Op een schaal van een tot tien, wat is de zekerheid die je ooit hebt gehad op een moment dat iets absoluut sinister je recht aankeek?
Ik zou mijn ervaring eerder vanavond op ongeveer een acht schatten.
Ik reed rond 10 uur 's middags naar huis vanuit het huis van mijn ouders. Ze wonen maar ongeveer tien minuten rijden van me vandaan, maar wat maakt tien minuten verschil uit. Ze zijn in het land, geen straatlantaarns, het is Michigan midden in de winter en ik had de geweldige beslissing genomen om een relatief onbekommerde weg naar huis te nemen. Dezelfde weg waar ik nog geen twee maanden geleden met een hert botste, en meteen mijn kerstfonds verdampte. Het is herten centraal daar.
Wel, ik reed deze weg op met ongeveer de helft van de maximumsnelheid, ogen open voor enkele van de vierbenige witstaart-verschrikkingen en mijn ogen begonnen te worden gespannen door de koplampen van een tegemoetkomend voertuig. Het was minstens een halve mijl verder, maar de grote balken waren aan. Ik vermoedde dat het een vrachtwagen was, hoewel ik niet al te dichtbij wilde kijken en dan verblind werd door een harige kapotschietbank die voor me uit slenterde, dus ik hield mijn blik van die kant van de weg zo veel als ik durfde.
Toen ik dichterbij kwam, besefte ik dat ik gelijk had: het was een pick-uptruck. Maar het liep niet op mij af; het was geparkeerd op de schouder. En de noodlichten knipperden.
Ik vertraagde nog meer, wachtend tot ik de veelbetekenende tekenen zag van een hertbotsing: imploded grill, gebarsten voorruit, ontbrekende zijspiegel - en, natuurlijk, een hert lijk.
Toen ik naast de pick-up stond, had ik nog steeds geen schade gezien. Nu de glans van het licht was verdwenen, kon ik zien dat de vrachtwagen een paardentrailer aan het trekken was. De aanhangwagen moet zijn ingeplugd, omdat de rode lichten aan de achterkant knipperden aan en uit in de tijd met de noodverlichting op de vrachtwagen.
Ik rolde door mijn raam om met iedereen in de taxi te praten, maar toen ik dichterbij keek, besefte ik dat de vrachtwagen leeg was.
"Hallo!" Riep ik. Geen antwoord.
Toen hoorde ik het schrapen. En bonzen. Het klonk alsof iemand herhaaldelijk een omgekeerde kom op een oppervlak sloeg. Het kwam van achter de trailer. Ik keek uit mijn voorruit en zag een lus van ruw touw die deel uitmaakte van een knoop rond een handvat aan de achterkant van de trailer. Ik kon de rest van het touw niet zien - maar de knoop leek een beetje op en neer te glijden.
Ik schoof naar voren in mijn auto en gluurde om de hoek van de trailer.
Plotselinge bewegingen schrokken me. Toen besefte ik wat een idioot ik was.
Het touw leidde naar een harnas dat aan een paard was bevestigd. Het grote, bruine schepsel schraapte en stampte met zijn hoeven op de grond, stond dicht bij de sloot en strekte zijn touw uit over de achterkant van de aanhangwagen. Toen ik verder reed, keek het me aan, snoof en ging terug naar stampen. Omdat ik dacht dat ik het waarschijnlijk irriteerde en omdat ik wist dat er geen andere auto's voor mijlen waren, schakelde ik mijn koplampen uit.
Het bleef maar stampen.
Ik keek naar de grond rond zijn hoeven. De sneeuw werd opgegooid en op sommige plekken had het paard stukjes van de vuile schouder afgebroken. Hij was hier een tijdje geweest.
"Hallo?" Ik belde opnieuw en verwachtte volledig een reactie van het donkere veld aan de andere kant van de sloot. Niets.
Ik keek opnieuw naar het paard. Stoom ontsproten uit zijn neusgaten. Toen keek ik terug naar zijn hoeven en de grond om hen heen.
Ik ben geen Boy Scout, maar verse sneeuw maakt het vrij eenvoudig om eenvoudige verhalen samen te voegen. In de korte, flitsende intervallen van zwak, rood licht dat me door de trailer werd geboden, was ik gemakkelijk in staat om bootafdrukken naast de trailer te onderscheiden, uiteraard vanuit de cabine. Ze draaiden zich om en leidden langs de achterkant van de aanhangwagen, vervolgens de greppel in, voorbij de bel van rood licht.
