Nu ik hem ken

Hoofdstuk 27

'Ellie, heb je Ginny gezien?' Harry staat voor me, ik kan de paniek in zijn ogen zien. 'Ze is op onze kamer,' zeg ik. 'Wil je haar halen?' Hij klinkt dringend, dat is niets voor hem. Ik knik gehoorzaam en ren de trap op, naar onze kamer.

Even later staan we samen voor Harry. 'Ginny, niet schrikken. Ron ligt op de ziekenzaal. Hij heeft Chocoketels met liefdesdrank erin gegeten. Het ging helemaal mis.' Harry ratelt zijn verhaal op. Ginny slaat haar handen voor haar mond. 'Ron, is hij nu oké?' 'We zijn aan het wachten totdat we hem kunnen bezoeken,' zegt Harry. 'El, ik ben naar Ron,' zegt Ginny, terwijl ze wegloopt. Ook Harry loopt weg. Ik blijf alleen achter. Zuchtend ga ik in een stoel bij het haardvuur zitten.

Later op de avond komt Ginny onze kamer binnen. 'Wat is er aan de hand?' Ik heb de hele avond gewacht tot ze terug was. Ze was al voor het avondeten weg, net als Harry, Hermoine en natuurlijk Ron. Tijdens het avondeten heb ik nog een glimp van Draco op kunnen vangen. Hij zat natuurlijk aan zijn eigen tafel, met zijn hoofd in zijn handen in het niets te staren. Het valt me op dat hij een stuk dunner is geworden. Ook nu heb ik niet gezien of hij iets at. Zijn vage gedrag zorgt ervoor dat ik me zorgen maak. Maar als we bij elkaar zijn lijkt er weinig aan de hand. Ginny stem haalt me uit mijn gedachten. 'Hij lag daar maar, El,' snikt ze. 'Ik hoop zo dat het snel beter met hem gaat.' 'Maar wat is er precies gebeurt?' vraag ik nieuwsgierig. 'Romilda Vane had Harry Chocoketels gegeven. Ron had deze opgegeten en werd helemaal verliefd op haar. Harry heeft hem toen naar professor Slughorn gebracht, maar die gaf hem vergif.' 'Vergif?' onderbreek ik haar. Ginny knikt hevig. 'Waarom zou Slughorn Harry willen vergiftigen?' vraag ik verbaasd. 'Geen idee, maar toen ging het helemaal mis. Harry heeft zijn leven gered door een bezoar in zijn mond te stoppen,' zegt Ginny. 'Een watte?' onderbreek ik haar alweer. 'Een steen uit de maag van een geit. Het werkt tegen verschillende soorten gif. Maar nu ligt hij dus halfdood op de ziekenzaal,' zegt ze. 'Wauw,' zucht ik. 'Er gebeurt ook altijd wel wat.' Ginny knikt instemmend. 'Ze zeggen dat het we weer goed komt met hem,' zucht ze dan. Ondertussen liggen we in bed. Ik hoor dat Ginny al in slaap is gevallen. De emoties hebben haar vast moe gemaakt. Ik merk hoe mijn ogen langzaam dichtvallen.

De volgende ochtend staat Ginny al vroeg naast mijn bed. 'Ik ga nog even langs Ron,' meldt ze. Voordat ik amper mijn ogen open heb, is ze al weg. Ik draai me nog een keer om. 'Waarom gaat Ginny naar Ron?' klinkt het, vanaf de overkant. Lea zit rechtop in haar bed. 'Ron ligt in de ziekenzaal,' zeg ik langzaam. Ik wrijf het slaap uit mijn ogen. 'Ziekenzaal?' Ik leg het verhaal kort aan Lea en Katy uit. Vergiftigd in de kamer van Slughorn. 'Dat moet Cormac horen,' sist Katy tegen Lea. Ik kijk ze vragend aan. 'Want?' 'Als Ron moet genezen kan hij niet spelen, dan mag Cormac wachter zijn,' zegt Katy. 'Elk nadeel..,' mompel ik. Zuchtend stap ik uit bed. Iedereen denkt alleen maar aan Quidditch.

Tijdens het ontbijt gaat het verhaal van Ron als een lopend vuurtje rond. Het lijkt niemand heel erg te boeien, veel denken dat het een ongeluk was. Waar iedereen zich wel zorgen om maakt is de Quidditch wedstrijd. Net als Lea en Katy dus. Cormac zit met een zelfvoldane grijns aan tafel. Hij speelt mee.

Na het avondeten stap ik de tuin in. Door alle drukte van vandaag heb ik tijd voor mezelf nodig. Of met Draco. Ginny, Harry en Hermoine zijn weer naar Ron. Ik ben vanmiddag even bij hem geweest. Maar ik ben niet zo goed bevriend met hem dat ik heel de avond naast zijn bed ga zitten. Ondertussen ben ik aangekomen bij de boom. Ook al is het winter, heeft het zijn bladeren niet verloren. Ik bedenk me nu pas hoe gek dat is. Zou dat ook met de bezwering te maken hebben? Ik duw de takken opzij en ga tegen de stam aanzitten. Als ik mijn ogen sluit voel ik hoe er een rust over me heen komt. De rust van de aanwezigheid van mijn moeder. Dat gevoel maakt me zo blij. Ook al is ze er niet meer, heb ik haar toch nog bij me.