Nu ik hem ken

Hoofdstuk 76

'Gin?' roep ik vanaf de trap. 'Ja?' hoor ik haar stem. 'Draco is weg,' zeg ik, terwijl ik weer naar beneden ren. 'Weg?' Ginny stapt verbaasd de gang in. Hijgend kom ik beneden aan. 'Hij is niet in onze kamer, niet in jouw kamer,' ratel ik. 'Badkamer? Zolder?' vraagt Ginny. 'Niet gekeken,' beken ik. Ze rent langs me heen, de trap op. Even sluit ik vermoeid mijn ogen, daarna ren ik ook de trap op.

'Nergens,' zegt Ginny. We zitten een paar minuten later naast elkaar op de onderste traptrede. 'Waarom zou hij dat doen?' vraag ik. Ginny blijft stil. 'Ik snap het niet,' zucht ik. 'Het is mijn schuld,' zegt Ginny zacht. 'Nee joh, Gin. Hier kan je echt niets aan doen,' zeg ik, terwijl ik troostend een arm om haar heen sla. 'Als ik niets gezegd had, was hij ook niet boos geworden,' zegt ze. Ze verbergt haar gezicht in haar handen. 'Het is echt niet jouw schuld. Hij kan soms gewoon wat opvliegend zijn, zeker met alle stress nu,' zeg ik. 'Ik vind het zo moeilijk om vriendelijk te doen tegen hem,' fluistert ze. 'Weet ik. Maar het betekent veel voor me dat je het probeert,' zeg ik. Ginny kijkt me aan met een schuldige blik in haar ogen. 'Ik kan gewoon niet vergeten hoe naar hij is geweest tegen Harry,' zegt ze. Door alles was ik even vergeten dat Harry het na de vakantie heeft uitgemaakt met haar. Net nu ze zo gelukkig was met hem. 'Snap ik, dat neem ik je niet kwalijk. Hij heeft jaren de mening van zijn ouders uitgedragen. Eigenlijk is hij niet zo. Hij wist niet beter,' leg ik uit. Ginny knikt. 'Ik weet het nu. Maar ik vind het moeilijk. De afgelopen weken waren ook zwaar voor mij,' zegt ze. 'Sorry, door al het gedoe was ik jouw gedoe met Harry vergeten,' zeg ik. 'Ik ben een slechte vriendin.' 'Niet waar!' zegt Ginny fel. 'Het is logisch dat je het was vergeten. Je hebt zelf de ergste dingen meegemaakt.' Ik haal mijn schouders op. 'Doe niet alsof het niets is,' zegt Ginny. 'Ik kan zien dat het je heeft veranderd.' 'Hoe dan?' vraag ik nieuwsgierig. 'Je bent serieuzer, ook zeker met Draco. Je bent sterker. Ik kan zien dat je terug wil vechten,' zegt ze. 'Het is alsof je jaren ouder bent geworden.' Ze kan nog weleens gelijk hebben. Ik voel me ook sterker, maar tegelijk zo zwak. Het lijkt alsof ik niets tegen Jeweetwel kan doen, terwijl ik het zo graag wil. 'Je hebt misschien wel gelijk,' zeg ik. 'Je blijft door alles heen een goede vriendin. Daarom ga ik jou ook helpen. We gaan Draco zoeken,' zegt Ginny dan. 'Hij kan niet ver zijn,' spreek ik mezelf moed in.

Buiten is het zonnig, het is ook nog steeds zomer natuurlijk. Toch is mijn trui niet te warm, het is een frisse zomer. We doorzoeken de schuur, garage en tuin. Nergens is een spoor van Draco te bekennen. Als hij maar niets stoms heeft gedaan. Hij is verstandig genoeg om hier in de buurt te blijven, lijkt mij. We zijn nog steeds niet heel veilig, ook al voelt het soms wel zo. Een paniekerige gedachte gaat door me heen. Wat als hij al door dooddoeners is meegenomen? 'Gin, wat als er iets ergs is gebeurd?' 'Zo dom is hij niet,' zegt Ginny. 'Dat denk ik ook.' Misschien zeggen we dat alleen maar om onszelf gerust te stellen. Ik kan de gedachte ook niet meer loslaten. Waarom doet hij me dit aan? Hij weet dat ik hem nodig heb. Ook al heb ik hem nog maar een uur niet gezien, voel ik weer een bekende pijn in me. Een steek in mijn hart. Ik was vergeten hoe het voelde om iemand zo erg nodig te hebben. Nu mis ik hem. Niet zoals ik mijn vader mis, dat is anders. Ik heb Draco meer nodig dan iedereen. Dat weet hij maar al te goed. 'Hij maakt me gek,' zeg ik boos. 'Ik weet zeker dat hij er straks weer is,' zegt Ginny troostend. Dit keer slaat zij een arm om me heen. 'Hij kan soms zo onvoorspelbaar zijn,' zucht ik. 'Het is en blijft een man,' grinnikt Ginny, maar ik hoor de pijn in haar stem. Ik weet dat ze ondertussen aan Harry denkt. 'Heb je Harry nog gesproken?' vraag ik. Ze schudt haar hoofd. 'Hij is hier wel even geweest, met Ron. Maar nu heb ik ze al een tijdje niet gezien.' Zuchtend gaat ze in het gras zitten. Ik volg haar voorbeeld. 'Denk je dat ze nog naar Hogwarts gaan?' vraag ik. 'Ik weet het niet,' zegt Ginny. 'Volgens mij hebben ze grootse plannen.' Ik laat mezelf achterover vallen in het gras. 'Het zal mij benieuwen wat er allemaal gaat gebeuren,' zeg ik. Ginny komt naast me liggen. 'Mij ook,' zucht ze. 'Ik snap niet hoe het zo heeft kunnen lopen,' zeg ik. 'Het leven is echt een chaos,' zegt Ginny. 'Ik ben blij dat ik bij jou ben nu,' zeg ik. Ginny draait zich naar me toe. 'Als je hier niet was, had je Draco nog bij je.' 'Zeg dat nou niet,' zeg ik. 'Het komt wel goed.'

Voor de zoveelste keer loop ik om het huis heen. Het is al aan het eind van de middag. Nog steeds is Draco nergens te bekennen. Mijn bange gevoel is omgeslagen in boosheid. Ik irriteer me aan het feit dat Draco zo kinderachtig weg liep toen hij boos werd. Als hij was gebleven, was hij gewoon nog hier geweest. Waarom moet hij nou gelijk verdwijnen? We hadden erover kunnen praten. Aan de ene kant is het wel typisch voor hem. Maar de afgelopen maanden kwam hij altijd naar mij toe, als hij boos of verdrietig was. Deze kant van hem vind ik moeilijk. Ik kan nu helemaal niets voor hem betekenen.

Ginny en ik zitten weer aan de keukentafel. 'Er moet toch een manier zijn,' zegt Ginny. Gefrustreerd haalt ze haar hand door haar haren. 'Wij kunnen niet Verschijnselen, Draco wil niet. Is er nog iemand die ons kan helpen?' vraag ik. 'Mijn ouders mogen het echt niet weten. Ze laten het nooit toe dat we onszelf zo in gevaar brengen,' zegt Ginny. Haar vader, Arthur Weasley, weet ook dat Draco en ik hier zijn. Molly wilde het niet voor hem achterhouden, dat kan ik goed begrijpen. Arthur is bevriend met mijn vader, dus hij heeft het recht om over zijn verdwijning te weten. 'Eén van je broers?' vraag ik. Ginny kijkt bedenkelijk. 'Ik wil ze niet in gevaar brengen,' zegt ze twijfelend. 'En je wilde Draco er wel heen sturen?' Ik trek mijn wenkbrauwen op. Ginny kijkt beschaamd naar beneden. 'Oké, dat is geen goede reden,' zegt ze. 'Eigenlijk moesten niet veel meer mensen er vanaf weten,' zeg ik bedenkelijk. 'Dat is waar,' zegt Ginny zuchtend. 'Zo komen we er nooit uit.' Er hangt een lange stilte tussen ons. Ik denk hard na over de mogelijke manieren om mijn vader te bevrijden. Zelf kan ik onmogelijk terug naar het huis van de Malfoys. Ze zullen me weet martelen en opsluiten. Of erger nog, misschien zullen ze me dit keer wel doden. Op die manier help ik mijn vader niet. 'Ik weet misschien iets,' zegt Ginny twijfelend. 'Vertel,' zeg ik nieuwsgierig. 'Harry vertelde me een tijdje geleden dat er iemand is die hij altijd om hulp kan vragen. Dobby, een huiself, die hij heeft gered van de familie Malfoy. Dobby moet van de plek afweten, hij kan Verschijnselen en je vader meenemen.' Trots op haar idee kijkt Ginny me aan. 'Dat betekent dat we eerst Harry moeten spreken en dat hij de hulp van een huiself inschakelt?' concludeer ik. Ginny zucht. 'Ik wil hem liever niet spreken. Maar voor jou wil ik het wel doen,' zegt ze. Ik twijfel. Op die manier weet er weer iemand van. Het is wel een kans, als de huiself mee wil werken. 'Zal ik een uil naar Harry sturen?' vraagt Ginny. 'Vraag hem dan om hier te komen, als iemand de brief dan leest zullen ze niet weten wat er aan de hand is,' zeg ik. Ginny pakt een vel perkament en begint te schrijven. 'Hoi meiden, wat zijn jullie aan het doen?' Molly komt de keuken binnen met een mand boodschappen. 'Beetje bijpraten,' glimlacht Ginny, terwijl ze het perkament opvouwt en in haar zak stopt. Ik glimlach naar Molly. 'We hebben elkaar veel te vertellen,' zeg ik. 'Dat zal wel! Hebben jullie honger? Ik ga zo koken,' zegt Molly. Ze gaat op een stoel aan de tafel zitten, nadat ze ons een mok thee heeft gegeven.

'Wie kan me uitleggen wat hij hier doet?' Ron stapt de keuken in, op de voet gevolgd door Draco. Zijn gezicht is weer bleek en zijn ogen rood. Er gaat een schok door me heen als ik hem zie. Ik spring op van mijn stoel. 'Draco!' gil ik. 'En Ellie?' Ron kijkt verward van Draco naar mij en dan naar Ginny.