Ik heb een zoon die ik met heel mijn hart liefheb, maar hoewel hij 5 jaar oud is, kan hij niet praten. Ik kan er niet tegen als mensen hem 'dom' noemen. Hij is een intelligente jongen, maar hij heeft een probleem.
Toen hij nog een baby was, kreeg mijn zoon een ernstige ziekte. Hij herstelde van de ziekte, maar hij leerde nooit praten. Mijn vrouw en ik brachten hem naar verschillende psychologen en therapeuten, maar geen van hen kon hem helpen. Ze zeiden dat de oorzaak van zijn probleem psychosomatisch was en dat hij er uiteindelijk uit zou groeien.
Mijn vrouw en ik brachten veel tijd door met onze zoon, praatten met hem en moedigden hem aan woorden na ons te herhalen. Het enige wat hij ooit kon maken was een hoog piepend geluid. Soms raakte hij erg gefrustreerd en huilde hij. Het enige wat we konden doen, was hem knuffelen en hem verzekeren dat we van hem hielden.
Op een dag zat ik in een speelgoedwinkel en een pop in een van de planken viel me op. Het was een pratende robot. Ik besloot het voor mijn zoon te kopen als cadeau. Ik hoopte dat het hem zou helpen eindelijk te leren spreken.
Toen mijn zoon de doos opende en de sprekende robot zag, was hij dolgelukkig. Hij was zo opgewonden dat hij me omhelsde en hoge gejammer maakte. Ik trok de draad aan de achterkant en liet hem zien hoe de robot kon praten.
Mijn zoon werd verliefd op dat speelgoed en bracht het overal mee naar toe. Ik hoorde hem vaak in zijn slaapkamer ermee spelen, aan het touwtje trekken en de robot laten praten. Mijn zoon heeft echter nooit een woord gesproken.
Op een ochtend kwam mijn zoon naar het ontbijt en zette ik een bord met wafels voor zich neer.
"Ik hou niet van ... dit," mompelde hij.
Een paar seconden lang kon ik mijn oren niet geloven.
"Wat zei je?" Vroeg ik verrast.
"Ik zei ... ik hou niet van ... wafels," herhaalde hij in een saaie eentonigheid.
Ik rende naar hem toe en knuffelde hem stevig. Tranen stroomden over mijn wangen.
"Je kunt praten!" Riep ik vreugdevol. "Je kan praten!"
"Ik kan ... praat," zei mijn zoon.
"Hoe?" Vroeg ik, mijn stem zwaar van emotie. "Hoe is dit gebeurd?"
Mijn zoon stak zijn hand op en wees naar zijn slaapkamer.
'Het was ... de robot,' zei hij aarzelend. "De robot ... gaf zijn kracht ... aan mij."
Daarna begon mijn zoon elke dag te praten. Hij zegt elke dag een paar woorden, maar het is altijd in dezelfde saaie eentonigheid. Ik zou gelukkig moeten zijn, maar dat ben ik niet.
Er is iets anders aan hem. Hij toont geen enkele emotie meer. Hij huilt nooit. Hij lacht nooit. Hij knuffelt me nooit. Hij zit daar gewoon en staart naar mij.
Hij speelt ook nooit meer met de pratende robot.
Gisteren pakte ik het op en trok aan de draad.
Het maakte een hoog piepend geluid.
Hoe vaak ik ook aan de snaar trek, het maakt nog steeds dat hoge gejammer ...
... hetzelfde hoge gejammer dat mijn zoon vroeger maakte.
Hoewel mijn zoon er niet meer mee speelt, ben ik bang om de pratende robot weg te gooien.
