Het was een mooie zomerdag, mijn 5-jarige zoon James speelde buiten in de achtertuin van ons huis in een buitenwijk. James is altijd een stille jongen geweest, hij speelt meestal alleen, hij heeft nooit veel vrienden gehad, maar hij heeft altijd een wilde verbeelding gehad. Ik was in de keuken aan het voeden met onze hond Fido, toen ik hoorde wat leek op James die met iemand in de achtertuin praatte.
Ik weet niet zeker met wie hij kon praten, had hij eindelijk een vriend kunnen maken? Omdat ik een alleenstaande moeder ben, kan ik moeilijk mijn zoon in de gaten houden, dus besloot ik naar buiten te gaan en hem te controleren.
Toen ik de achtertuin in ging, was ik een beetje in de war, omdat James de enige persoon daar was. Sprak hij tegen zichzelf?
Ik had kunnen zweren dat ik een andere stem hoorde. "James! Het is tijd om naar binnen te gaan. "Ik riep hem. Hij kwam naar binnen en ging aan de keukentafel zitten, het was rond lunchtijd en ik besloot om van hem een sandwich met kalkoen te maken. "James. Met wie was je aan het praten?
'Vroeg ik. James keek even op, "Ik speelde met mijn nieuwe vriend," zei hij glimlachend. Ik schonk hem wat melk in en bleef wrikken, zoals elke goede moeder dat zou doen. "Heeft je vriend een naam? Waarom vroeg je hem niet om bij ons te lunchen? 'Vroeg ik.
James staarde me even aan voordat hij antwoordde: 'Zijn naam is Laughing Jack.' Ik was een beetje terughoudend door wat hij had gezegd. "Oh? Dat is een vreemde naam. Hoe ziet je vriend eruit? "Vroeg ik een beetje in de war. "Hij is een clown. Hij heeft lang haar en een grote swirly kegelneus.
Hij heeft lange armen en een wijde broek, met gestreepte sokken, en hij glimlacht altijd. "Ik besefte dat mijn zoon het had over een denkbeeldige vriend. Ik denk dat het normaal is voor kinderen van zijn leeftijd om denkbeeldige vrienden te hebben, vooral als hij geen echte kinderen heeft om mee te spelen.
Het is waarschijnlijk maar een fase.
De rest van de dag ging voorbij zoals gewoonlijk, en het begon al laat te worden, dus ik bracht James naar bed. Ik stopte hem in, gaf hem een zoen en zorgde ervoor dat hij zijn nachtlampje aan deed voordat ik de deur dichtdeed. Ik was zelf behoorlijk moe dus besloot ik niet lang daarna naar bed te gaan. Ik had een vreselijke nachtmerrie ...
Het was donker. Ik bevond me in een soort vervallen pretpark. Ik was bang, liep door een eindeloos veld met lege tenten, kapotte ritten en verlaten wildhutten. De hele plaats zag er vreselijk uit. Alles was zwart en wit, de met prijzen gevulde dieren hingen allemaal in de spelhutten aan lussen, allemaal met zieke grijns op hun gezicht genaaid. Het voelde alsof het hele park naar me keek, ook al was er geen ander levend ding in zicht.
Toen begon ik plotseling muziek te horen spelen. De geluiden van Pop Goes the Weasel die op een squeezebox wordt gespeeld, echoden door het park, het was hypnotiserend. Ik volgde zijn deuntje bijna in trance naar de circustent, niet in staat om mijn benen tegen te houden om vooruit te komen. Het was pikzwart, het enige licht kwam van een enkele schijnwerper die op het midden van de grote top scheen.
"Jack Around the mulberry
The monkey hunted the weasel
But the monkey is completely in the mood ...
pop Goes the weasel."
De muziek stopte vlak voor zijn hoogtepunt en plotseling schoten de lichten aan. De intensiteit van de lichten was praktisch verblindend, alles wat ik kon zien was een klein donker silhouet dat op me af schuifelde. Toen verscheen er nog een en nog een, en nog een.
Er waren er tientallen, allemaal op me afkomend. Ik kon me niet bewegen, mijn benen waren bevroren, het enige wat ik kon doen, was kijken terwijl de achtervolgende figuren dichterbij kwamen. Toen ze dichterbij kwamen, kon ik zien ... ZE WAREN KINDEREN!
Terwijl ik naar elk exemplaar keek, zag ik dat ze allemaal vreselijk verminkt en verminkt waren. Sommigen hadden snijwonden over hun hele lichaam, anderen werden ernstig verbrand en anderen misten ledematen, zelfs ogen! De kinderen omhelsden me, klauwden naar mijn vlees, sleepten me naar de grond en scheurden in me.
