Nu ik hem ken

Hoofdstuk 79

Ik zit allang niet meer op Draco's knie, maar sta nu voor hem. Hij kijkt me aan met een stomme grijns op zijn gezicht. 'Geen goed plan dus?' vraagt hij. 'Nee, natuurlijk niet. Ik wil niet nog een keer gemarteld worden,' zeg ik kwaad. 'Snap je nu dat ik boos werd op Ginny en dat een uil sturen het alleen maar erger maakt?' Zuchtend ga ik op het bed zitten. 'Waarom doe je zo?' vraag ik. Ik voel me geïrriteerd door zijn gedrag. Dat irriteert me nog meer. Hij was dagenlang zo lief voor me. Nu ben ik al voor de tweede keer in 24 uur kwaad op hem. Draco staart me glazig aan. Dan laat hij zich achterover in de stoel zakken. Een traan rolt over zijn wang. Mijn boosheid slaat onmiddellijk om in bezorgdheid. 'Wat is er?' vraag ik zacht. Op mijn knieën ga ik voor hem zitten. Hij schudt langzaam zijn hoofd. 'Ik ben het zo zat allemaal. Het maakt me gek dat we hier zijn, Ellie. Ik wil thuis zijn, in een veilig huis. Jij moet veilig zijn,' ratelt hij. Mijn hart breekt als ik hem zo verdrietig zie. Op dit soort momenten moet ik sterk zijn. 'Het kan niet anders,' zeg ik realistisch. Hij kijkt me met betraande ogen aan. 'We komen hier samen doorheen, weet je nog? Er komt een tijd dat we weer veilig zijn,' zeg ik. 'Dit huis, El.' Draco pakt mijn hand. 'Ik houd het niet vol hier. Niemand begrijpt het. Ze doen soms of er niets aan de hand is.' Hij leunt voorover, met zijn ellebogen op zijn knieën. 'Wil je hier weg?' Met mijn vrije hand ga ik door zijn haren heen. Hij haalt zijn schouders op. 'Het is toch nergens veilig. Ik wil met jou samen zijn,' zegt hij zacht. Hij klinkt egoïstisch, maar zeg er niets van. 'Dan moeten we weer gaan,' zucht ik. Draco kijkt me verrast aan. 'Wil je dat?' Eerlijk schud ik mijn hoofd. 'Ik voel me veilig hier,' zeg ik zacht. Draco zucht. 'Dat weet ik, sorry.' 'Dus, wat doen we?' 'Zeg jij het maar.' 'Ik wil het beste voor jou. Als jij weg wilt, gaan we weg,' zeg ik, de steek in mijn hart negerend. 'Nu?' Hij kijkt me vragend aan, zijn hoofd een beetje scheef. 'Nee, ik wil het eerst aan Ginny vertellen.'

Als ik beneden kom is Molly Weasley druk in de weer in de keuken. Alles wordt geschrobd en geboend. 'Ginny is in de woonkamer bezig,' zegt ze tegen mij. Ze gooit me een schoonmaakdoek toe. Behendig vang ik het, waarna ik naar de woonkamer loop. 'Lekker aan de schoonmaak?' vraag ik. Ginny rolt met haar ogen als ze me aankijkt. 'Bruiloft is bijna,' zegt ze. 'Van Bill en Fleur?' Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Ja, en euhm, ik moet wat met je bespreken,' zegt Ginny twijfelend. 'Wat dan?' vraag ik. Ondertussen haal ik mijn schoonmaakdoek over de boekenplanken. 'De dag voor de bruiloft komt de familie van Fleur hierheen, net als al mijn broers,' begint ze. Ik snap al waar dit heen gaat. 'Wij moeten weg, hè?' 'Er is te weinig plek voor ons allen en we hadden het al een tijd afgesproken. Toen jullie kwamen leek het logisch dat je kon blijven, maar dit komt er tussendoor,' zegt Ginny. In haar stem hoor ik hoe schuldig ze zich voelt. 'Het geeft niet. We wilden al weggaan,' zeg ik. Het kwam er norser uit dan ik bedoelde. 'Nee, dat is niet nodig. We hebben bedacht dat we jullie zolang een plek in de garage willen geven. Daar zal niemand zomaar komen. Dan kan je ook bij de bruiloft zijn.' Ginny pakt mijn arm vast, als ik verwoed door blijf gaamet schoonmaken. Ze dwingt me om haar aan te kijken. 'Wilden jullie echt weggaan?' vraagt ze dan. Zuchtend laat ik mijn arm zakken en geef toe aan haar grip. 'Draco houdt het niet uit hier.' 'Maar hier zijn jullie veiliger dan in de bossen,' zegt Ginny. Ik haal mijn schouders op. 'Het maakt niet veel uit. We zijn nergens veilig. Als Draco dat graag wil, is het oké.' 'Oké.' Ginny begrijpt dat ze er weinig tegenin kan brengen. 'Je komt wel naar de bruiloft toch? Bill vroeg nog naar je,' zegt ze dan. 'Wanneer is de bruiloft?' vraag ik. '1 augustus, overmorgen,' zegt Ginny. 'Ik zal zorgen dat ik er dan ben,' zeg ik. In mijn gedachten bedenk ik al een plan om er te komen. Ik weet niet of Draco het er mee eens zal zijn, maar dat overleg ik later wel. 'Komt goed,' glimlach ik.

'Hoe wil je dat doen? We kunnen hier niet in de buurt blijven.' Ik heb mijn gesprek met Ginny aan Draco verteld. Zijn reactie is precies hoe ik dacht dat het zou zijn. 'Ik dacht dat jij me wel kon brengen, door hier vlakbij te Verschijnselen. Dan spreken we een tijd af waarop we elkaar weer zien en dan ga ik weer met je mee.' Draco kijkt me nadenkend aan en schudt dan beslist zijn hoofd. 'Ik laat je niet alleen hier,' zegt hij. 'Daar had je gisteren helemaal geen last van,' kaats ik terug. Gelijk verontschuldig ik me, als ik zijn gezicht zie vertrekken. Hij weet dat hij een fout heeft gemaakt, ik moet het laten gaan. 'Geeft niet,' zucht hij. 'Ik wil er graag bij zijn, want ik ben uitgenodigd. Daarbij kan een avondje feest en vrolijkheid geen kwaad,' zeg ik. Het voelt alsof ik aan mijn vader vraag of ik naar een feestje mag. Draco kijkt me nog steeds ernstig aan, maar ik voel dat hij toe gaat geven. Langzaam knikt hij. 'Oké, het mag wel.' Vrolijk kijk ik hem aan. 'Dan heb ik een jurkje nodig,' zeg ik. Hij rolt met zijn ogen. 'Dat regel je maar met Ginny.' 'Niet zo mopperen, jij,' grinnik ik. Ik plant een kus op zijn voorhoofd. Hij pakt me bij mijn polsen vast. 'Ga je tas pakken.' Zijn stem klinkt nors, maar ik kan pretlichtjes in zijn ogen zien. Het maakt me aan het lachen. 'Yes, sir,' zeg ik plagend. Zijn frons verandert voor een seconde in een lach. Wat houd ik van zijn lach.

'Doe voorzichtig.' Ginny staat in de deuropening en wij buiten. Aan alles kan ik merken dat ze het belachelijk vindt dat we gaan. Ergens vind ik het ook belachelijk, maar ik weet dat Draco het fijner vindt. Die gedachte moet ik voorop zetten. 'Komt goed,' zeg ik. Draco legt zijn hand op mijn schouder. 'Bedankt, dat we hier mochten blijven,' zegt hij beleefd. Ginny knikt vriendelijk naar hem. Dan richt ze zich op mij. Haar ogen staan somber. Ik kan zien dat ze het jammer vindt dat ik ga. 'Sorry,' fluister ik, als ik haar omhels. 'We zien elkaar snel,' zegt ze. 'Ja, op de bruiloft,' glimlach ik. Draco's gezicht vertrekt even, maar ik negeer het. Hij krijgt zijn zin, want we gaan weg hier. Dan is het meer dan logisch dat ik naar de bruiloft wil. Draco pakt mijn hand, als we het tuinpad aflopen. Voor ik me kan omdraaien om naar Ginny te zwaaien voel ik dat we Verdwijnselen.

We staan weer stil in een steeg. 'Waar zijn we?' Ik kijk Draco vragend aan. 'Londen,' antwoordt hij kalm. Verrast sla ik mijn armen om hem heen. 'Waarom in een steeg?' vraag ik. 'Ik ben hier ooit geweest,' is zijn simpele antwoord. 'Waarom Londen?' 'Waarom vraag je zoveel?' glimlacht hij. Hij pakt mijn hand en trekt me mee. Een paar hoeken verder is een winkelstraat. Het is zo bekend. Als ik thuis was ging ik vaak hierheen. 'Je had een jurk nodig toch?' Deze jongen verbaast me elke keer weer. Ik knik. 'Ik heb geen geld.' 'Ik wel,' zegt hij.

Hoe verder we in de winkelstraat komen, hoe drukker het is. Het is lang geleden dat ik in de aanwezigheid van zoveel mensen was. Het doet me denken aan de drukke gangen van Hogwarts. Tegelijk benauwd het me. Wekenlang ben ik alleen of samen met Draco geweest. Ik ben dit niet meer gewend. Het voelt alsof iedereen me aanstaart. Lichtelijk in paniek pak ik Draco bij zijn arm. 'Het is druk,' zeg ik zacht. 'Blijf dichtbij me,' klinkt zijn vertrouwde stem. Gesterkt door zijn aanwezigheid loop ik verder. Aan beide kanten zijn de gebouwen hoog, met onderin de winkels. Dreuzelwinkels. Het boeit me, hoe de hele Dreuzelwereld is ingericht. In vergelijking met onze wereld lijkt dit de toekomst, alsof wij ver achterlopen. Alles is modern en lijkt nieuw. We lopen snel, over de perfecte straten. Het lijkt niets op het hobbelige Diagon Alley. Plotseling valt mijn oog op een etalage. Een paspop draagt de meest prachtige jurk die ik ooit heb gezien. De hals is hoog en compleet van kant. Net boven de heupen is de taille strak en loopt de jurk uiteen in iets wijdere rok. De rok komt tot net boven de knieën. De jurk heeft een mooie oudroze kleur. In het raam zie ik de weerspiegeling van mijn eigen gezicht, het brengt me terug in de werkelijkheid. Naast me staat Draco met een grijns op zijn gezicht. 'Passen?'