Nu ik hem ken

Hoofdstuk 29

Voor de zoveelste keer vertel ik de ontdekkingen over mijn moeder. Ook vertel ik over de boom, die betoverd blijkt te zijn. Dumbledore luistert aandachtig. 'Weet u wat er tussen Lucius Malfoy en mijn moeder is gebeurt na Hogwarts?' Ik sluit af met de vraag die mij al weken bezig houdt. Dumbledore glimlacht. 'Je ouders hebben het lang geheim gehouden voor je.' 'Ik denk dat het nog steeds geheim was als ik niet zelf op onderzoek uit was gegaan,' zeg ik. 'Ik snap dat je deze vraag hebt. Laat me even nadenken,' zegt hij kalm. Hij sluit zijn ogen.
Na een lange stilte begint hij te spreken. 'Je moeder was een fijne student. Ze had grootse plannen voor de toekomst toen ze van Hogwarts weg ging. Lucius Malfoy wilde dat ze bij hem bleef. Maar ze voelde aan dat hij de verkeerde kant op ging. Ze heeft hem gezegd dat ze bij hem zou blijven als hij alle banden met de slechte toverwereld zou verbreken. Maar zijn status was hem meer waard dan je moeder. Toen wist ze genoeg. Ze wilde hem nooit meer zien en was erg boos op hem. Hij was er kapot van, maar tegelijk ook boos. Zo is hij ook steeds bozer geworden. Zelfs toen hij Narcissa Black ontmoette, was hij nog niet gelukkig. Ik ga je nu iets moeilijks vertellen, Ellie.' Hij zwijgt even. Wat hij nu heeft verteld, klinkt logisch. Ze wilde niet meegaan in zijn slechte gedrag, dus heeft hem laten gaan. Lucius Malfoy was beledigd en is boos gebleven. Vragend kijk ik naar Dumbledore, mijn hart klopt in mijn keel. Wat heeft hij te zeggen?
'We vermoeden dat Lucius Malfoy achter de dood van je moeder zit,' zegt Dumbledore kalm. Ik blijf verstijfd zitten. Wat? Ik open mijn mond om iets te zegen, maar er komt geen geluid uit. 'Na al die jaren kon hij het nog steeds niet aan dat ze hem voor zo'n keuze had gezet. Er zijn bewijzen dat hij in het gebouw aanwezig was op die avond.' Dumbledore praat beheerst en duidelijk. Maar zijn woorden komen hard aan. Ik voel tranen opkomen, maar probeer ze in te houden. De vader van mijn vriend heeft mijn moeder vermoord? Dat kan niet waar zijn. Langzaam schud ik mijn hoofd. 'Nee, het is niet waar,' fluister ik. Dumbledore staat op uit zijn stoel en leunt tegen het bureau. Hij legt een hand op mijn schouder. 'Ik begrijp als je dit even moet verwerken,' zegt hij rustig. Malfoy. Hij heeft mijn moeder vermoord. Maanden dacht ik dat het een stom ongeluk was. Maar natuurlijk kan dat niet, mijn moeder was een perfectionist. Zij maakte geen foutjes in haar werk. 'De vader van Draco,' fluister ik. 'Het spijt me voor jullie,' zegt Dumbledore. 'Ik vond dat je dit moest weten.' Met mijn hand veeg ik de tranen van mijn wangen. Ik had niet eens door dat ik aan het huilen ben. 'Ik wil hier weg,' snik ik, terwijl ik op sta. 'Miss Smith, ik raad aan om hier met iemand over te praten. Ik ben er ook voor al je vragen.' Ik hoor Dumbledore praten, maar ik wil hier zo snel mogelijk weg.
De wenteltrap af, de lege gangen door. Ik ren, geen idee waar ik heen ga. Tot ik ineens voor de deur naar de tuin sta. Het is koud buiten, maar dat maakt me niets uit. Ik duw de bladeren van de boom opzij. Tegen de stam zit Draco. Hij kijkt me vragend aan. Ik val huilend in zijn armen. Dat hij hier op dit moment zit, nu ik hem zo nodig heb, is een teken. Ook al heb ik net verschrikkelijk nieuws over zijn vader gehoord, hij is er nu wel voor mij. Zijn armen voelen vertrouwd. Hij wrijft zachtjes over mijn rug. Ik voel hoe ik langzaam rustig word. Zijn regelmatige ademhaling zorgt ervoor dat ik ook weer rustig adem haal. Ik voel hoe hij zijn lippen zachtjes op mijn haren drukt. Ik besef dat deze jongen alles voor me betekent. Waar hij ook vandaan komt, wat er ook gebeurt. Ik kan niet zonder hem. Nu mijn vrienden het druk hebben met elkaar en zichzelf, heb ik hem. Onze achtergrond maakt het moeilijk, maar we hebben elkaar nodig. 'Ik hou van je,' fluistert hij zachtjes tegen mijn haar. Zijn woorden maken me verdrietig en blij tegelijk. Mijn gehuil zorgt ervoor dat ik niets terug kan zeggen. Ik druk mezelf dichter tegen hem aan. Hij voelt warm en veilig.