Nu ik hem ken

Hoofdstuk 93

De warme stralen van de douche glijden langs mijn huid naar beneden. Een douche maakt me altijd zo ontspannen. Alsof mijn zorgen met het water door het afvoerputje worden gespoeld. Ik sluit mijn ogen en kijk omhoog. De stralen kletteren op mijn gezicht, wat een fijn gevoel geeft.

Na een tijdje stap ik onder de douche vandaan. De spiegel is beslagen door de hoge temperaturen in de badkamer. Met een hoek van de handdoek veeg ik de condens van de spiegel af. Ik zie mezelf. Mijn natte haren tegen mijn hoofd geplakt en mijn wangen rood van de warmte. Het verbaast me hoe je kan veranderen in een jaar. Een jaar geleden zag ik er onbezorgd uit. Oké, niet onbezorgd. Toen had ik de zorgen over mijn moeder, maar wel een stuk minder dan nu. Mijn ogen staan minder helder. Ook valt het me op dat ik serieuzer kijk dan anders. Zelfs als ik lach is er een serieuze blik in mijn ogen te zien. In een jaar ben ik jaren ouder geworden. Van normale tiener naar een volwassene, die vol met zorgen zit.

Zuchtend pak ik mijn handdoek en bind het om mijn haren heen. Ik sla een handdoek om mijn lichaam heen en stap dan de badkamer uit. Op de gang voelt de lucht koud aan, doordat mijn lichaam nog vochtig is. Snel loop ik naar onze slaapkamer aan de andere kant van de gang. De kamer is leeg, Draco is vast beneden met Alexander. Het jurkje hangt aan de kast, klaar om aan te doen. Toch zie ik er een beetje tegenop. Als ik het jurkje aan doe betekent het dat ik echt naar de bruiloft ga. Er zullen veel mensen zijn die mijn familie kennen. Ze zullen vragen hoe het met ons gaat. Hoe vaak kan ik zeggen dat alles goed is? Kan ik blijven liegen over mijn vader? Ik voorspel nu al dat ik een zenuwinzinking krijg en dat Ginny me moet komen redden. Het ergste vind ik dat Draco er niet bij is. Niet dat hij er bij kan zijn, maar het zou veel fijner zijn. Ik ben zo afhankelijk van hem geworden.

In gedachten verzonken zit ik op de rand van het bed. De deur zwaait open en Draco komt binnen gestormd. 'Dooddoeners op straat,' zegt hij. In een reflex duik ik naar de grond, terwijl ik met moeite mijn handdoek op zijn plaats kan houden. Ik schuif naar het raam toe, met Draco achter me. 'Alweer,' zucht ik.

Op straat zie ik twee personen in donkere kleding. De personen lopen onopvallend tussen de winkelende massa. Toch herkende Draco ze. 'Gelukkig waren ze er een paar uur geleden niet, toen wij ook op straat liepen,' zegt Draco. Ik huiver bij de gedachten dat we twee dooddoeners tegen het lijf waren gelopen. 'Ze weten dus toch van de woonplaats van Alexander af,' concludeer ik. 'Zo lang we in huis blijven zien ze ons niet,' zegt Draco. 'Dan kunnen ze er ook niet achter komen waar Alexander echt woont.' Ik wens vurig dat hij gelijk heeft.

Na een tijdje ga ik met mijn rug tegen de muur zitten. Draco kijkt me geamuseerd aan. 'Wat zie je er prachtig uit,' grijnst hij. De blik in zijn ogen zegt alweer genoeg over zijn gedachten. 'Droom lekker verder,' zeg ik, terwijl ik de handdoek iets hoger optrek. Draco brengt voorzichtig zijn handen naar mijn heupen en trekt me dichter naar zich toe. Ik kan mezelf beheersen om me niet gelijk op hem te storten. 'Stop,' fluister ik. Zijn ogen staan wild. Zacht duw ik tegen zijn borst aan, als teken dat hij afstand moet nemen. Dit voelt zo ongemakkelijk, ik voel me veel te kwetsbaar op het moment. 'Niet nu,' zeg ik. Ik zie teleurstelling op zijn gezicht. 'Niet met die dooddoeners in de straat.' Zijn blik verandert, de angst is terug. Hij drukt zich naast mij tegen de muur aan. 'Je liet het me even vergeten,' fluistert hij. 'Ik weet het,' glimlach ik. Met mijn vrije hand pak ik zijn hand vast.

'Zijn ze er nog?' vraagt hij na een lange stilte. Ikga er vanuit dat hij zichzelf weer rustig probeerde te krijgen. Mijn hartslaggaat ieder geval weer in een normaal tempo. Op een onhandige manier, zodat mijnhanddoek niet afvalt, ga ik op mijn knieën zitten om uit het raam te kijken. Dedooddoeners lopen nog steeds heen en weer door de straat. 'Ja,' zeg ik zacht.'En ze komen weer deze kant op.'