Een 19-jarig meisje woonde de universiteit in Japan bij. In haar tweede studiejaar besloot ze dat ze haar Engels wilde verbeteren, dus ging ze over naar een universiteit in de Verenigde Staten. Ze had altijd in de VS willen wonen, maar ze had niet verwacht hoe moeilijk de verandering voor haar zou zijn.
De cursus die ze studeerde, vereiste dat ze veel rapporten moest indienen. Tijdens haar studie aan de universiteit in Japan diende ze al haar rapporten in het Japans in. In de Amerikaanse universiteit moesten alle rapporten echter in het Engels zijn. Dit veroorzaakte een groot probleem voor het meisje omdat haar beheersing van de Engelse taal niet erg goed was. Ze ontdekte dat ze uur na uur moest spenderen aan de spelling en grammatica, terwijl ze haar rapporten typte.
Een ander probleem was dat ze geen laptop had. Gelukkig had de universiteitsbibliotheek een computerlokaal met ongeveer 50 computers die 24 uur per dag open was. Helaas stonden er altijd lange rijen mensen te wachten om ze te gebruiken. Elke ochtend moest ze lezingen bijwonen en elke avond moest ze in de rij staan voor een computer. Dit alles eiste zijn tol en na een tijdje werd het meisje de dagelijkse sleur zat.
Laat op een avond, nadat het Japanse meisje had gezeten, urenlang gebogen over een computer, begon ze rusteloos te worden. Het was bijna 2 uur 's nachts en ze was extreem moe. Het werd moeilijk voor haar om haar ogen open te houden. Ze leunde achterover in haar stoel en geeuwde en strekte haar armen voor zich uit. Haar vingers stootten het toetsenbord van de computer opzij.
Ze stond op het punt weer te typen toen ze toevallig naar beneden keek en zag dat er iets onder het toetsenbord in het bureau was gekrast. Het leek een internet-URL te zijn. Ze vond het vreemd dat iemand de tijd had genomen om een websiteadres in het bos te graveren en uit een combinatie van nieuwsgierigheid en verveling besloot ze het op te zoeken.
Nadat ze het websiteadres in de browser had ingevoerd, wachtte ze een paar seconden en verscheen er een pagina op het scherm. Wat ze zag, maakte haar met afschuw vervuld.
Er was een afbeelding van de man bedekt met bloed, liggend op de vloer van een slecht verlichte kamer. Het zag er zo echt uit dat het haar maag deed draaien en haar het gevoel gaf over te geven. Toen ze goed keek, zag ze een bijschrift onder de afbeelding.
Het luidde: "Domme vent, rond de dertig jaar oud. Door mij vandaag vermoord."
Er ging een rilling door haar ruggengraat terwijl ze naar de gruwelijke foto staarde.
Het meisje sloot onmiddellijk haar computer af en greep haar handtas en haastte zich het computerlokaal uit. Ze keerde alleen terug naar haar slaapzaal en bracht de nacht door in bed te gooien en te draaien. De vreselijke foto die ze had gezien, was nooit ver van haar verstand.
"Zou het echt kunnen zijn?", Vroeg ze zich af. Misschien is het gewoon een hoax. Mensen posten altijd gekke foto's op internet. Het web zit vol met rare en verontrustende websites. "
Hoe ze ook probeerde, het meisje kon het stiekeme vermoeden niet van zich afschudden dat ze de website van een moordenaar was tegengekomen. Het ergste van alles was dat hij opschepte over zijn misdaad.
De volgende ochtend, na het ontbijt, werd haar nieuwsgierigheid de overhand. Ze sloeg haar eerste lezing over en liep regelrecht naar de computerlokalen. Toen ze een gratis computer vond, ging ze zitten, typte de URL in en hield haar adem in. Misschien was wat ze gisteravond had gezien slechts haar verbeelding.
Toen de website verscheen, zag ze dat het beeld was veranderd. In plaats van een lijk in een slecht verlichte kamer, liet de foto een blonde vrouw door een drukke straat lopen. Het meisje slaakte een zucht van opluchting. Het beeld leek van een afstand te zijn genomen en de vrouw leek niet op de hoogte dat ze werd gefotografeerd.
Het onderschrift hieronder luidde: "Stomme vrouw, ongeveer 25 jaar oud."
Die avond ging het meisje terug naar haar slaapzaal en sprak met niemand. Ze was nog steeds zenuwachtig en kon niet stoppen met denken aan de vreemde website. Zodra ze de volgende ochtend wakker werd, kleedde ze zich aan en ging terug naar het computerlokaal.
Er was bijna niemand in de buurt. Ze ging zitten op een gratis computer en typte de website-URL in. Tot haar afgrijzen was het beeld weer veranderd. Het was dezelfde schemerige kamer, maar deze keer lag er een blonde vrouw op de grond. Bloed vloeide uit haar neus en mond. Er hing een groot mes uit haar borst.
Onder de foto stonden de woorden: "Stomme vrouw, ongeveer 25 jaar oud. Vermoord door mij vandaag. "
Het meisje was met afschuw vervuld en nam onmiddellijk contact op met de politie. Telefonisch was het voor haar moeilijk om de situatie uit te leggen. Haar Engels was niet erg goed en ze bracht een lange tijd door met herhalen en probeerde de juiste woorden te vinden om te beschrijven wat ze had gevonden. Uiteindelijk wist ze niet eens zeker of de politie had begrepen wat ze probeerde te zeggen. Ze namen echter haar naam, adres, telefoonnummer en de URL van de website.
Toen ze de telefoon ophing, trilde het meisje. Ze leek de vreselijke foto's niet uit haar hoofd te krijgen. Ze moest nog een keer kijken. Die avond keerde ze terug naar het computerlab en voerde ze met gemengde gevoelens van angst en nieuwsgierigheid de URL van de website in.
Toen de pagina werd geladen, ontdekte ze dat de afbeelding die er een paar uur eerder was geweest, verdwenen was. In plaats daarvan was er een foto van een meisje, van achteren genomen. Ze had kort zwart haar, een limoengroen t-shirt en zat achter een computer.
Het meisje kreeg een zinkend gevoel in de put van haar maag en ze brak uit in een koud zweet. Ze herkende het haar. Ze herkende de kleren. Ze staarde naar een foto van zichzelf.
Haar naam, adres en telefoonnummer werden onder de afbeelding geschreven, gevolgd door een enkele zin:
"Jij bent mijn volgende internetster ..."
Het Japanse meisje rende het computerlokaal uit en liep regelrecht terug naar haar slaapzaal. Ze pakte haar spullen in en de volgende ochtend was ze op een vlucht terug naar Japan. Ze is nooit meer teruggekeerd naar de Verenigde Staten.
