Nu ik hem ken

Hoofdstuk 92

Draco komt naast me op het bed zitten. 'Vertel,' zegt hij nieuwsgierig. 'Ik vind alles goed, als ik maar niet naar huis hoef.' Bij die woorden vertrekt mijn gezicht even. Ook al trek ik mijn gezicht in een paar seconde weer normaal heeft hij het wel gezien. 'Meen je dat?' vraagt hij. Ik kan aan zijn stem horen dat hij zich kwaad maakt. 'Wil je eerst mijn plan horen?' vraag ik, een tikkeltje geërgerd. Draco haalt diep adem en knikt dan. 'Ik heb die ketting vast niet zomaar gekregen van Alexander. Hij weet dat ik vroeg of laat op dit idee zou komen. We Verschijnselen in de kelder van het huis. Dan pak ik mijn ketting vast en jij mij, zo zijn we samen onzichtbaar. We gaan naar mijn vader toe. Jij neemt hem op je rug, terwijl ik jou nog vasthoud. Dan gaan we naar de kelder en Verdwijnselen we weer hierheen.' Nu ik mijn plan hardop heb verteld klinkt het niet realistisch meer. Draco denkt er precies hetzelfde over zo te zien. Hij trekt een gek gezicht naar me. 'Meen je dit?' vraagt hij. Ik knik voorzichtig. 'Het kan toch,' probeer ik. Draco zucht. 'Je weet dat het gevaarlijk is, hè?' 'Het is niet onmogelijk!' roep ik. Draco pakt mijn handen vast. 'Nee, maar ik wil niet naar dat huis,' zegt hij zacht. 'Ik ook niet, maar ik wil mijn vader terug,' zeg ik.

Er branden tranen in mijn ogen. Het doet me pijn dat Draco me niet wil helpen. Natuurlijk begrijp ik zijn probleem, want ik wil liever ook niet terug. Maar mijn vader is in levensgevaar. Hoe verschrikkelijk hij me ook heeft behandeld de laatste paar dagen dat ik hem nog zag. Hij kon er niets aan doen, Jeweetwel doet wat hij wil. Ik probeer mijn vader voor me te halen, hoe hij was toen mijn moeder nog leefde. Die lieve man, die zo goed voor ons zorgde. Ik wil hem terug. 'Het is wel mijn vader,' fluister ik. Ik zie dat Draco weer nadenkt en een overweging maakt. Hij zucht diep voordat hij zijn mond weer open doet om te praten.

'Denk je dat je plan gaat lukken?' 'Was dat een ja?' vraag ik hoopvol. 'Denk je dat het gaat lukken?' vraagt hij nog een keer. Nu klinkt zijn stem nog doordringender. 'Ja, ik denk het. We kunnen onszelf onzichtbaar maken, dat moet lukken,' zeg ik. 'Oké, dan doen we het,' zegt Draco. Zijn stem trilt terwijl hij dat zegt. Ik omsluit zijn gezicht met mijn handen. 'Het komt goed. We doen dit samen,' zeg ik. Hij sluit zijn ogen terwijl hij zijn handen op die van mij legt. 'Je maakt het me zo moeilijk,' zegt hij. 'Wat bedoel je?' vraag ik. Hij opent zijn ogen en glimlacht voorzichtig naar me. 'Elke keer moet ik over mijn grenzen heen. Ik wil dat eigenlijk niet, maar hoe kan ik jou weigeren?' Ik weet niet hoe ik dit moet opvatten, dus houd mijn mond.

'Jouw ogen die me smekend aankijken. Ik kan niets anders dan jou volgen. Ik vertrouw op jou.' Draco's stem klinkt zacht en kwetsbaar. Dit had ik niet verwacht. 'Ik hou van jou,' glimlach ik. Hij brengt zijn handen naar mijn gezicht. Doordat zijn handen die van mij op zijn plek hielden vallen ze nu naar beneden in mijn schoot. 'Het komt goed, hè?' zegt hij. Ik knik. 'Zeker weten.' Hoe langer ik erover praat, hoe minder zeker ik ervan ben. Maar als ik nu niet zeker tegen hem doe, zal hij me nooit geloven. 'Ik hou van jou,' zegt hij. Daarna buigt hij zich naar voren om me een kus te geven. Even buig ik mezelf naar achteren. 'Voor altijd?' Hij kijkt me verbaasd aan. Eerlijk gezegd ben ik ook verbaasd over mijn woorden. Ik heb zelf al een aantal keer gedacht aan onze toekomst samen. Ik wil bij hem blijven, geen twijfel over mogelijk. Ook al weet ik bijna honderd procent zeker dat hij er ook zo over denkt, zoek ik toch bevestiging. Op zijn verbaasde blik volgt een liefdevolle blik. Zijn ogen staan helder en zijn lippen vormen een glimlach. 'Voor altijd.' De woorden zorgen voor een warm gevoel vanbinnen. Ik voel een bekende kriebel in mijn buik. Het gevoel dat ik aan het begin van het schooljaar kreeg als hij naar me keek. Soms zijn er nog momenten dat ik het weer voel, zoals nu. Het is het beste gevoel dat er bestaat, dat weet ik zeker. Nu leun ik naar hem toe. Liefdevol verplaatst hij zijn handen naar mijn haren en rug. Ik laat mezelf meevoeren.

Bereid je voor op het einde van boek 1! (Niet dat het heel spectaculair wordt, maar dat je wel weet dat het bijna klaar is :'( ) Love, Lynn.