Nu ik hem ken

Hoofdstuk 81

Ik loop zenuwachtig heen en weer in de gang. Is het wel zo slim om Draco bij Alexander achter te laten? Een paar minuten geleden was hij nog een volstrekt vreemde. Eigenlijk weet ik nog niets van hem. Hij heet Alexander en zegt dat hij vaker een Duister Teken heeft verwijderd. Dat kan natuurlijk iedereen zeggen als het diegene uitkomt. Wat als hij niet het goede met ons voor heeft, zoals hij zelf beweert? Uit de kamer klinkt een luide schreeuw van Draco. De pijn die erdoor heen klinkt zorgt voor een steek in mijn hart. Even overweeg ik de kamer binnen te stappen, maar ik kan me inhouden. Langzaam haal ik mijn hand weer van de deurklink. Ik probeer mezelf moed in te spreken. Het moet wel goedkomen, over een paar minuten kan ik hem weer zien. Zenuwachtig bijt ik op mijn lip. Wat als het niet goed komt? Ik zak tegen de muur aan naar beneden. Mijn rugtas zet ik naast me, even als de tas met mijn nieuwe jurk. Draco was zo lief voor me. Hij is naar Londen gegaan om mij een jurk te laten uitkiezen. Alles leek perfect. De jurk, de blik in zijn ogen als hij naar me keek. Maar net als al het andere perfecte in mijn leven werd het binnen een paar seconden van me afgenomen. Het lijkt wel alsof me niets gegund wordt. Ik mag maar even van de mooie dingen genieten, zodat ik weet hoe leuk mijn leven kan zijn. Op die manier komt de realiteit harder aan. Mijn leven is een hel. In mijn hoofd som ik alles op wat ik verloren heb. Het begon natuurlijk bij mijn moeder. Vanaf dat moment veranderde alles. Voldemort kwam in mijn leven en vernietigde al het geluk dat ik nog heb. Dat is niet helemaal waar, denk ik er gelijk achteraan. Ik heb Draco leren kennen. Hij is het enige lichtpuntje in deze donkere tijd. Als hij ook nog van me wordt afgenomen, weet ik niet hoe ik verder moet. Natuurlijk heb ik Ginny, maar dat is niet te vergelijken met de liefde die Draco mij geeft. Ik wil hem echt niet kwijtraken.

'Ellie?' Alexander staat in de deuropening. 'Ik denk dat hij het wel fijn vindt als jij bij hem bent als hij wakker wordt,' zegt hij. Snel sta ik op, mijn tassen neem ik mee. Draco ligt op de bank, zijn hoofd rust op een kussen. Om zijn arm zit een wit verband. Waar heeft Alexander dat zo snel vandaan gehaald? Ik kniel naast Draco neer. Zachtjes aai ik door zijn haren heen. Hij voelt nat van het zweet. Zijn gezicht ziet er vermoeid uit. 'Is het gelukt?' vraag ik aan Alexander. 'Ja, houdt zijn arm goed in de gaten. Ik heb hier een zalf die je er elke avond op moet smeren.' Hij houdt me een klein flesje voor, die ik zorgvuldig in mijn rugtas stop. Draco's oogleden knipperen, moeizaam opent hij zijn ogen. Voorzichtig pak ik zijn hand vast. 'Hé,' fluister ik. Wazig kijkt hij me aan. 'Waar zijn we? Wat is er gebeurt?' 'Zorg dat hij nog even rustig blijft liggen,' klinkt Alexanders stem achter me. 'Blijf maar liggen,' zeg ik zacht. Ik duw hem voorzichtig terug in het kussen. 'Wat is dit, Ellie?' 'Het teken begon weer te branden. Deze man heet Alexander.' Ik wijs naar hem. 'Hij heeft je er vanaf geholpen.' Draco kijkt verbaasd van Alexander naar mij. 'Hoe bedoel je dat?' Ik wijs naar zijn arm. 'Hij heeft het verwijderd,' zeg ik. Draco schiet overeind. 'Hij heeft wat?' 'Rustig!' Alexander staat nu naast me en duwt Draco naar achteren. 'Blijf van me af!' Draco kijkt hem woedend aan. 'Draco, hij heeft je geholpen,' zeg ik zacht. Met zijn ogen dicht legt Draco zijn hoofd weer in het kussen. 'Waarom heb je dit toegelaten, Ellie?' Verward kijk ik hem aan. 'Je had er alweer last van. Op deze manier heeft Jeweetwel geen macht meer over je,' zeg ik. 'Mijn ouders zullen me haten,' zegt hij zacht. 'Wat?' 'Ze zullen me haten,' schreeuwt hij. In paniek kijk ik Alexander aan. 'Dit hoort erbij,' sist hij. 'Waarbij?' 'Het teken heeft meer macht over hem gehad dan je denkt. Hij moet aan dit idee wennen. Hij zal denken dat iedereen die dit teken ook heeft hem zal verlaten,' legt hij uit. 'Lekker is dat,' zucht ik. Dan richt ik me weer op Draco. 'Het komt goed. Ze houden nog van je,' zeg ik. Draco schudt verwoed zijn hoofd. 'Niemand houdt van me.' Weer kijk ik Alexander vragend aan. 'Het gaat weer over,' zegt hij. 'Ellie, houd jij van me?' Draco pakt mijn hand vast. Even voel ik het bloed naar mijn wangen trekken. Ik heb nog nooit in het bijzijn van iemand anders tegen Draco gezegd dat ik van hem houd. Zijn ogen kijken me smekend aan. Het zorgt ervoor dat ik even vergeet waar we zijn. En met wie we zijn. 'Natuurlijk houd ik van je. Meer dan van iemand anders,' zeg ik. Zijn ogen lichten even op, maar dan vertrekt zijn gezicht. Hij pakt zijn gewonde arm vast. 'Het doet pijn,' zegt hij. 'Dat gaat vanzelf over,' zeg ik. Ik heb de neiging om Draco een kus te geven, maar ik ben bang voor zijn afwijzing. Wat als hij het niet wil? Het voelt voor hem alsof niemand van hem houdt, maar houdt hij nog wel van mij? Ik kan het niet peilen.

Een uur later zitten we in de keuken aan de eettafel. Alexander nodigde ons uit om te eten, zodat Draco nog even kon uitrusten. Ik wilde liever weg, maar toen besefte ik me dat we geen plek hebben om heen te gaan. Een goede maaltijd kunnen we nog wel gebruiken. Ook heb ik het gevoel dat Alexander echt een goed persoon is. Het kan geen kwaad om hier nog even te blijven hangen. 'Wat een geluk dat jij in de buurt was,' zegt Draco. Hij is opgeknapt, maar nog niet helemaal zichzelf. Hij weet ondertussen dat er mensen zijn die van hem houden, maar heeft ook nog een paar keer geroepen dat hij het teken terug wil. Ik vind het moeilijk om in zijn buurt te zijn als hij zo is. Ik wil Draco terug, mijn Draco. 'Het had erg fout kunnen aflopen,' zegt Alexander. 'Hoe wist je dat het om het teken ging?' vraagt Draco. Hij glijdt met zijn vingers over het witte verband om zijn arm. 'Ik herkende de manier waarop je liet zien dat je pijn had. Daarna herkende ik je,' zegt Alexander. 'Hoe dan?' meng ik me in het gesprek. 'Hij lijkt op zijn vader,' glimlacht hij. Ik knik instemmend. 'Hoe ken je mijn vader?' Draco kijkt hem vragend aan. 'Wie kent hem niet? De familie Malfoy is al jaren bekend,' zegt Alexander. Ik zou zweren dat ik spot in zijn stem hoorde. Draco lijkt niets te hebben gemerkt. Hij kijkt even trots naar me. Als hij weer wegkijkt rol ik met mijn ogen. Zo trots hoeft hij niet te zijn op zijn familie, ze geven onderdak aan Voldemort. Alexander trekt even zijn wenkbrauwen naar me op. Hij zag dat ik met mijn ogen rolde? Beschaamd prik ik in mijn eten. Dat was niet helemaal de bedoeling.

'Gaan jullie straks naar huis?' Pijnlijke vraag. Ik kijk even snel naar Draco, niet wetend wat ik moet antwoorden. 'We kunnen niet meer naar huis,' zegt hij. Oké, hij wil dus de waarheid vertellen aan Alexander. 'Waarom niet?' Alexander kijkt ons verbaasd aan. 'Het heeft alles te maken met dat ding dat je net weg hebt gehaald,' zegt Draco, terwijl hij zijn arm omhoog steekt. 'Je ouders horen ook bij hem, hè?' Draco knikt, ik bespeur trots en angst bij hem. 'En jouw ouders?' Alexander kijkt mij aan. Ik slik moeizaam. 'Ik- mijn-' begin ik. 'Ze zijn dood, hè?' Zijn vraag komt hard aan. Ik voel de tranen in mijn ogen branden. 'Waarom vraag je het als je het toch al weet?' snauw ik. Onder tafel legt Draco zijn hand op mijn been. De eerste keer sinds we hier zijn dat hij laat merken dat hij van me houdt. Het biedt me steun. Dapper recht ik mijn schouders als ik Alexander aan kijk. Dan zie ik dat er een traan over Alexanders wang stroomt. Het blijft ongemakkelijk stil als hij de traan kwaad wegveegt. 'Sorry, ik had niet zo moeten reageren,' zeg ik. Ik sta versteld van mijn eigen excuses. 'Nee, dat is het niet,' zegt hij. 'Ik heb je ouders gekend, Ellie.' Hij kijkt me aan met een blik van medelijden. 'Wat?' 'Jaren geleden. Tot-' zijn stem stokt. 'Tot wat?' Draco buigt zich dichter naar Alexander toe. 'Tot Suze me niet meer wilde spreken,' zegt hij. Een steek gaat door mijn hart bij het horen van mijn moeders naam. 'Ik wilde haar waarschuwen voor haar eigen dood, maar ze verklaarde me voor gek.' 'Wist je dat-' Alexander knikt. 'Ik had het al weken zien aankomen. Ze wilde niet luisteren.' 'Jij wist dat mijn vader haar moest vermoorden onder invloed van de Imperiusvloek?'