Nu ik hem ken

Hoofdstuk 71

'Zorg jij er nu voor dat we niet te vinden zijn?' Draco reikt me zijn toverstok aan. 'Moet ik toveren met jouw toverstok?' vraag ik verbaasd. Hij haalt zijn schouders op. 'Moet kunnen toch?' 'Waar is die van gemaakt?' vraag ik nieuwsgierig, terwijl ik de stok in mijn handen ronddraai. 'Meidoornhout, met een eenhoornhaar als kern,' zegt hij. 'De mijne was ook van meidoornhout,' zeg ik. Het zou zoveel fijner zijn als ik mijn toverstok bij me zou hebben. Als we aangevallen worden kan ik ons ook verdedigen. 'Dan moet het zeker lukken,' zegt Draco optimistisch. Hij draait zich om en stapt de tent in. Twijfelend sta ik met de toverstok in mijn handen. Het voelt niet verkeerd, alsof deze bij mij zou kunnen passen. 'Cave iniminicum,' zeg ik zacht, terwijl ik de toverstok omhoog houd. Even zie ik hoe er een schild ontstaat, die zich als een koepel over ons heen plaatst. Maar daarna lijkt het alsof er niets is veranderd. Trots stap ik de tent in. 'Het is gelukt,' zeg ik. 'Zie je wel.' Draco drukt een kus op mijn wang.

Ik lig op mijn rug voor de tent. Het is al donker en tussen de bomen door zie ik de hemel vol met sterren staan. In de stilte van het bos voel ik me veilig. Voldemort kan ons niet zomaar vinden. Niet zo gemakkelijk als hij zou willen tenminste. 'Als we eerst nog een tijd hebben gelopen, kunnen we morgen Verschijnselen in Engeland,' zegt Draco, die voor de tent zit. 'Waar in Engeland?' vraag ik. 'Noorden, dan trekken we vanaf daar naar Londen. In de drukte van de stad kunnen we goed verdwijnen. Daarna kunnen we naar de Weasleys.' De spottende ondertoon in zijn stem negeer ik. 'Dat gaat dus nog dagen duren,' zucht ik. Draco maakt een instemmend geluid. Ik zucht en draai me op mijn buik, zodat ik naar hem kan kijken. 'Wat mis jij het meest aan Hogwarts?' vraag ik. Hij kijkt me verbaasd aan. 'Waarom vraag je dat?' 'Ik heb even geen zin om aan deze nare tijd te denken,' zeg ik. Draco staat op uit zijn stoel en komt naast me zitten. 'Het eten,' zegt hij. 'Goeie,' lach ik. De huiselven van Hogwarts maakten altijd de beste maaltijden, we kwamen nooit iets te kort. 'En jij?' 'De boom,' zeg ik. 'Dat is ook een goeie,' zegt Draco. 'Denk je dat Voldemort ooit gedood wordt?' vraag ik. 'Je wilde hier toch niet over nadenken?' Draco kijkt me vragend aan. 'Nee, maar dit vraag ik me al een tijd af,' zeg ik. 'Ik weet het niet. Ik hoop het,' zucht hij. 'Ik hoop het ook,' zeg ik, terwijl ik gaap. Draco staat op. 'Slapen?' Ik knik en laat me door hem omhoog trekken.

In een handspiegel bekijk ik mezelf. Mijn gezicht is wit, terwijl het zomer is. De kleur in mijn ogen is niet zo helder als anders. Alle angst en stress is duidelijk af te lezen van mijn gezicht. Ik haal een hand door mijn haren. Het is te lang en dood aan de punten. Snel maak ik er een vlecht in, zodat het uit mijn gezicht is. Nadat ik mijn gewaad heb omgeslagen stap ik de tent uit. 'Je ziet er goed uit,' glimlacht Draco. Verlegen kijk ik naar de grond. Ik weet niet hoe het komt, maar hij maakt me nog steeds verlegen met zulke uitspraken. Met een simpele spreuk heeft Draco de tent opgeruimd. Ook de beschermende koepel is zo weg. 'Daar gaan we weer,' zeg ik. 'Kom op, liefje,' zegt hij. Hij steekt zijn hand uit en ik pak hem vast.

'Klaar om naar Engeland te gaan?' vraagt Draco na twee uur lopen. Hij steekt uitnodigend zijn arm uit. 'Weet je waar je heen wil Verschijnselen?' vraag ik. 'Noorden, ben ik ooit op vakantie geweest,' knikt hij. Ik haak mijn arm in die van hem. Even is alles zwart en benauwd. De omgeving waar we terecht komen is heel anders dan waar we vandaan komen. Voor ons ligt de zee, we staan op het strand. Blij kijk ik Draco aan. 'Ik houd van het strand,' zeg ik. Hij pakt mijn hand en we lopen naar het water. 'Zin om te zwemmen?' Twijfelend kijk ik hem aan. 'Is dat veilig nu?' vraag ik. 'Eventjes,' zegt hij. 'In dit?' Ik wijs op mijn gewaad en kleding. 'Wat jij wilt,' zegt hij lief, terwijl hij zelf zijn gewaad en shirt uittrekt. Na even denken trek ik mijn gewaad en shirt ook uit. In mijn broek en hemdje loop ik langzaam het water in. 'Bang om nat te worden?' Draco loopt me voorbij, terwijl hij water omhoog spettert. 'Stop daarmee!' gil ik. Hij lacht en komt dreigend op me af lopen. 'Nee, je waagt het niet,' zeg ik boos. Draco slaat zijn armen om me heen en laat zichzelf daarna achterover vallen. Ik ben nooit sterk genoeg om te voorkomen dat ik met hem mee val. Proestend kom ik een paar seconde later weer boven. Hij kijkt me lachend aan. 'Sorry,' zegt hij gemaakt. 'Sukkel,' sis ik, terwijl ik mijn armen om zijn nek leg. 'Daar meen je niets van,' zegt hij. Lachend druk ik mijn lippen op die van hem. 'Fijn om je weer te zien lachen,' zegt hij. De afgelopen minuten heb ik me nergens zorgen om gemaakt. Alleen hij en ik. Plotseling klapt hij met een schreeuw voorover. 'Draco?' zeg ik in paniek, terwijl ik hem vastpak. 'Mijn arm, Ellie,' schreeuwt hij. 'Wat is daarmee?' probeer ik rustig te vragen. Mijn hart klopt tien keer sneller dan normaal. Er is niets meer over van het ontspannen moment dat we hadden. 'Het brandt,' zegt hij. Langzaam zakt hij op zijn knieën in het water. 'Wat?' vraag ik nog een keer. Draco steekt zijn arm naar voren. Het Duistere Teken. Hij houdt zijn arm onder water, maar het lijkt niet te helpen. Weer geeft hij een luide schreeuw. In paniek kijk ik om me heen. Er is niemand te bekennen op het strand. Voorzichtig leg ik mijn handen op zijn schouders. Hij laat het toe. 'Draco, luister naar me. Concentreer je op mij,' zeg ik kalm. Even sta ik verbaasd van mijn rust, maar focus me dan weer op hem. 'Draco, ik ben bij je. Kijk me aan.' Hij heft zijn hoofd langzaam op. Ik zie de welbekende paniek in zijn ogen. Naast paniek is er ook een rode glans te zien. Hij zegt niets, maar staart me glazig aan. 'We zijn niet bij hem. We zijn veilig. Samen komen we hier weg. Luister naar me, je bent veilig met mij,' ratel ik. Ik voel zijn schouders aanspannen onder mijn handen. Hij sluit zijn ogen en ademt diep in en uit. Plotseling staat hij op en pakt zijn toverstok uit zijn broekzak. 'Draco,' fluister ik. 'Geef hier.' Ik doe een stap naar achteren als hij de toverstok op mij richt. De adrenaline in mijn lijf zorgt er niet voor dat ik bang word. Voorzichtig zet ik weer een stap in zijn richting. 'Ga weg,' sist hij. 'Nee, ik ga je helpen,' zeg ik. In een paar stappen sta ik voor hem en duw de toverstok naar beneden. Dan druk ik mijn lippen op die van hem. Ik voel hoe hij verstijfd, verder doet hij niets. Het moet er vast idioot uitzien vanaf een afstand. Een paar seconden beweegt hij niet. Hij kust me niet terug, maar duwt me ook niet weg. Daarna voel ik zijn handen op mijn schouders. Hij duwt me zachtjes van zich af en kijkt me aan. De rode glans in zijn ogen is weggetrokken. 'Hoe deed je dat?' vraagt hij zacht. 'Liefde overwint alles,' zeg ik. Ook al weet ik dat het suf klinkt. Hij slaat liefdevol zijn armen om me heen. 'Dat was zo eng,' zeg ik. 'Zo voelde het voor mij ook. Ik zag zijn gezicht voor me. Het teken brandde zo erg. Hij is vast heel boos,' zegt Draco zacht. Ik voel hoe hij trilt. 'Wilde je me doden?' vraag ik. Hij trekt zich terug uit de omhelzing. 'Dat weet ik niet. Ik weet alleen dat ik een stem hoorde die zei dat je slecht was. Het dwong me bijna om je iets aan te doen,' zegt hij zacht. 'Maar je deed niets,' glimlach ik. 'We moeten hier wel weg,' zegt Draco dan dringend. Ik knik. Hij pakt mijn hand vast en we lopen samen het water uit.

We lopen al twee uur landinwaarts. Elke paar minuten bekijk ik Draco's gezicht. Het staat strak. Hij gedraagt zich niet meer hetzelfde als voordat het gebeurde. Ik kan de spanning in hem voelen. Hij is stiller. Ook wilde hij mijn hand geen seconde loslaten. Het maakt me verdrietig, dat de sfeer nu weer is omgeslagen. Even leek het erop alsof we op een onbezorgde vakantie waren. Maar dat was ook te mooi om waar te zijn. We zijn samen op de vlucht, voor onze grootste vijand. De duisterste tovenaar, die alles en iedereen voor zich wil winnen. Of dood wil hebben. Het lijkt mij dat wij nu tot die tweede groep behoren. Maar ik ben niet van plan dood te gaan. Niet dat ik het zelf kan plannen, maar ik heb nog zoveel te doen.

Vanaf nu worden de hoofdstukken ongeveer twee keer zo lang. (Vinden jullie vast niet erg haha) Maar ik ben bang dat ik anders niet uit kom met het aantal hoofdstukken. Dus, geniet ervan! Love, Lynn.