Nu ik hem ken

Hoofdstuk 67

'Ginny is vast op zoek naar me,' zeg ik. Draco kijkt me vragend aan. 'Ik had Lizzy, mijn uil, al vooruit gestuurd om te vertellen dat ik eraan kwam,' leg ik uit. 'Wat slim van je! Maar ze weet niet waar ze moet zoeken toch?' vraagt Draco. 'Nee, maar ik probeer hoop te houden,' zucht ik. 'We komen hier wel weg, liefje,' zegt hij. Ik kijk hem verrast aan. Liefje? Mijn hart barst bijna uit elkaar, dit keer niet van verdriet. 'Wat zei je?' glimlach ik. Draco kijkt me schuldig aan. 'Sorry, ik vind je gewoon heel erg lief,' slijmt hij. Lachend aai ik zijn wang. 'Dat ben je zelf.'

Sinds ik weer bij Draco ben voel ik me zoveel sterker. Het is bizar hoeveel deze jongen met mij doet. De afgelopen dagen heb ik niet veel meer gedaan dan huilen, maar nu.. Hij laat me weer lachen. Door hem vergeet ik even hoe groot onze problemen zijn. Gevangen door Voldemort. Niemand die weet waar we zijn. Mijn vader halfdood en ik ben al twee keer gemarteld. Er loopt weer een rilling over mijn rug als ik daaraan denk. Aan pijn wen je nooit.

Draco en ik schuiven een meter uit elkaar als we voetstappen op de gang horen. Het is het beste om te doen alsof we elkaar niet kunnen uitstaan. De afstand tussen ons bevalt me niet, aangezien we de afgelopen uren niet van elkaars zijde zijn geweken. Het hek gaat open, waarna een onbekende dooddoener binnenstapt. 'Eten,' zegt hij nors. In zijn ene hand heeft hij een bord met daarop vier sandwiches. Ook heeft hij een groot glas water mee. Worden we nu ook nog goed verzorgd? De dooddoener zet het bord en glas op de grond neer. 'Eetse,' mompelt hij. Het hek valt weer achter hem dicht. Vragend kijk ik Draco aan. 'Waarom krijgen we te eten?' Hij haalt zijn schouders op. 'Ze willen ons niet laten verhongeren,' oppert hij. Vervolgens staat hij op en pakt het eten en drinken. Ik schuif weer naar hem toe, zodat ik er ook bij kan.

Dankbaar zet ik mijn tanden in de sandwich. Het lijkt dagen geleden dat ik gegeten heb. Toen ik hier in mijn eentje zat kreeg ik alleen wat water. 'Hier was ik wel aan toe,' zegt Draco met volle mond, waardoor er kruimels uitvliegen. 'Houd het binnen dan,' zeg ik lachend. Ik vind het gek om te bedenken dat we voor het eerst samen 'gezellig' eten. Op Hogwarts ontmoetten we elkaar alleen voor een paar uurtjes. Nu maken we uren met elkaar mee, in alle 'vrijheid'. Het is nog geen seconde vervelend geweest. Als je even wegdenkt dat we gevangen zijn dan.

Plotseling bijt ik op iets hards. 'Au!' roep ik. 'Wat is er?' Draco kijkt me bezorgd aan. 'Er zit iets geks in mijn sandwich,' zeg ik. Met een vies gezicht spuug ik een hap uit op het bord. 'Lekker, El,' zegt Draco. 'Het is perkament,' zeg ik verbaasd. Voorzichtig trek ik het niet-eetbare gedeelte uit het brood. 'Staat er ook iets op?' vraagt Draco nieuwsgierig. Ik veeg de restje sandwich van het perkament af en vouw het open. 'Vannacht. Sta klaar. Pa en ma,' lees ik voor. Vragend kijk ik Draco aan. 'Ze hebben een plan bedacht?' 'Het lijkt erop,' zegt Draco.

Een gespannen gevoel bekruipt me. De ouders van Draco hebben iets bedacht om ons te redden. Ze doen zo hun best. Draco slaat zijn arm om me heen. 'Het komt goed.' Ik knik. 'Ze weten wat ze doen,' zegt hij er achteraan. Van de zenuwen laat ik de rest van mijn sandwich liggen. Ik heb geen honger meer. 'Eet op,' dwingt Draco. 'Je hebt het nodig.' Zuchtend pak ik de sandwich weer op. 'Dan moet je daarna even gaan slapen,' zegt Draco. Ik glimlach even naar hem en eet braaf van mijn sandwich op. Deze zorgzame kant van hem bevalt me wel. Nadat we het glas water hebben gedeeld nestel ik me tegen hem aan. Mijn hoofdpijn is al een stuk minder. Veel liefde is een goed medicijn. 'Straks zijn we hier weg,' fluistert hij. 'Dan zijn we weer veilig, hoop ik,' antwoord ik. 'Slaap lekker, liefje,' zegt hij. Draco drukt een kus op mijn voorhoofd. Vol gemengde emoties sluit ik mijn ogen. Met hem naast me voel ik een stuk sterker. Toch is het verdrietige gevoel nooit helemaal weg geweest.