Nu ik hem ken

Hoofdstuk 12

Ik doe twijfelend weer een stap in Draco's richting. 'Oke, ik blijf als je de rest van de tijd aardig tegen me doet', zeg ik. Draco glimlacht naar me. 'Dat was ik wel van plan', zegt hij. 'Zullen we even ergens naar binnen gaan?' vraag ik, terwijl ik rillend mijn jas hoger dichtknoop. 'Nee', zegt Draco onmiddellijk. Ik schrik van zijn harde korte antwoord. 'Sorry, dat kwam er verkeerd uit', zegt hij, bij het zien van mijn verschrikte gezicht. 'Ik wil graag hier blijven met jou', hij pakt mijn hand en trekt me dichter naar hem toe. 'Het lijkt me ook niet heel verstandig om ergens samen te zijn', vervolgt hij dan. Ik kijk hem beteuterd aan, even vergeten waar we vandaan komen. 'Je ziet er lief uit zo', Draco veegt wat sneeuw uit mijn haren. Ik voel hoe mijn hart weer sneller gaat slaan. Hoe krijgt hij dat toch elke keer voor elkaar? Ik kijk hem voorzichtig aan en vergeet een dat ik het koud heb. 'Hier', Draco doet zijn sjaal af en wikkelt het om mijn nek. Blijkbaar had ik het nog wel zichtbaar koud, ook al voelde ik me even niet zo. Ik zie de kleuren en het schild van Slytherin op de sjaal en kijk Draco lachend aan. 'Zou ik de eerste van Gryffindor zijn die een Slytherin sjaal om heeft?' 'Dat denk ik wel. Het staat je goed', zegt Draco. Het was allemaal zoveel makkelijker geweest als we in hetzelfde huis waren ingedeeld. Niet dat ik bij Slytherin had willen horen, absoluut niet. Maar nu kunnen we niet eens normaal met elkaar praten. Alsof hij mijn gedachten kan lezen zegt hij: 'Was je maar bij Slytherin ingedeeld'. 'Of jij bij Gryffindor', zeg ik uitdagend. Ik zie zijn gezicht betrekken bij mijn woorden. 'Nooit', zegt hij dan. Het voelt even alsof hij weer in een gemene bui komt, ik krijg de neiging om zijn sjaal van mijn nek te trekken. Maar dan kijkt hij mij weer aan met een lieve blik in zijn ogen. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me tegen hem aan. 'Behalve als dat betekent dat ik dit ook gewoon op school kan doen' fluistert hij in mijn oor. Er gaat een warme golf door me heen en ik hoop dat dit moment nooit voorbij gaat. Plotseling hoor ik dat mijn naam geroepen wordt en ik bevrijd mezelf uit zijn greep. 'Ik moet terug', zeg ik dan. Draco kijkt me teleurgesteld aan terwijl hij zijn kleding glad strijkt. 'Spreek ik je snel weer?' 'Ik hoop het', zeg ik verlegen. 'De tuin is nu veel te koud', zegt Draco, waarschijnlijk denkend aan de boom waar we elkaar een paar keer hebben ontmoet. 'We zullen elkaar vast snel weer spreken', zeg ik vast besloten. Niet wetend hoe ik afscheid moet nemen schenk ik Draco een lach en draai ik me om. 'Ellie?' Ik kijk hem weer aan. 'Fijn om je weer te spreken', hij kijkt me verlegen aan. 'Insgelijks'.

Ik ben The Tree Broomsticks ingelopen, maar Harry, Ron en Hermione zijn nergens meer te bekennen. Door Draco was ik ze compleet vergeten. Het lijkt me verstandig om weer terug te gaan, dus ik begin aan mijn tocht naar Hogwarts.

Als ik in de leerlingenkamer kom zie ik de drie nog steeds nergens. 'Ik heb ze nog gezien net, maar er is iets met Katie Bell gebeurd', zegt Neville als ik vraag of iemand ze gezien heeft. 'Ze is vervloekt door een ketting, die ze gevonden had in de toiletten van The Tree Broomsticks', gaat hij verder. 'Vervloekt?' Ik kijk hem verschrikt aan. 'Ja, ze zijn nu bij McGonagall om verhaal te doen', zegt hij. 'En Katie?' 'Ik hoop dat ze het haalt', zegt Neville ernstig. 'Trouwens, Ellie?' Ik kijk Neville vragend aan. Hij wijst op mijn sjaal. Niet mijn sjaal, maar die van Draco! Verschrikt haal ik de sjaal van mijn nek. 'Gevonden, ik had het koud dus heb het even omgedaan', zeg ik zenuwachtig. Op dat moment stappen Ginny en Dean de leerlingenkamer binnen, ze lijken het erg naar hun zin te hebben. Ik stop de sjaal snel in mijn zak. Ginny sleept me gelijk mee naar boven, op onze kamer laat ze zich op haar bed vallen. 'Het was geweldig', verzucht ze. Ze hebben uren in Madam Puddifoot's Tea Shop gezeten, gepraat en gezoend. Ik glimlach als ik zie hoe blij Ginny is. Ik besluit nog even niks te vertellen over het ongeluk van Katie.