Vele jaren geleden was er in een klein stadje een moordenaar vrij rond. Alle dorpelingen leefden in angst dat zij zijn volgende slachtoffer zouden zijn. In de loop van zeven nachten werden zeven mensen vermoord.
Ze waren allemaal mannen en ze waren allemaal 's avonds laat in het park aan het wandelen, niet wetend dat ze in gevaar waren. Hun kelen werden doorgesneden en hun lichamen werden gevonden op de begraafplaats van de stad. Hun lichamen waren opengescheurd en hun ingewanden waren op een angstaanjagende manier verslonden. Iedereen dacht dat de moordenaar een gestoorde gek zou moeten zijn.
Op de achtste nacht zette de politie het park uit en zag een jongeman op de loer liggen in de struiken. Toen ze hem tegenhielden en zijn zakken doorzochten, vonden ze een met bloed bevlekt mes. Hij werd gearresteerd en voor een rechter gebracht, ervan beschuldigd een seriemoordenaar te zijn.
De naam van de jongeman was Lester Banks. Niemand in de stad kon geloven dat hij mogelijk schuldig zou zijn aan dergelijke vreselijke misdaden. Hij stond bekend als een aardige, aangename en genereuze kerel die altijd op iemand kon vertrouwen die in nood verkeerde. Hij was zelfs zo geliefd dat een groep mensen buiten het gerechtsgebouw stond om te protesteren tegen zijn arrestatie.
De rechter was geschokt door de gruwelijkheid van de misdaden en vond het moeilijk om ze te verzoenen met de beleefde manier van optreden van de jongeman en de manier waarop hij sprak. Hij besloot de jongeman zelf te ondervragen.
'Lester Banks,' zei hij, 'je bent beschuldigd van gruwelijke misdaden. Wil je het goede doen door je geweten te ontlasten en een bekentenis af te leggen? '
De jonge man stond op en keek de rechter aan. Zijn handen trilden van emotie en de tranen rolden langs zijn wangen.
"Jouw eer. Dat doe ik, "antwoordde hij. "Ik moet toegeven dat ik schuldig ben. Ik schaam me om te zeggen dat ik alle zeven deze arme, onschuldige mensen heb vermoord. Ik was het alleen die hen doodde, maar ik ben geen monster. Ik heb ze niet voor hun geld of hun bezittingen vermoord. Ik ben geen dief. "
"Waarom heb je ze dan gedood?", Vroeg de rechter.
De jonge man hing zijn hoofd in schaamte en vertelde dit verhaal:
Twee weken geleden had ik het perfecte leven. Mijn moeder en vader hebben me goed opgevoed en me altijd goed van kwaad geleerd. Ik was een fatsoenlijke, eerlijke en godvrezende man. Ik had een goede baan, ik werkte hard en zorgde voor mijn familie. Ik was getrouwd met een prachtige vrouw genaamd Amina en ik hield meer van haar dan van wat dan ook op deze aarde. We waren samen gelukzalig gelukkig en we wachtten gretig af op de geboorte van ons eerste kind.
Toen mijn vrouw stierf tijdens de bevalling, werd ik overmand door verdriet. Het was zo onverwacht en onverwacht dat ik onvoorstelbaar verdoofd was. Op de dag van haar begrafenis stond ik bij haar graf en huilde bittere tranen terwijl ik toekeek hoe ze haar kist in de aarde liet zakken. Het was de zieligste dag van mijn leven.
Die nacht kon ik niet slapen en merkte ik dat ik doelloos door de stad liep. Uiteindelijk kwam ik op het kerkhof. Ik wilde naar het graf van mijn vrouw gaan en voor de laatste keer afscheid van haar nemen, maar ik merkte dat ik niet alleen was. Er was nog een man op de begraafplaats. Hij zat gehurkt boven het graf van mijn vrouw. Toen ik dichterbij kwam, besefte ik dat hij het opraapte.
Ik vloog razend en viel de vreemde man aan. Hij vocht terug en hij leek bovenmenselijke kracht te hebben. Hij overmeesterde me gemakkelijk en met één hand greep hij mijn keel beet en begon hij me in de lucht te tillen. Er was niets dat ik kon doen om hem tegen te houden en ik dacht dat hij het leven uit mij zou wurgen.
Toen liet hij me zonder waarschuwing los. Ik tuimelde op de grond, greep mijn keel vast en probeerde wanhopig mijn adem in te halen. De man stond over me heen en toen ik opkeek, zag ik dat zijn gezicht afschuwelijk was. Hij had ogen die brandden met een scharlaken vuur en een holle mond vol grote knoestige tanden.
"Wat wil je?" Vroeg hij met een dreunende stem.
'Dat is het graf van mijn vrouw', hapte ik naar adem. "Waarom probeerde je haar op te graven?"
"Ik ben een griezel," siste de man. "Een eter van de doden. Ik ben gekomen om me te smullen van het verse lijk dat vandaag in dit graf begraven lag. Begon nu, want ik heb sindsdien niet meer gegeten, en ik ben veel gecharmeerd. '
"Bespaar dit graf, ik smeek u," zei ik. "Ik hield meer van mijn vrouw dan van wat dan ook in deze wereld. Ik kon het niet uitstaan als haar lichaam werd ontheiligd. Ik doe alles wat je maar wilt, laat mijn vrouw met rust. '
De ghoul was boos en zei: "Ik zal doen wat je vraagt, maar alleen op één voorwaarde. Elke nacht, voor de volgende acht nachten, breng je me een nieuw lijk. Doe dit voor mij en in ruil daarvoor, zal ik het graf van je vrouw niet storen. '
Daarop draaide de griezel zich om en liep weg, verdwijnend in de bomen. Ik verliet het kerkhof die nacht en strompelde naar huis, vervuld van angst en verdriet. De volgende dag werd ik verscheurd tussen mijn geweten en de vreselijke overeenkomst die ik met de griezel had gesloten.
Na zonsondergang stopte ik een mes in mijn zak en ging naar het park. Ik verstopte me tussen de struiken en wachtte tot er iemand langs kwam. Toen ik een man zag die over het pad liep, trok ik mijn mes, kroop achter hem op en sneed zijn keel door. Toen sleepte ik zijn lichaam naar de begraafplaats en gaf hem aan de griezel.
Elke nacht, voor de volgende zes nachten, ging ik terug naar het park en herhaalde dezelfde slechte daad. Elke nacht wachtte de griezel op me op de begraafplaats en terwijl ik met afgrijzen en walging toekeek, scheurde hij de lijken open met zijn blote handen en verslond ze hun binnenste.
In totaal heb ik zeven mensen vermoord. Nog eentje en mijn afspraakje met de griezel zou compleet zijn geweest. Ik was geschokt door wat ik deed, maar het gebeurde allemaal in angst voor het lot dat het lichaam van mijn vrouw zou overkomen als ik de koopsom verbrak die ik had gesloten.
"Dit is mijn trieste, beschamende en weerzinwekkende verhaal," zei de jongeman. "Helaas, het was allemaal voor niets en vanavond, als ik er niet in slaag om hem te voorzien van een ander lijk, zal de griezel het lichaam van mijn vrouw verteren. De dingen die ik heb gedaan, zijn onvergeeflijk. Ik heb onschuldige mensen vermoord. Ik verwacht geen genade. Ik verdien het om voor de verschrikkelijke misdaden die ik heb begaan te sterven.
Toen de jongeman klaar was met zijn verhaal, was de rechter verbaasd. Hij had nog nooit zo'n vreemd en verdorven verhaal gehoord. Hij dacht lange tijd na en oordeelde toen en zei:
"Lester Banks, de misdaden die je hebt begaan zijn inderdaad gruwelijk en je verdient het om hard te worden gestraft. Ik zie dat je oprecht spijt hebt van wat je hebt gedaan en ik geloof dat je een eervolle man bent. Daarom ga ik je bevrijden en sta je toe jezelf te straffen. Ik geloof dat je al weet wat je moet doen. '
"Dank u voor deze genade," antwoordde de jongeman. Hij liep het veld uit toen iedereen met verbazing staarde.
De volgende ochtend werd een ander lichaam gevonden op de begraafplaats. Het was het lichaam van Lester Banks en hij lag, halfverslonden, op het graf van zijn vrouw. Hij had zijn eigen leven genomen. Op deze manier strafte hij zichzelf voor zijn misdaden terwijl hij ook zijn vreselijke overeenkomst met de griezel hield. Het laatste lijk dat hij bezorgde, was van hemzelf.
