Ik moet zes of zeven zijn geweest toen ik in Libanon woonde. Het land werd destijds door de oorlog geteisterd en moorden kwamen veel voor en waren frequent. Ik herinner me dat tijdens een bijzonder vicieuze periode, toen de bombardementen zelden stopten, ik thuis voor mijn televisie thuis zou blijven en een heel, heel vreemde show zou zien.
Het was een kinderprogramma dat ongeveer 30 minuten duurde en vreemde en sinistere beelden bevatte. Tot op de dag van vandaag geloof ik dat het een weinig verhulde poging van de media was om bangmakerij te gebruiken om kinderen op hun plaats te houden, omdat de moraal van elke aflevering draaide rond zeer gespannen ideologieën: dingen als "slechte kinderen blijven laat op". "Slechte kinderen hebben hun handen onder de dekens als ze slapen" en "slechte kinderen stelen eten 's nachts uit de koelkast."
Het was heel raar en in het Arabisch om het af te maken. Ik begreep er niet veel van, maar voor het grootste deel waren de afbeeldingen erg grafisch en uitgebreid. Wat echter het meest bij me bleef, was de slotscène. Het bleef vrijwel hetzelfde in elke aflevering. De camera zoomt in op een oude, geroeste, gesloten deur. Toen het dichter bij de deur kwam, zou vreemd en soms zelfs kwellend geschreeuw hoorbaarder worden. Het was buitengewoon beangstigend, vooral voor de programmering van kinderen. Dan verschijnt er in het Arabisch een tekst op het scherm: "Dat is waar slechte kinderen naartoe gaan." Uiteindelijk zouden zowel het beeld als het geluid vervagen en dat zou het einde van de aflevering zijn.
Ongeveer 15 of 16 jaar later werd ik een journalistieke fotograaf. Die show was mijn hele leven in mijn hoofd geweest, sporadisch in mijn gedachten opduikend. Uiteindelijk had ik genoeg en besloot ik wat onderzoek te doen. Uiteindelijk heb ik de locatie van de studio ontdekt, waar veel van de programmering van dat kanaal was opgenomen. Na nader onderzoek en uiteindelijk ter plaatse te reizen, ontdekte ik dat het nu verlaten was en verlaten was nadat de grote oorlog was geëindigd.
Ik ging het gebouw binnen met mijn camera. Het was van binnenuit uitgebrand. Er was een brand uitgebroken of iemand had alle houten meubels willen verbranden. Na een paar uur voorzichtig de studio in te komen en foto's te maken, vond ik een geïsoleerde uit de weg ruimtelijke ruimte. Nadat ik een paar oude sluizen had moeten doorbreken en erin geslaagd was de zware deur open te breken, bleef ik een paar minuten lang bevroren in de deuropening. Sporen van bloed, uitwerpselen en kleine botfragmenten lagen verspreid over de vloer. Het was een kleine kamer en een uiterst morbide scène.
Wat me echt bang maakte, waardoor ik me afwendde en nooit meer terug wilde komen, was de geschroefde microfoon met een kooi die aan het plafond in het midden van de kamer hing ...
