De deur zwaait open. Toen ik het slot hoorde heb ik mezelf in een hoek van de kamer geduwd, op mijn bed. 'Ellie Smith,' klinkt de stem waar ik een gruwelijke hekel aan heb. Bellatrix. 'Je mag even uit je hok,' lacht ze. Ik wens mezelf onzichtbaar. Helaas komt er genoeg licht vanuit de gang. Bellatrix loopt op me af en buigt zich over me heen. 'Je had zeker gehoopt dat ik Draco zou zijn?' fluistert ze in mijn oor. Ik haat haar. 'Kom maar, meisje. We gaan even een wandeling maken.' Bellatrix pakt mijn pols vast en sleept me van het bed. Eerst wil ik tegenstribbelen, maar ik weet dat het geen zin heeft. 'Werk maar gewoon mee, anders staat je wat ergers te wachten,' sist ze. Bellatrix trekt me de gang in. Het is een lange gang met aan beide kanten deuren. Ik vraag me af wat er achter die deuren zit. Nog meer mensen die gevangen worden gehouden? Bellatrix trekt me mee tot ze stil staat voor een deur. 'Ik zou maar stil zijn als ik jou was. Tenzij je dood wilt,' dreigt ze. Ik kijk haar vernietigend aan. Ze grijnst, waardoor haar lelijke gebit zichtbaar wordt. De neiging om in haar gezicht te spugen onderdruk ik. Ik zal voorzichtig moeten zijn, wil ik nog langer leven. Terwijl Bellatrix mijn pols stevig vasthoudt duwt ze de deur open.

We komen op een soort balkon terecht. Bellatrix trekt me naar de balustrade, waardoor ik naar de ruimte beneden kan kijken. Er staat een lange tafel, waaraan vijf mensen zitten. Het is donker, dus ik herken ze niet gelijk. 'Ik had je beloofd dat je de machtigste tovenaar mocht ontmoeten. Je mag hem alvast bekijken. De ontmoeting komt later,' fluistert Bellatrix. Nu herken ik het figuur aan het hoofd van de tafel. Voldemort. Zijn hoofd is spierwit, hij is helemaal kaal. Het opvallendste is zijn neus, of beter gezegd: de gaten op de plaats waar zijn neus hoort te zitten. Zijn hele gezicht lijkt op dat van een slang. De andere mensen herken ik niet. Dat zijn vast dooddoeners. Plotseling komen er twee mensen binnenlopen. Als ik goed kijk zie ik dat het tweede persoon niet loopt, maar meegesleept wordt. Dan herken ik hem. Mijn vader. Hij wordt meegesleept door Lucius Malfoy, hoe kan het ook anders. Voor ik een kreet kan uitslaan voel ik een hand voor mijn mond. 'Stil zijn,' sist Bellatrix. Ik knijp hard in de reling om mijn frustraties te uiten. Bellatrix kijkt me geamuseerd aan. Mijn vader wordt op de grond naast Voldemort gesmeten. Lucius buigt en neemt plaats aan de tafel. Zelfs vanaf deze afstand zie ik mijn vader trillen. Hij is doodsbang. Voldemort staat op en loopt om hem heen. 'Zo, Joshua Smith,' zegt hij. Zijn stem is nog erger dan die van Bellatrix, er loopt een rilling over mijn rug.


Ik zet dit hoofdstuk er nu alvast op, want ik wilde jullie niet teleurstellen :) Maar ik denk dat ik pas zondagavond weer update, dus dan heb je nu nog even iets te lezen!
Thanks voor het lezen <3 

Nu ik hem kenWhere stories live. Discover now