Nu ik hem ken

Hoofdstuk 62

De seconden lijken uren te duren. Bang kijk ik naar Draco. Hij moet me doden? Ik besef me dat dit het einde van alles kan zijn. Dan sterf ik eenzaam, mijn vrienden weten niet eens waar ik ben. Ik sterf zonder dat ik iets heb gedaan om het werk van mijn ouders af te maken. Het is duidelijk dat mijn moeder Voldemort zijn werk tegen wilde houden. Hier kan ik verder aan werken, als ik de tijd krijg. Het mag niet mijn einde zijn. Langzaam staat Draco op uit zijn stoel, terwijl ik hetzelfde doe. Ik voel hoe mijn benen trillen als ik een paar stappen doe. Alles lijkt in slowmotion te gaan. De lach van Voldemort klinkt er akelig doorheen. De rest van de dooddoeners schuiven onrustig op hun stoelen heen en weer. De spanning in de ruimte is duidelijk te voelen. Ook Voldemort staat op en loopt naar Draco toe. 'Je moet trots zijn dat ik je de kans geef om een onvergeeflijke vloek uit te spreken. En dan nog wel over zo'n stuk vuil,' fluistert hij, net zo hard dat ik het kan horen. Het laatste doet me niets, maar het gedeelte over de vloek wel. Er zijn drie onvergeeflijke vloeken die hij kan gebruiken. Waarvan de Imperiusvloek niet logisch is om nu toe te passen. Hij kan de Cruciatusvloek, die Lucius over mijn vader uitsprak, gebruiken. En de ergste, waarop de dood volgt, Avada Kedavra. De angst voor die laatste vloek is groter dan ooit, nu Draco tegenover me staat. In zijn ogen zie ik zoveel spijt, alsof hij nu al sorry zegt voor wat hij gaat doen. 'Ik hou van je,' vormt hij geluidsloos met zijn lippen. Ik wil het terugzeggen, maar dat zou Voldemort zien. Ik houd zoveel van Draco, maar als Voldemort dat weet kan het alleen maar erger worden. Dat juist Draco me moet vervloeken doet nog meer pijn vanbinnen. Maar hij moet het doen. Ik wil dat hij het doet. Op deze manier redt hij zichzelf. Dus ik sluit mijn ogen om het niet bewust mee te maken. Crucio. Een helse pijn dringt mijn lichaam binnen. Het voelt alsof ik in brand sta. Gillend val ik op de grond. De pijn is onverdragelijk. Ik voel hoe de tranen over mijn wangen stromen. Kronkelend lig ik op de grond, kermend en gillend van de pijn. Als ik even mijn ogen open doe zie ik Draco's geschrokken gezicht. Wat had hij verwacht, dat ik vrolijk zou blijven staan bij deze vloek? De tranen lopen ook over zijn wangen. Hij heeft zich niet groot kunnen houden, hoewel hem dat wel zou kunnen helpen. Zijn betraande gezicht is het laatste dat ik zie. Daarna verdwijnt de pijn langzaam.