Nu ik hem ken

Hoofdstuk 32

De weken daarna knapte ik op. Ik heb de gedachte over mijn moeder aan de kant geduwd. Niet meer na willen denken of speculeren over wat er echt is gebeurt. Het deed me teveel pijn. Nu ik er minder over na denk kan ik weer vrolijker zijn. Ik kan weer lachen met Ginny en voel me vrijer. Ook al is het heel druk om alles wat we leren bij te houden. Draco is ook een dagelijkse bezigheid. We ontmoeten elkaar tijdens het eten in de Grote Zaal. Dan kunnen we geen woorden wisselen, maar een liefdevolle blik van hem zegt genoeg. Ook zien we elkaar een paar keer in de week bij de boom. Die momenten zijn ontspannend. Ik kom tot rust bij hem. Maar tegelijk heb ik zoveel vragen voor hem. Hij wordt dunner, zijn gezicht is getekend door stress. Ik maak me zorgen. Maar als we bij elkaar zijn zie ik hem opleven. Ik denk dat hij me nooit gaat vertellen wat er aan de hand is. Of ik daarmee kan leven is nog de vraag.

Ginny stormt onze kamer binnen. Ik zit op mijn bed een boek te lezen. Dat klinkt alsof ik niets beters te doen had. Dat is ook zo. 'Gaat het Gin?' Ik sla mijn boek dicht en kijk haar vragend aan. Ze slaat haar armen over elkaar. 'Ik heb het uitgemaakt,' zegt ze. 'Wat? Waarom?' Ik verplaats mezelf naar haar bed. 'Hij helpt me altijd door het portretgat, alsof ik dat zelf niet kan,' roept ze boos. 'Daarom maak je het uit?' 'Niet alleen dat. Ik vind hem al een tijd niet meer zo leuk. Het ging niet meer.' Ik merkte al aan Ginny dat ze niet meer blij was met Dean. Dus dit nieuws komt niet geheel als verrassing. Ik sla mijn arm om haar heen. 'Ach, mannen. Daar heb je niets aan,' zeg ik. Sorry Draco, denk ik er achteraan. Ze moest eens weten hoe veel ik aan hem heb. Ginny slaakt een zucht. 'Het is beter zo.'

De volgende ochtend zitten we aan het ontbijt. Dean zit verderop, met een ongelukkige uitdrukking op zijn gezicht. Hermoine stoot me aan. 'Wat is er mis met hem?' 'Het is uit,' fluister ik. 'Nee toch, zij ook al!' Hermoine staart me aan. Ik kijk vragend. 'Wie nog meer dan?' Hermoine wijst naar een hoopje ellende een stuk verderop. Lavender Brown. In tegenstelling tot haar kijkt Ron erg tevreden. 'Ze heeft het uitgemaakt,' glundert Hermoine. Ik geef haar lachend een duwtje. 'Jij bent blij.' 'Het is gewoon een mooie dag vandaag,' antwoordt ze, terwijl ze een kleur krijgt. 'Natuurlijk,' lach ik. Plotseling kijk ik in de ogen van Draco. Hij zit een stuk verder, aan de tafel van Slytherin natuurlijk. Zijn gezicht is getekend door stress en vermoeidheid. Ik schenk hem een voorzichtige glimlach, waardoor zijn ogen oplichten. Zijn ogen schieten naar zijn handen. In een snel gebaar steekt hij vier vingers op. Vier uur. Ik knik voorzichtig en draai me snel om naar Ginny. 'Wat hebben we voor les straks?'

Tegen vieren maak ik Ginny wijs dat ik een afspraak heb met Dumbledore. Ik heb hem al weken niet op Hogwarts gezien, maar dat weet zij niet. Er zijn nog lessen bezig, dus in de gangen is het gelukkig stil. Al snel sta ik bij de deuren naar de tuin. Buiten schijnt een voorzichtig zonnetje, het is te merken dat de zomer eraan komt. Draco loopt rondjes onder de boom. 'He,' zeg ik zachtjes. Hij kijkt op, zijn ogen triester dan ooit. Ik loop naar hem toe om hem een kus te geven. Hij houdt me tegen. 'El, wacht,' zegt hij vermoeid. Ik schrik van zijn onverwachte houding. 'Wat is er?' 'Ik kan het niet meer,' zegt hij. Verschrikt deins ik terug. 'Wat?' Veel meer komt er niet uit mijn mond. 'Het is niet veilig voor jou om met mij om te gaan.' Zijn woorden blijven in de stilte tussen ons hangen. 'Vertel me dan wat er aan de hand is! Je lijdt er duidelijk onder.' Ik schrik van mijn eigen stem, die harder klinkt dan normaal. Draco pakt mijn handen vast. 'Ellie, ik kan je niets vertellen. Het is te gevaarlijk.' Ik zie hoe hij hulpeloos in de verte staart. 'Dat geeft niet. Alles om jou te helpen,' zeg ik. Hij schudt zijn hoofd. 'Nee, ik kan niet met mezelf leven als ik jou in gevaar heb gebracht.' Langzaam laat ik mijn handen uit die van hem glijden. 'Dus..' zeg ik twijfelend. 'Dit was het?' Bij die woorden voel ik mijn hart breken.