Nu ik hem ken

Hoofdstuk 49

Zo rustig als ik kan zet ik het bord op het aanrecht. 'Ellie, je hebt je als een klein kind gedragen.' De ijzige klank in de stem van mijn vader past niet bij hem. Ik draai me om, terwijl ik mijn toverstok probeer te pakken. 'Wat is er aan de hand met je?' vraag ik. Zijn ogen lijken donkerder dan normaal. Dat maakt zijn ingevallen gezicht nog ongezonder. 'Niets, Ellie, helemaal niets. Jij bent het probleem,' sist hij. 'Ik? Ik-' breng ik uit. Mijn vader heeft zijn toverstok laten zakken en staat met zijn armen over elkaar tegenover me. 'Ga je nog je excuses aanbieden?' vraagt hij. 'Wat heb ik fout gedaan? De kast is alweer gerepareerd,' zeg ik. 'Je schreeuwde tegen me. Je maakte de kast kapot. Je noemt Dumbledore een machtige tovenaar. Je praatte over mama. Je toont geen respect voor me,' somt hij op. Mijn ogen worden groot van verbazing. 'Daar kan ik geen sorry voor zeggen,' zeg ik. Ik begrijp totaal niet wat hij bedoeld. Waarom vindt hij dat ineens zo erg? Mijn vader doet een stap dichterbij. Voor ik het door heb duw ik mijn handen vooruit, waarbij ik hem raak. Hij stapt struikelend naar achter en botst tegen de tafel aan. Geschrokken stap ik op hem af. Het blijft een paar seconde stil en ik durf me niet meer te bewegen.
Als hij opkijkt zie ik weer een normale blik in zijn ogen. 'Ellie, wat is er?' vraagt hij. Ik besef me dat ik hem met open mond aan staar. Dan kijkt mijn vader verbaasd naar de toverstok in zijn hand. Snel laat ik mijn toverstok zakken en stop het weg. 'Je-' zeg ik. Hoe leg ik uit dat hij me net heeft bedreigd? Of dat ik me bedreigd voelde. 'Ik heb zo'n hoofdpijn,' zegt mijn vader dan. 'Ga maar snel slapen,' mompel ik, dan hoef ik niets uit te leggen. Ik ben compleet in de war. Wat is er net gebeurt? Het lijkt net of hij betoverd was. Maar hoe kan dat, er is hier toch niemand? Met zijn handen op zijn hoofd loopt mijn vader de keuken uit. Zuchtend ga ik op een stoel zitten. Wat was er gebeurt als ik hem niet had geduwd? Ik heb mijn vader nog nooit zo raar meegemaakt. Er was niets van zijn zachte en rustige karakter over de afgelopen uren. Ik herkende hem helemaal niet. De blik in zijn ogen maakte me bang, hij leek niet op zichzelf. Net als zijn stem, alsof er iemand anders door hem heen sprak. Ik merk dat het gemis binnen in mij erger word. Niet ook nog mijn vader. Ik voel de tranen branden, maar ik laat ze niet toe. Dit keer niet, vanochtend heb ik al genoeg gehuild. Bizar, vanochtend zat ik nog in de tuin van Hogwarts, voor de begrafenis van Dumbledore. En nu zit ik in de keuken van mijn eigen huis, terwijl ik mijn vader langzaam zie veranderen. Ik sta op en knip het licht uit. Tijd om de gaan slapen, na deze verwarrende en vermoeiende dag.

Ik hoor een zacht getik tegen mijn raam. Lizzy? Slaperig open ik mijn ogen om te controleren of ze niet in haar kooi zit. Lizzy zit op haar stok te slapen. Wat logisch is, want ik heb haar niet uit haar kooi gelaten. Vermoeid duw ik mezelf omhoog. Ik sla de lakens van me af en stap op de koude vloer. Het getik gaat nog steeds door. Wie verzint het om op dit tijdstip zoveel herrie te maken? Het is midden in de nacht. Ik trek de gordijnen open en tuur het donker in. Plotseling zie ik een licht dat ik maar al te goed herken. Het is afkomstig van een toverstok. Door het licht kan ik niet zien wie de stok vast heeft. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes om het licht van het donker te onderscheiden. Ongezien pak ik mijn toverstok, voor het geval dat ik het nodig heb. Dan open ik mijn raam. Het licht van beneden verplaatst, wordt op de grond neergelegd. Langzaam zie ik een gedaante verschijnen. Dan zie ik de persoon die bij het gedaante hoort. Mijn hart staat even stil. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen. Is dit echt?

Wat is er aan de hand met Ellies vader? En wie staat er onder haar raam? Wat denken jullie?
Zoveel dank voor de 1k reads <3 Love, Lynn