Ik hou van de regen. Ik hou ervan hoe het alles beter lijkt te maken. Soepeler, zelfs. De meeste mensen houden gewoon van het idee van regen. Ze houden van het geluid dat het maakt wanneer het van binnen wordt gehoord, of hoe het een uiterlijke uitdrukking kan zijn van het verdriet dat ze vanbinnen voelen. Ze houden ervan om somber uit het raam te kijken en stil te staan bij de droeve en oneerlijke dingen in het leven. Maar ik ben anders.
Ik hou er niet van omdat ik het ontspannend vind. Ik vind het niet leuk om in het raam te zitten en afwezig te dagdromen. Nee, ik hou van te zijn inde regen. Ik ben dol op het soort regen dat zo zwaar is dat het moeilijk te zien of te horen is. Zie je, niemand ziet de vrouw met het chloroform-vod achter hen aan sluipen terwijl ze dwaas naar binnen schuilt, en evenmin is het waarschijnlijk dat de vrouw het slappe lichaam naar het donkere steegje sleept waar haar auto geparkeerd staat.
En niemand zal in de hel het gedempte geschreeuw uit het bos horen dat gemaskeerd wordt door de regen.
Het heeft al een tijdje niet geregend, maar er zou vanavond een regenbui moeten zijn. En ik voel dat de eerste druppels al beginnen te vallen.
