Ze is maar een beetje dood. Ik kan het warm voelen. De stukjes binnenin zijn zeker warm.
Er was veel meer bloed dan ik had verwacht; meer dan wanneer ik de muis of de aardeekhoorn heb gedaan.
Misschien komt het door de baby's.
Ik heb op school geleerd dat een vrouw meer bloed heeft als ze zwanger is. "Het komt omdat de baby meer voedsel nodig heeft", vertelde mevrouw Chappel ons. Ik weet niet wat dat met iets te maken had; Ik wilde alleen maar horen over het bloed. Maar toen ze praatte wreef ze met haar hand rond en rond op haar buik, en het geluid dreef me bananen tot ik haar woorden niet meer kon horen.
Ze raakte haar buik altijd aan en glimlachte; Ik begrijp niet waarom ze zo blij was om dik te worden.
Ik heb hier mijn favoriete scherpe stok en die kruip ik in het rond.
Er zijn wat klonterige dingen en iets dat op een bruine boon lijkt. Ik probeerde er naar te porren maar het kwam vast te zitten op mijn stok en ik moest het afschudden. Het ging splatten toen het de grond raakte en er overal dunne touwtjes als een spinneweb op lagen.
Ik schopte er wat stof op. Het is niet wat ik wil.
Ik sta weer dichtbij en krijg geen gras op mijn knieën. Mijn moeder heeft net deze spijkerbroek voor me gekocht en ze zal boos op me zijn als ik ze kapot maak.
Het mes dat ik uit de la van de papa haalde, is hier bij mij. Het is allemaal roestig en ik kon het in eerste instantie niet open krijgen, maar ik werkte heel hard en het opende zich meteen. Het kostte alleen wat kronkelen.
"Mijn slimme jongen," zegt mijn moeder in mijn hoofd, en het maakt me aan het lachen. Ik hou van mijn moeder.
Het begint een beetje donker te worden. Goosey hobbels zijn over mijn armen, ook al heb ik mijn jas helemaal opgemaakt.
Wat er gebeurde was dat ik na de laatste bel in de garderobe bleef. Ik probeerde te denken. Het was warm en donker daarbinnen, en hoewel het naar natte laarzen rook, voelde ik me veilig.
Mevrouw Chappel kwam naar de deuropening en trok me uit de stapel kleren van andere kinderen. Er zijn baby's in haar, twee van hen. Ik wilde weten of ze me van daar konden zien.
"Hebben uw baby's oogleden?"
"Nou, dat is een goede vraag. Ja, ik denk dat ze dat doen. 'Ze wreef weer tegen haar buik en haar hand krabde kras tegen haar shirt.
"Het is te hard! Ik vind het niet leuk als je dat doet. '
Haar hand stopte. "Oké, Cody, tijd om je thuis te brengen. Doe je jas aan."
Ik laat haar me helpen, ook al ben ik groot genoeg om het zelf te doen. En toen had ik een gloeilamp.
'Mevrouw Chappel, mijn moeder kan me vandaag niet komen halen. Kun je me naar huis brengen? '
"Hmm. Waarom bellen we haar niet? We gaan naar kantoor en ik laat je de telefoon gebruiken. '
"Nee! Ze kan niet komen. Ze had een afspraak. En mijn vader kan ook niet komen. Hij werkt."
De wenkbrauwen van mevrouw Chappel gingen helemaal omhoog.
"Het is dicht bij hier." Het is niet echt, maar ik vertel goede leugens.
Ze ging op haar knieën zitten en trok mijn jas dicht. Haar ogen waren groot en bruin, met kleine stukjes groen.
'Ik kan je niet naar een leeg huis brengen, Cody.'
"Ik zou ... ik zou naar mijn buurman kunnen gaan. Ze is oud, dus we kunnen haar niet bellen. Ze hoort het niet. Maar ze kijkt soms naar me. '
Mevrouw Chappel probeerde op te staan, maar het was niet gemakkelijk voor haar. Ik legde mijn arm uit en liet haar erop drukken, maar ik wist dat ze me niet echt op de proef stelde. Volwassenen denken nooit dat je dingen kunt doen.
Ik doe veel dingen waar volwassenen geen weet van hebben.
Mevrouw Chappel keek naar de klok. Ik keek ook: de grote hand viel al ver langs de drie. Mevrouw Chappel keek er een tijdje naar en toen keek ze me aan.
