Laat me je vertellen over de nacht dat mijn leven voor altijd veranderde ... de nacht dat ik dacht dat ik dood zou gaan ... de nacht dat ik mijn gezond verstand verloor ...
Het was een warme lenteavond en ik was 13 jaar oud. Mijn ouders waren het weekend op vakantie geweest en lieten me alleen thuis. Ik nodigde mijn twee beste vrienden, David en Arnold, uit om me gezelschap te houden.
We zaten in mijn slaapkamer, luisterend naar muziek. Arnold stak zijn hand uit en liet het volume zakken.
"Hé, waarom vertellen we geen enge verhalen?" Zei hij. "Ik ben in de stemming voor een schrik."
"Klinkt als een goed idee," stemde David toe. "Wie gaat er eerst heen?"
"Eh ... ik heb er een ..." bood ik aan. "Maar ... uh ... ik weet niet of ik het moet vertellen ..."
"Kom op!" Zei David. "Laat maar horen!"
"OK", zei ik. "Het is een behoorlijk verschrikkelijk verhaal dat ik ooit heb gehoord. Het gebeurde allemaal vele jaren geleden. Er was een man met een 7-jarige zoon. Zijn vrouw was gestorven om de jongen te baren. Ze leefden ver uit op het platteland en er waren geen buren voor mijlen. Ze hadden niet eens een telefoon, want in die tijd strekten de lijnen zich niet zo ver uit.
Op een dag kwam de vader thuis van zijn werk en hij schrok toen hij merkte dat zijn huis in brand stond. Hij dacht meteen aan zijn jonge zoon en hij snelde naar binnen en noemde de naam van de jongen. Toen hij zijn zoon hoorde antwoorden, besefte hij dat de arme jongen vastzat in zijn slaapkamer.
De vader rende naar de deur en probeerde hem te openen, maar hij wilde niet toegeven. Er was een balk uit het plafond van de slaapkamer gevallen en de deur geblokkeerd. Hij sloeg en sloeg met alle macht op de deur, maar hij was te stevig. Hij snelde er zelfs tegenaan met zijn schouder, in een poging het af te breken, maar het had geen zin. De hele tijd kon hij zijn zoon horen schreeuwen. De jongen was in paniek, schreeuwde en schreeuwde om hulp.
De man probeerde steeds de deur uit te slaan, maar wat hij ook deed, het bleef stevig. Hij schreeuwde van woede. Hij jammerde in wanhoop. Hij dacht niet meer aan iets anders, alleen de deur en zijn zoon schreeuwden aan de andere kant.
Zijn zoon brandde dood in huis. De vader stierf ook. Hij slaagde er nooit in de deur te openen, en hij bleef daar tot het einde, wanhopig proberend het af te breken totdat hij bezweek voor de rook en de vlammen ... "
Arnold keek me vol afkeer aan en zei: "Dat is niet eng."
'Ik moet toegeven dat het behoorlijk zwak is,' stemde David in. "Het is meer verdrietig dan eng."
Toen besloot ik hen het laatste deel van het verhaal te vertellen. Ik was niet van plan ze dat deel te vertellen, maar ik werd meegesleept door te proberen ze te imponeren. Het was zo dom om door te gaan. Ik had het ze nooit moeten vertellen.
"Wacht, je kent de rest van het verhaal niet," zei ik. "Sindsdien probeert de geest van de vader nog steeds de deur te openen en zijn zoon te redden. En als u zegt ... uh ... wel, ik wil liever niet de exacte woorden zeggen ... maar eigenlijk als u hem belt en hem vertelt dat alles in brand staat en hem vraagt om u te komen helpen, dan verschijnt zijn geest aan uw deur en neemt hij jij weg ... "
David keek me aandachtig aan. "Heb je het ooit geprobeerd?" Vroeg hij.
"Nee", antwoordde ik. "Ik zou te bang zijn om het uit te testen."
Arnold had een sprankje opwinding in zijn ogen. "Hallo! We zouden het nu meteen moeten doen! "Zei hij.
Ik spande me in. Ik had geen zin om een geest te roepen en het speet me al dat ik iets over de legende gezegd had.
