Nu ik hem ken

Hoofdstuk 69

Het is warm in de tent. Nu merk ik pas hoe koud en kil de kelder was waar we gevangen zaten. Ik zit in een stoel met een deken over me heen en een kop thee in mijn hand. Het voelt zo fijn om hier te zijn. Ook al weet ik dat we niet helemaal veilig zijn. Alles beter dan in het huis van de Malfoys, met Voldemort dicht in de buurt. Mijn gedachten dwalen af naar mijn vader, maar worden onderbroken door Draco die binnenstapt. 'We zijn voorlopig veilig,' deelt hij mee. 'Fijn,' zeg ik simpel. Hij komt op zijn hurken voor me zitten. 'We verzinnen wel iets zodat je vader veilig is. Het komt echt goed,' zegt hij. Ik leun naar voren en leg mijn hand in zijn nek. 'Ik ben zo blij dat we daar weg zijn.' Hij glimlacht voorzichtig. 'Ik weet het. Ik ook,' zegt hij. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Het spijt me van je toverstok. Als alles voorbij is koop ik een nieuwe voor je,' zegt hij. 'Dat is toch niet nodig,' zeg ik. 'Zie het dan maar als een cadeautje. Omdat je mijn vriendinnetje bent,' zegt hij. Ik kijk hem dankbaar aan. Weer verbaas ik me om zijn lieve karakter. Eén van de laatste gesprekken met Ginny ging over Draco's slechte kant. Maar daar is niets meer van over. Ze zei dat we niet samen konden zijn, dat geloofde ik ook op dat moment. Nu we hier samen in een tent zijn lijkt het zo lang geleden. We kunnen wel samen zijn, zo slecht is hij niet. Zelfs zijn ouders, die dooddoeners lijken, hebben een goed hart. Ik had nooit gedacht dat we weer samen zouden zijn. Het leek onmogelijk, na wat hij met Dumbledore had willen doen. Wat was ik gebroken. 'Wat is er?' Draco kijkt me vragend aan. Ik schud mijn hoofd. 'Je glimlacht,' zegt hij. 'Ik kan niet geloven dat we weer samen zijn,' beken ik. 'En ik laat je nooit meer gaan. Echt niet.' Hij pakt mijn handen stevig vast. 'Er zijn zoveel verkeerde dingen gebeurt. Maar door alles heen heb ik altijd van je gehouden,' zegt hij. Zijn ogen kijken me doordringend aan. 'Het maakt me niet uit wat voor slechte dingen je hebt gedaan. Ik weet hoe je echt bent,' glimlach ik. Hij trekt me omhoog uit mijn stoel. 'We komen hier samen doorheen,' zegt hij. Daarna kust hij me.

Het is al laat als we in bed liggen. Ik staar het donker in. De afgelopen dagen waren een hel. De komende dagen worden beter, spannend maar beter. Draco is bij me. 'Morgen trekken we verder,' zegt Draco. 'Kunnen we naar Ginny?' 'Voorlopig lijkt me dat niet verstandig, El,' antwoordt hij. Ik zucht. 'Nog even geduld.'

Met een schok zit ik rechtop in mijn bed. Zijn ogen, zijn lach. Alles was zo dichtbij. Er staat zweet op mijn voorhoofd. Ik voel de angst langzaam uit mijn lichaam trekken. Het was maar een droom. Toch voel ik de tranen weer over mijn wangen stromen. Het leek allemaal zo echt. Alsof ik de pijn weer opnieuw beleefde. 'Ellie, ben je oké?' Draco komt op de rand van mijn bed zitten. Gelukkig is hij geen droom. Ik schud mijn hoofd. 'Ik droomde over hem. Ik werd weer vervloekt,' zeg ik zacht, terwijl ik mijn ademhaling probeer te controleren. Draco trekt me tegen zich aan. 'Hij is hier niet. Je bent veilig,' sust hij. 'Het deed zoveel pijn,' zeg ik. 'Stil maar. Ik ben bij je,' fluistert hij. Met zijn hand woelt hij geruststellend door mijn haar. Hoe doet hij dat toch? Elke keer weer weet hij me weer rustig te krijgen.

'Probeer nog even te slapen,' zegt hij na een tijdje. Ik pak zijn shirt vast. 'Blijf alsjeblieft bij me,' smeek ik. Het bevalt me niets dat hij weer naar zijn eigen bed gaat. 'Mag ik erbij komen liggen dan?' vraagt hij voorzichtig. Ik knik. 'Ik ben bang om weer te slapen,' zeg ik zacht. Ik haat het om nachtmerries te hebben. 'Ik blijf bij je,' fluistert hij. Hij loopt naar zijn eigen bed en schuift het tegen die van mij aan. Als hij er weer in ligt kruip ik tegen hem. Zijn lichaam tegen die van mij maakt me rustig. Hij slaat beschermend een arm om me heen. Ik denk dat ik me in tijden niet zo veilig heb gevoeld. 'Slaap lekker,' fluistert hij in mijn haar. Met een verliefd gevoel sluit ik mijn ogen. Draco's veiligheid maakt me rustig.