Heb je je ooit afgevraagd hoe populair te zijn op de middelbare school of middelbare school? Het is niet zo makkelijk. Macie Rifter was het populairste meisje op mijn school. Ik kende haar naam vanwege alle verhalen die ik over haar hoorde. Omdat ik nieuw was, nam ze me onder haar hoede en werden we al snel beste vrienden.
Dat is echter niet hoe het verhaal eindigt. Er zit een verhaal verborgen achter datgene dat ik je net heb verteld. Een angstaanjagend verhaal dat me voor het leven getekend heeft gehouden.
Macie Rifter staarde me aan. Ik zat een paar tafels bij haar vandaan, helemaal alleen. Ik begon me af te vragen waarom ze zo geïnteresseerd in me was. Misschien was het omdat ik het nieuwe meisje was. Uiteindelijk stond Macie op en liep naar me toe.
"Hallo, mijn naam is Macie," zei ze met een glimlach. "Maar ik weet zeker dat je dat al weet."
Het was gemakkelijk in te zien waarom zij het populairste meisje op school was. Ze zag er mooi uit en sprak beleefd. Alles aan haar was leuk, lief en gezond. Maar bovenal was ze heel slim en wist ze mensen te manipuleren.
"Leuk je te ontmoeten," antwoordde ik, mijn hand uitstekend. "Ik ben Bobbi."
Ze schudde mijn hand en flitste opnieuw haar winnende glimlach.
"Wat denk je ervan om aan mijn tafel te gaan zitten?", Stelde ze voor.
Ik knikte met mijn hoofd. Toen pakte ik mijn lunchpakket op en volgde haar naar haar tafel. Ze wees naar een ander meisje en zei haar dat ze aan een andere tafel moest gaan zitten. Ze zei dat ik op de plek van het meisje moest zitten. Ik voelde me rot om het andere meisje te dwingen van stoel te veranderen, maar schudde het gewoon van me af. Ik bedoel, ik was bij de meest populaire meid op school. Wie was ik om haar regels in twijfel te trekken?
Na de lunch besefte ik dat ik in dezelfde klas zat als Macie. Op beleefde toon beval ze me om naast haar te zitten in elke klas. Maar iets voelde niet goed aan haar. Ik schudde het vreemde gevoel van me af en deed wat ze me zei te doen.
We werden al snel beste vrienden. Via haar maakte ik andere vrienden en na verloop van tijd werden die vrienden erg populair. Nog populairder dan Macie. Uiteindelijk werd Macie impopulair. Ze was bedroefd en depressief en ik probeerde haar op te beuren, maar het had geen zin.
Ik begon met mijn andere vrienden om te gaan, deels omdat ik afstand wilde nemen van Macie, maar ook omdat Macie me buitengesloten had. Blijkbaar vond ze het populair zijn het belangrijkste in de wereld. Voor haar was het alles.
Op een avond hield ik een groot feest. Iedereen was uitgenodigd, zolang ze een junior waren. Ik ontmoette Macie toen al mijn vrienden verdwenen waren. Ze was eindelijk gelukkig en we lachten en praatten een tijdje.
Het was bijna het einde van het feest en ik was op zoek gegaan naar mijn vrienden. Ik keek in mijn slaapkamer en vond een lijk over de vloer. Het gezicht was afgesneden en de ogen waren eruit geplukt. Ik schreeuwde en rende naar Macie. Alle anderen waren naar huis gegaan en zij was de enige die was gebleven.
Toen ik de deur opendeed, was ik geschokt. Iedereen was dood en hun verminkte lijken lagen in een enorme plas bloed. Macie stond in het midden. De lijken waren om haar heen opgesteld, hun blinde ogen staarden haar aan alsof ze aanbaden.
Toen ze zich omdraaide en me zag, stal een kwaadaardige glimlach over haar gezicht. Ze had een groot keukenmes in haar handen.
"Wat heb je gedaan?" Schreeuwde ik en begon te huilen.
"Ik heb al je vrienden gedood," antwoordde ze eenvoudig. "Ze waren gerangschikt boven mij en ik moest weer populair worden. Het is niet makkelijk. Hoe denk je dat ik al die jaren populair ben gebleven? '
Ze duwde me in een hoek en hield het mes op een afstand van mijn gezicht.
"Ga je me vermoorden?" Vroeg ik door gebalde tanden.
"Je weet dat het moet," antwoordde ze en streelde mijn haar met de punt van het mes. 'Jij bent de enige die me in de weg staat.'
"Maar ... ik ben zelfs niet zo populair!" Zei ik, mijn stem brak.
'Maar je bent populairder dan ik,' zei Macie terwijl de tranen over haar gezicht begonnen te stromen. "Ik wil mijn populariteit terug! Trouwens, nu je dit weet, kan ik je niet laten leven! "
Ze lanceerde zichzelf naar mij. Ze pakte haar pols vast en slaagde erin het mes uit haar hand te worstelen. Het viel op de vloer. Ze sloeg haar handen om mijn keel en begon te stikken. Ik schopte en kronkelde en probeerde haar greep te verbreken, maar ze was te sterk.
Vlak voordat ik verduisterde, fluisterde ze in mijn oor: "Tot ziens."
Ik werd wakker in het ziekenhuis. Een groep mensen verdrongen zich om me heen. Mijn moeder huilde toen ze me vertelde dat Macie in de gevangenis zat. Ik slikte en probeerde iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Toen ik mijn hand in mijn keel legde, voelde ik steken helemaal over mijn nek.
De vreselijke herinneringen begonnen terug te haasten en mijn moeder vroeg beleefd aan alle andere mensen om uit mijn kamer te komen en me te laten rusten.
Toen zette ze de tv aan. Het was een nieuwsflash over Macie die uit de gevangenis ontsnapt.
Nu ben ik helemaal volwassen. Ik heb twee prachtige kinderen en een liefhebbende echtgenoot. Maar elke dag leef ik in angst. Ze hebben Macie nooit gepakt. Ze is daar nog steeds ergens. Ik breng mijn leven door met zorgen maken dat ze op een dag zal terugkeren, op zoek naar wraak. Probeer nooit het populaire meisje op school te zijn. Het is het gewoon niet waard.
