Afgelopen zomer was het erg heet en moest ik elke nacht slapen met het raam open. Meestal slaap ik gezond, maar op een nacht kon ik niet slapen. Ik bleef maar woelen en draaien.
Ik hoorde het geluid van vogels zingen buiten mijn raam en het hield me wakker. Er was een grote boom buiten mijn raam en daar kwam het geluid vandaan.
Uiteindelijk besefte ik dat ik onmogelijk met dat verdomde geluid in slaap kon vallen, dus leunde ik uit het raam en riep: "Kom op! Hou je mond! Shoo! Shoo! Ga weg!"
Ik luisterde naar het klapperen van vleugels, maar er was niets.
"Ga door, shoo!" Riep ik.
Toen drong het tot me door ... Het was na 02:00 uur. Welke vogels zongen er toen? Ze zouden nu allemaal in slaap moeten vallen ...
Ik tuurde in de duisternis. Ik wou dat ik dat niet had gedaan.
In de wuivende takken van de boom kon ik twee donkere silhouetten onderscheiden. Ze zagen er bijna menselijk uit. De figuren zaten op een tak van de boom, recht tegenover mijn raam.
Ik voelde me ziek. De lucht was dik en ik voelde me alsof ik niet kon ademen. Haastig sloot ik het raam en toen ik dat hoorde, hoorde ik zacht gelach uit de boom komen.
Onnodig te zeggen dat ik die nacht niet kon slapen. Ik ging het appartement rond en zorgde ervoor dat elk raam gesloten was en elke deur goed gesloten was.
Nu ben ik bang om mijn ramen ooit weer open te laten ...
