Nu ik hem ken

Hoofdstuk 42

Mijn ogen voelen dik als ik wakker word. Als ik mezelf omhoog duw voel ik steken in mijn hoofd. Ik veeg de slaap uit mijn ogen en bind mijn haren vast in een elastiekje. De pijn in mijn buik herinnert me aan de verschrikkelijke gebeurtenis van afgelopen nacht. Zuchtend laat ik mezelf weer in mijn kussen vallen. Het heeft geen nut om op te staan. Dumbledore is dood. Draco is verdwenen. Het lijkt me niet logisch als de lessen vandaag doorgaan. Ik kan beter in bed blijven liggen.

Ginny komt onze kamer op. 'Goedemorgen,' mompelt ze. Ook aan haar is te zien dat ze niet goed heeft geslapen. 'Slechte morgen,' zeg ik. 'Je hebt het ontbijt gemist,' zegt Ginny. Ik zucht. 'Geeft niet.' 'Je hebt gehuild in je slaap,' zegt ze droog. Dat verklaart mijn dikke ogen. 'Was het erg?' vraag ik onnodig. Ginny gaat zuchtend op haar bed zitten. 'Je wilt het niet weten,' zegt ze. 'Hoe is het met de andere leerlingen?' Ik wijs naar de lege bedden van Lea en Katy. 'Lea is vannacht opgehaald, ze heeft huilend haar spullen in staan pakken. En Katy zit in de leerlingenkamer op haar ouders te wachten,' legt Ginny uit. 'Moeten wij ook weg?' 'Ze denken er wel over om de school te sluiten,' zegt ze. Dat was te verwachten. Hogwarts klinkt nu niet als de meest veilige plek. We weten dat Voldemort zal toeslaan. Gek genoeg maakt het me niet bang. Het maakt me allemaal niet meer uit. Alsof niets er meer toe doet. 'Ellie? Je vader is er,' roept Hermoines stem vanaf de gang. Daar kon ik op wachten. Ik sta langzaam op en sla mijn gewaad om me heen.

Als ik mijn vader zie schrik ik. Net als een paar maanden geleden, in de kerstvakantie. Zijn gezicht is grauw, de wallen onder zijn ogen zijn duidelijker dan ooit. Het is te zien dat hij de afgelopen maanden niet goed voor zichzelf heeft gezorgd. Hij is dood ongelukkig. 'Pap?' Twijfelend loop ik op hem af. Ik knuffel hem, maar ik had net zo goed een stoel kunnen knuffelen. Zijn botten zijn duidelijk te voelen. Hij is koud. 'Ik neem je mee, Ellie,' zegt hij zwak. 'Nee, ik ga hier niet weg.' Ik hoor dat ik mijn stem verhef. Vermoeid kijkt hij me aan. 'Het is hier niet veilig. Ik wil niet nog iemand verliezen,' zegt hij. 'Pap, je kan me thuis niet beschermen. Ik blijf hier,' zeg ik boos. Ik zie dat hij te moe is om tegen me in te gaan. 'Ik wil bij Dumbledores begrafenis zijn. Daarna is het vakantie en kom ik thuis,' zeg ik. Mijn vader knikt. 'Ik blijf wel in Hogsmeade, tot je weer meegaat naar huis.' Ik verbaas me over het feit dat hij het zo snel opgeeft om me over te halen. Met een zucht draait hij zich om.

Ik probeer mijn tranen tegen te houden. Het gevoel dat ik mijn vader steeds meer kwijt raak is aanwezig. Dat kan er ook nog wel bij. Mijn moeder, Dumbledore, Draco en nu mijn vader.
Ik loop terug naar mijn kamer, waar ik me op mijn bed laat vallen. 'Kwam hij je halen?' vraagt Ginny. Ik maak een bevestigend geluid. 'Je gaat niet mee?' 'Natuurlijk niet. Alsof het thuis veiliger is dan hier!' zeg ik verontwaardigd. 'Nee, dat is waar,' zegt Ginny zacht. 'Het leven is echt een puinzooi,' zucht ik. Ginny knikt. 'Gelukkig hebben we elkaar nog.' Ik ga naast haar op haar bed liggen. 'Beloof je dat jij me nooit zal verlaten?' Ginny draait zich op haar buik, zodat ze me aan kan kijken. 'Natuurlijk niet, Ellie. Ik zal er altijd voor je zijn,' zegt ze zelfverzekerd. Tranen vullen mijn ogen.

De dagen daarna gaan in een waas voorbij. We trekken veel met elkaar op: Ginny, Harry, Ron, Hermoine en ik. Hermoine heeft een aantal keer bezorgd gevraagd wat er met me aan de hand is. Ik ben gebroken, zie eruit als een lijk. Maar ik kan het haar niet vertellen, ze zal het toch niet begrijpen. Ik ben bang voor haar reactie, dat ze me voor gek verklaard of naïef vindt. Daarom kan ik beter niets zeggen. Ooit zal ik het vertellen, als dit alles voorbij is. Als we na jaren terugkijken op onze schooljaren op Hogwarts. Nu zeg ik dat het door de dood van Dumbledore komt, dat het me aan mijn moeders dood doet denken. Hermoine kijkt me dan vreemd aan, maar vraagt niet verder. Zo houden we het vol.