Samantha had twee beste vrienden, Jenny en Amber. Haar vader nam haar mee op een weekendvakantie en nodigde hen uit mee te gaan. Haar familie bezat een hut in het bos en op vrijdagavond bracht haar vader de meisjes daarheen.
"Zie je dat meer?" Vroeg Samantha toen ze aankwamen. "Dat is Lake Samantha. Mijn vader is hier opgegroeid. Hij hield er zo van, hij noemde me erna. '
Die nacht, nadat ze hun spullen hadden uitgepakt, zaten de drie meisjes rond en dachten ze aan manieren om zich te amuseren.
"Heeft iemand griezelige verhalen?" Vroeg Amber.
"Ik heb er een," zei Jenny. "Het is ook een waar gebeurd verhaal. Het overkwam een vriend van een vriend van mij. Ze paste op een avond op deze twee kleine kinderen. Ze zit in het donker terwijl ze tv kijkt en de telefoon rinkelt. Ze gaat erheen en antwoordt het en hoort een stem aan de andere kant die erg zwaar ademt en er staat: heb je de kinderen gecontroleerd? '
"Jenny, kom op!" Viel Amber in de rede. "Iedereen heeft die gehoord. Dat is het meest enge enge verhaal ooit! Heeft iemand anders een verhaal? Een die echt waar is? '
'Ik ken er één,' zei Samantha. "Ongeveer 10 minuten wandelen van hier, is er een oud, kapot huis. We passeerden het onderweg hier naartoe. Het is in het midden van nergens, weggestopt uit een smalle kleine zijweg. Lang geleden leefde daar een man. Zijn familie was erg rijk en ze bezaten honderden hectares land hier in de buurt.
Deze man ontmoette een eenvoudig plattelandsmeisje uit een eenvoudige plattelandsstad en ze werden verliefd. Zijn familie was er niet zo blij mee. Ze dachten niet dat het meisje goed genoeg voor hem was, maar hij negeerde ze. Hij was een onafhankelijk type man en hij ging weg en bouwde een klein huis op een stuk van hun land, in het midden van nergens.
Hij trouwde met dit meisje en alles was geweldig. Ze hadden een dochter en uiteindelijk hadden ze een zoon. Dit is waar het verhaal slecht begint te worden. Hun zoon was ziek. Niet fysiek maar mentaal. Hij was ziek in zijn hoofd. Hij was niet verstandelijk gehandicapt of zo. Hij was gewoon een beetje uitgeschakeld.
Tegen de tijd dat hij negen jaar oud was, werd hij te veel voor zijn ouders om om te gaan, gooide driftbuien, grillige slaappatronen, verdwijnt in het bos en verstopt zich, dat soort dingen.
Omdat hij niet wist wat hij met zijn zoon moest doen, wendde de man zich tot zijn familie om hulp.
Zijn ouders hadden de jongen meegenomen. Ze stuurden hem naar een plek diep in het bos. Het was geen krankzinnig asiel, maar het kwam tegemoet aan mensen met speciale behoeften, als je begrijpt wat ik bedoel. Zijn ouders dachten dat het het beste was.
Na verloop van tijd raakte het gezin eraan gewend om hem niet bij zich te hebben. Geleidelijk zijn ze hem niet meer gaan bezoeken. Ze functioneerden alsof ze nog nooit een zoon hadden gehad en alles ging weer geweldig.
Acht jaar later wist de jongen, die op dat moment rond de 16 of 17 was, te ontsnappen uit het ziekenhuis. Het personeel deed een zoekopdracht, maar hij was nergens te vinden. Zijn familie was op de hoogte en ze waren kapot. Ze waren bezorgd om zijn veiligheid. Hij was wekenlang alleen in de woestijn geweest en hij was waarschijnlijk dood.
Maar de jongen was niet dood. Op een avond vond hij zijn weg terug naar huis. Hij sloop zijn huis binnen en doodde één voor één zijn hele familie ... Zijn vader, zijn moeder, zijn zus ... Allemaal in stukken gehakt.
Terwijl het bloed nog steeds uit zijn bijl druppelde, verdween hij in het bos. Toen de griezelige overblijfselen van zijn familie een paar dagen later werden ontdekt, waren de inwoners in de omgeving met afschuw vervuld. De politie probeerde de jongen te vinden, maar het had geen zin. Tot op de dag van vandaag is hij nooit gevonden.
Sindsdien zijn mensen rond de oogsttijd elk jaar vermist. En in plaats daarvan zou er een maïskolfpop achterblijven. De legende heeft het, de jongen dwaalt nog steeds door het bos rond deze delen.
