Op een dag ging een jong getrouwd stel wandelen in de bergen. Toen de zon onderging, beseften ze dat ze verloren waren. De vrouw maakte zich zorgen, maar haar man probeerde haar te kalmeren en verzekerde haar dat ze uiteindelijk de weg terug naar hun auto zouden vinden. Echter, na uren wandelen, hadden ze nog steeds geen idee waar ze waren.
Het werd donker en de man en vrouw werden wanhopig. Ze hadden geen kaart of kompas en alle bomen zagen er hetzelfde uit. Net toen ze op het punt stonden de hoop op te geven, kwamen ze op een open plek een oude hut tegen.
De hut zag eruit alsof het betere dagen had gekend. Het was vervallen en leek alsof het lange tijd niet was gebruikt. Sommige ramen waren gebarsten en gebroken en veel van de tegels waren van het dak gevallen. De man klopte op de voordeur maar er kwam geen reactie. Toen hij aan het handvat draaide, kraakte het langzaam open.
Binnen ontdekten ze dat het in een slechte staat van verval was. Er was heel weinig meubilair en de vloer was bedekt met een dikke laag stof. Terwijl het paar voorzichtig rondkeek, zagen ze een vreemde atmosfeer en een merkwaardige muffe geur.
De muren waren van graffiti tot vloerbedekking bedekt. Geschreven in rode verf, de woorden: "Dood! Dood! Dood! Dood! Dood! "Werden steeds opnieuw herhaald.
De man en de vrouw waren zenuwachtig. Met een trillende hand reikte de echtgenoot naar de muur. Hij was geschokt toen hij merkte dat de verf nog niet droog was.
Het paar was erg bang, maar ze konden nergens anders heen. Ze wisten dat de berg 's nachts gevaarlijk was en dat er veel wilde dieren in het bos rondsnuffelden. Ondanks het enge geschrift op de muren, besloten ze de nacht te blijven.
Ze gingen naar boven en vonden een door motten geteisterd matras dat bedekt was met vlekken. De man en vrouw wikkelden zichzelf in een oud stuk tapijt om warm te blijven en probeerden zich onder de omstandigheden zo comfortabel mogelijk te voelen. Ze gingen samen op de matras liggen en slaagden er uiteindelijk in om in slaap te vallen.
Enige tijd na middernacht werd het paar gewekt door een vreemd ruisend geluid. Het klonk alsof iemand of iets buiten de shack aan het bewegen was.
"Heb je dat gehoord?" Vroeg zijn vrouw. "Ik denk dat er iemand is die daar is."
Haar man luisterde een tijdje, maar hij hoorde niets. Hij stapte uit bed en liep naar het raam. Het was te donker buiten om iets te zien. Hij deed het raam open en stak zijn hoofd naar buiten.
"Wie is daar?", Riep hij nerveus.
Er was geen antwoord.
Hij stond op het punt terug te gaan naar bed toen zijn vrouw zei: "Misschien is het iemand die niet kan praten ..."
De man keerde terug naar het raam en zei: "Is daar iemand? Eén keer klappen voor JA en twee keer voor NO. "
Hij spande zijn oren om te luisteren. De sterren fonkelden aan de nachtelijke hemel. De krekels tjilpten hard.
Plots hoorde hij een luide klap!
De man wendde zich tot zijn vrouw en zei verbaasd: "Je had gelijk. Er is daarbuiten iemand. "
Hij leunde uit het raam en zijn ogen tastten de duisternis af. Hij kon niets zien in het pikdonker.
"Bent u de eigenaar van deze hut?" Vroeg hij.
KLAP! KLAP!
"Ben jij een man?"
KLAP! KLAP!
"Je bent dan een vrouw?"
KLAP! KLAP!
"Bent u een mens?"
KLAP! KLAP!
Er ging een rilling langs zijn ruggengraat. Hij slikte hard en kraste: 'Ben je hier alleen gekomen?'
KLAP! KLAP!
"Hoeveel zijn er met jou? Eén keer klappen voor elke persoon ... "
KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP! KLAP!...
