Nu ik hem ken

Hoofdstuk 48

In de avond zitten we stil tegenover elkaar aan de tafel. Onze borden zijn vol, we eten er allebei niet van. 'Waarom eet je niet?' Overbodige vraag, dus ik kijk mijn vader geïrriteerd aan. 'Dat kan ik jou ook vragen,' zeg ik brutaal. 'Sla niet zo'n toon tegen me,' zegt hij. 'Ik eet niet omdat ik verdrietig ben,' zeg ik dan. Mijn vader legt zijn bestek met een klap neer. 'Verdrietig? Omdat Dumbledore dood is?' Ik schrik van de harde toon in zijn stem, maar ik knik. Natuurlijk ben ik niet alleen daardoor verdrietig, maar dat kan ik hem niet vertellen. 'Hij was heus niet zo goed als je misschien denkt. Die man heeft fouten gemaakt,' zegt mijn vader. Verbaasd kijk ik hem aan, meent hij dit nou? Zijn woorden over Dumbledore doen me denken aan die keer dat Draco tegen me uitviel over hem. 'Dumbledore was één van de beste tovenaars,' zeg ik zacht. 'Daarom is hij nu ook dood natuurlijk,' zegt hij hard. 'Waarom zeg je dit?' vraag ik. 'Ik wil dat je eet en niet verdrietig bent om die man. Je hebt hem niet echt gekend.' 'Ik heb hem wel gekend!' val ik uit. 'Laat me lekker verdrietig zijn. Dood doet me sowieso aan mama denken, dus dat maakt het nog tien keer erger.' Ik schuif mijn stoel hard naar achteren waardoor hij tegen de kast beland. Het glazen deurtje breekt, maar ik kijk er niet naar om.

'Ellie, je komt nu terug!' schreeuwt mijn vader vanaf beneden. Ik ben net als een klein kind de trap opgestampt. Nu lig ik met mijn kussen over mijn hoofd op bed, maar ik hoor mijn vader nog schreeuwen. Het is voor het eerst sinds jaren dat hij tegen me schreeuwt. Mijn vader en ik hadden nooit ruzie. Dat was voor hij zulke opmerkingen over Dumbledore maakte. Hoe komt hij er ineens bij dat Dumbledore slecht is? Mijn vader was altijd positief over hem. Het lukt me niet eens om hierom te huilen. Ik ben te boos en verward. Het lijkt wel of alles tegelijk komt. Ik kan wel weer alles op gaan sommen, maar je weet wat ik bedoel. Er wordt hard op mijn deur gebonsd. 'Haal nu die spreuk van je deur af, zodat ik binnen kan komen,' roept mijn vader. Met mijn toverstok in mijn hand ga ik voor de deur staan. De adrenaline giert door mijn lijf, wat zal hij doen? 'Pap, doe alsjeblieft normaal,' antwoord ik zo rustig mogelijk. 'Ik wil dat je naar beneden komt en de schade repareert. Daarna praten we verder,' zegt hij ineens heel kalm. Voorzichtig loop ik naar de deur toe. Zijn omslag van woedend naar kalm maakt me onzeker. Ik vertrouw mijn eigen vader niet meer, gaat het door mijn hoofd heen. In een reflex sla ik een hand voor mijn mond. Mijn leven is een puinhoop. Ik houd mijn oor tegen de deur, om te horen of er nog iemand op de gang staat. Geen geluid. Ik weet niet of ik wel uit mijn kamer wil komen. Er valt weinig te bespreken met mijn vader. Hij heeft ineens een hekel aan Dumbledore en ik natuurlijk niet. Ook al heeft hij gelogen. Ik besef me maar al te goed dat hij het deed om me te beschermen. Geen wonder als hij wist wat Draco van plan was. Het deurtje van de kast kan mijn vader net zo goed zelf repareren. Nog steeds met mijn toverstok in mijn hand ga ik tegen de deur aan zitten. Waar ben ik in beland? Als ik me zelfs in mijn eigen huis niet veilig voel.

Zo zacht als ik kan loop ik uren later de trap af. Het is doodstil in huis. Ik heb gewacht tot ik zeker wist dat mijn vader het op had gegeven en naar bed was gegaan. Ik wilde hem niet spreken, stiekem was ik bang voor hem. In de keuken knip ik een lampje aan. Op de eettafel staan onze borden nog, onaangeroerd. Alles op dezelfde plek als toen ik van tafel stormde. Mijn stoel ligt nog op de grond, de scherven van de kast eromheen. 'Reparo,' fluister ik, terwijl ik mijn toverstok op de scherven richt. Binnen de kortste keren zijn de scherven weer één geheel. Het deurtje is weer gemaakt. Daarna zet ik de stoel weer recht, alsof er niets is gebeurt. Ik pak de borden van tafel en gooi het eten, met pijn in mijn hart, weg. We gaan er toch niet meer van eten. De laatste dagen heb ik zo weinig trek in eten. Van de periode na mijn moeders dood weet ik dat het erbij hoort. Weinig eetlust, veel te veel emoties. Zuchtend was ik de borden af. Plotseling voel ik de punt van een toverstok in mijn nek.