Nu ik hem ken

Hoofdstuk 72

De regen valt met bakken uit de hemel. Engeland. In de tent is het gelukkig droog. Draco zit op een stoel een boek te lezen. Ik zit tegen zijn knieën aangeleund. Het is stil, maar de stilte geeft rust. In mijn handen ligt de toverstok van Draco. Hij wilde dat ik weer de verdedigingsspreuk over onze plek uitsprak. Sinds Het Duistere Teken zo'n pijn deed, wil hij zijn toverstok niet meer aanraken. 'Straks doe ik je nog iets aan,' zei hij. Onzin, maar hij vertikte het. Het is fijn om weer in Engeland te zijn, dat voelt toch dichter bij huis. Niet dat ik ooit nog terug naar mijn huis ga. Zeker niet als mijn vader het niet overleefd, teveel herinneringen. Plotseling legt Draco zijn boek met een klap op de tafel naast hem. Verschrikt kijk ik om. Hij glimlacht naar me. 'Sorry, ik werd gek van de stilte,' zegt hij. Ik draai me helemaal naar hem om en leg mijn kin op zijn knie. 'Hoe gaat het?' vraag ik. 'Hm, het heeft me bang gemaakt, Ellie. Hij weet waar we zijn. We zijn echt niet veilig meer,' zegt hij. Ik zie de tranen in zijn ogen. 'We waren nooit veilig,' zeg ik nuchter. 'Nee, maar nu voelde het ook echt zo. De pijn-' zijn stem stokt. Ik ga op zijn schoot zitten en verberg mijn hoofd in zijn nek. Hij slaat zijn armen om me heen. Er druppelt een traan op mijn schouder. Zacht woel ik door zijn haar. 'Als jij het opgeeft kan ik echt niet alleen verder,' zeg ik dan streng. Hij kijkt me voorzichtig aan, terwijl hij verwoed een traan wegveegt. 'Ik geef het niet op,' zegt hij. 'Weet ik,' zeg ik. Met mijn vinger strijk ik de tranen op zijn wang weg. 'Kom op, het is al laat,' zeg ik dan.

Ik lig tegen Draco opgekruld. Zijn ademhaling klinkt regelmatig, hij slaapt. Langzaam drupt er een traan uit mijn ooghoek op het kussen. Ik wil niet huilen. Maar het maakte me zo verdrietig toen ik Draco zag huilen. Op dat moment wilde ik sterk zijn. Nu het donker is en hij slaapt lukt dat niet meer. Plotseling zie ik een schim van een mens langs de tent lopen. Ik zit onmiddellijk rechtop in bed, terwijl ik de tranen uit mijn ogen knipper. Mijn hart klopt in mijn keel. Heb ik me het verbeeld? Hoe kan iemand door de verdedigingsspreuk heen komen? Ik houd mijn adem in en luister gespannen. Geen geluiden buiten. Zachtjes sta ik op uit bed, terwijl ik de toverstok van Draco mee pak. Op mijn blote voeten loop ik naar de ingang van de tent. Ik wil niet naar buiten, wie zal ik daar aantreffen? Met trillende handen open ik de tent. Voorzichtig steek ik mijn hoofd naar buiten. Het is gestopt met regenen en de plek wordt door de maan verlicht. Er is niets geks te zien. 'Ellie, wat doe je?' Draco zit rechtop in bed. 'Ik zag wat,' zeg ik zacht. 'En dan is het verstandig om naar buiten te gaan?' vraagt hij. Aan zijn stem kan ik horen dat hij een beetje geïrriteerd is. 'Sorry,' zeg ik. Ik sluit de tent en ga terug naar bed. 'Je bent helemaal koud. Doe dan ook geen gekke dingen,' zegt hij. Hij slaat zijn armen om me heen. 'Ik zag de schim van een persoon,' zeg ik. 'Je hebt het vast gedroomd. Er was niemand buiten, toch?' Ik schud mijn hoofd. 'Kan ook niet. Je hebt toch de spreuk uitgesproken?' zegt hij. Dit keer knik ik. 'Daarom. Je bent gewoon erg moe,' zegt hij. 'Ik denk het,' zucht ik, niet erg overtuigd. 'Slaap lekker,' zegt Draco. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik kan het niet gedroomd hebben, want ik weet zeker dat ik niet sliep. Er is iemand bij onze tent. Het bevalt me niets. Met dit onveilige gevoel kan ik nooit slapen. Na een tijdje hoor ik de rustige ademhaling van Draco weer. Hoe kan hij slapen terwijl ik net vertelde dat er iemand is? Hij was degene die de hele tijd zo bang is. Gefrustreerd draai ik me op mijn andere zij.

Ik word wakker van de leegte naast me. Een paar seconde ben ik in paniek, maar dan hoor ik zijn stem. 'Goedemorgen.' Draco hangt met zijn hoofd boven me. Zachtjes stomp ik hem tegen zijn borst. 'Waar is dat goed voor?' lacht hij. 'Ik schrok,' beken ik. 'Omdat er enge mannen bij onze tent zijn?' zegt hij plagend. Boos kijk ik hem aan. 'Ik weet wel wat ik heb gezien,' zeg ik. 'Sorry, liefje.' Hij buigt naar voren en kust me even kort.

'Ik ga alvast naar buiten,' zegt Draco. Ik ben mijn rugtas nog aan het inpakken voor vertrek. Als teken van goedkeuring steek in mijn hand op. Hij stapt de tent uit. Niet veel later hoor ik een doffe klap. Mijn spullen vallen op de grond als ik verschrikt opspring. Ik grijp naar de toverstok van Draco, die ik nog steeds bij me heb. Met een luid kloppend hart loop ik langzaam naar de ingang van de tent. 'Is je schattige vriendinnetje nog in de tent?' De stem klinkt spottend. 'Je blijft van haar af,' hoor ik Draco moeilijk sissen. Wat hebben ze met hem gedaan? 'Jullie dachten slim te zijn?' lacht de stem. 'Niemand is the Dark Lord te slim af,' zegt een andere stem. Ondertussen graaf ik in mijn geheugen. Welke spreuk moet ik gebruiken om ze uit te schakelen? Wie weet zijn ze met meer dan twee. De zware ademhaling van Draco maakt me bang. Ik heb niet veel tijd om na te denken. 'Jullie hebben geen hele sterke krachten. We hadden dat zogenaamde onzichtbare veld om jullie zo doorbroken,' zegt één van de stemmen. 'Een spreuk is veel minder krachtig als het met de toverstok van iemand anders is uitgesproken. Dus waar is dat meisje?' lacht één van de personen. Zie je wel, denk ik. Het was helemaal niet slim om mij te laten toveren. Plotseling bedenk ik me dat er aan de achterkant van de tent ook een opening is. Voorzichtig sluip ik daarheen. Ik stap de opening door en loop zacht om de tent heen. Even blijf ik met mijn ogen dicht staan, bang voor wat ik aan zal treffen. 

Vanaf mijn positie heb ik goed zicht op de plek voor de tent. Er staan twee mannen met allebei een lang zwart gewaad aan. Ik herken ze van de tijd dat ik bij de Malfoys in huis was. Draco ligt op de grond, met touwen om zijn lichaam. Het lijkt of ze steeds een beetje strakker worden getrokken. Mijn hersenen draaien volle toeren, als ik een spreuk bedenk om de dooddoeners tegen te houden. 'Stupefy,' roep ik. De spreuk om tegenstanders te verlammen. Eén van de dooddoeners valt achterover en blijft roerloos liggen. Nadat ik hem heb geraakt richt ik de toverstok op de andere. 'Crucio,' schreeuwt hij. Ik duik weg en voel de vloek over me heen schieten. Even blijf ik stil zitten. De voetstappen van de dooddoener komen dichterbij. 'Expelliarmus,' roep ik. Met een soepel gebaar stap ik achter de tent vandaan. De toverstok van de dooddoener schiet de lucht in. Hij blijft geschrokken staan en kijkt vluchtig om zich heen. Zijn maatje ligt nog steeds verlamd op de grond. 'Mobilicorpus,' zeg ik. In een paar seconde hangt de dooddoener aan onzichtbare touwtjes in de lucht. Als ik zeker weet dat ze allebei geen kant op kunnen, ren ik naar Draco. 'Gaat het?' Ik zie dat zijn gezicht rood wordt, hij hapt naar adem. 'Hoe stop ik dit?' roep ik in paniek. 'Fi-finite,' brengt hij uit. 'Finite wat?' vraag ik. 'Finite Incantatem,' zegt hij in één adem. 'Finite Incantatem,' zeg ik duidelijk. Even lijkt het niet te werken, maar dan vallen de touwen van hem af. Hij blijft liggen, met zijn ogen gesloten. 'We moeten hier weg,' zeg ik tegen hem. Aan zijn arm probeer ik hem omhoog te trekken. Ik herinner me de spreuk die hij gebruikt om de tent in te pakken. Ik pak ook Draco's rugtas en hang het op mijn rug. 'Sta op,' zeg ik dwingend. Langzaam komt hij overeind, hij houdt zijn hoofd beschermend vast. Ik werp nog een laatste blik op de dooddoeners, ze zijn beide niet verplaatst. Dan realiseer ik me dat één van hun toverstokken op de grond ligt. Als ik het gevonden heb, berg ik het veilig op. Die kan goed van pas komen. Ondertussen is Draco opgestaan. Ik haak mijn arm in die van hem. 'Snel,' sis ik weer. 

Een opgelucht gevoel gaat door me heen als ik het bedrukkende gevoel van Verschijnselen voel. Als we weer stil staan zakt Draco op de grond. 'Draco, gaat het?' Ik kniel naast hem neer. Zijn ademhaling is onregelmatig en zwaar. 'Zeg iets, Draco,' fluister ik. Ik druk een kus op zijn wang. Daarna spreek ik de spreuk weer uit, waardoor we beschermd zijn. Voor een gedeelte dan, blijkbaar werkt het niet heel goed. 'Ellie?' klinkt Draco's zwakke stem.