Ik herinner me die kerst toen ik 8 jaar oud was alsof het gisteren gebeurd was. Ik herinner me hoe ik heel stil zou liggen onder de oude door motten gegeten quilt die mijn moeder maakte. Ik was klaarwakker en luisterde naar die vertrouwde geluiden.
De Thump! van de voordeur die sluit ... De Clomp! Clomp! Clomp! van de modderkakschoenen van mijn vader op de trap ... en het geluid dat tot op de dag van vandaag me nog steeds vult met walging en afschuw ... Druppel! Druppelen! Druppelen!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Toen ging mijn vader langs mijn deuropening en het licht uit de gang wierp zijn schaduw op mijn slaapkamermuur ... en de schaduw van de bloedige bijl die hij in zijn handen droeg.
De volgende ochtend at ik mijn waterige havermout in de winterse kou van onze keuken en vroeg mijn moeder heel langzaam en voorzichtig: "Waar was papa gisteravond?"
Ze keek me alleen maar aan met haar droevige, grijze ogen. Ik zal nooit de pijn en de pijn in die ogen vergeten, maar ze heeft nooit een woord gezegd.
Na het ontbijt begon ik aan het klussen op onze kleine boerderij. Mijn vader heeft nooit veel werk op de boerderij gedaan. Hij leek altijd bezig te zijn met andere zaken.
Op die kille, winderige ochtenden, terwijl de sneeuw begon te vallen, had ik veel tijd om na te denken. Op school kon ik niet veel aandacht besteden aan mijn lessen. Ik was altijd verdwaald in mijn verontrustende gedachten.
Toen ik 's avonds thuiskwam, zou ik net op tijd aankomen om mijn vader te zien vertrekken, zijn bijl stevig in zijn handen geklemd. Ik zag mijn vader zelden overdag en 's nachts, alles wat ik ooit zag was zijn schaduw.
Ik kan me nog steeds levendig herinneren aan die vreselijke nacht toen ik werd gewekt door het geluid van de luiken op mijn slaapkamerraam dat kletterde in de schreeuwende decemberwinden.
Toen ik opstond om de luiken te sluiten, keek ik toevallig naar de schuur en zag een schaduw in de duisternis. Het was mijn vader en hij stopte iets in de voerbak die we voor het vee gebruikten.
Ik ging terug naar bed en lag tot diep in de nacht wakker, verbaasd over wat ik had gezien. Uiteindelijk viel ik in een gemartelde en onrustige slaap.
De volgende dag kreeg mijn nieuwsgierigheid de overhand. Ik pakte de sleutel die aan een haak in de keuken hing en opende de voerbak.
Ik weet nog dat ik een paar seconden staarde en staarde naar de stinkende, bloedige pulp erin, en probeerde te begrijpen waarom mijn vader delen van een slachtdier in de voerbak had gedaan. Toen merkte ik iets dat afschuw in de ziel van mijn ziel bracht.
Uit het bloedige slachtoffertje oprijzen was een afgehakte menselijke hand.
Vanaf dat moment was ik vervuld met een naamloze angst. Ik keek niet meer met vertrouwen naar mijn ouders, maar met een donkere, sluipende verdenking.
Ik begon dingen op te merken die me eerder waren ontgaan ... Krantenkoppen die spraken over brutale moorden en ontdekte lichamen ... Hoorden convergenties over een bloeddorstige duivel los.
Eindelijk hoorde ik een jongen op school twee woorden uiten die zich steeds opnieuw herhaalden in mijn gekwelde geest ... Bijl moordenaar.
Die nacht werd mijn slaap binnengevallen door vormloze gruwelen. In deze nachtmerries zag ik twee beelden die me voortdurend achtervolgden ... Het gezicht van mijn vader en een bijl druipend van bloed.
Ik kon niet slapen, stapte uit bed en sloop naar beneden. Ik pakte de bijl van mijn vader bij de open haard, dimde het licht en hurkte in de duisternis boven aan de trap.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Het leek een eeuwigheid voordat ik de sleutel in het slot hoorde en de voordeur openzwaait en dan dichtgaat.
Thump!
Ik luisterde naar die vertrouwde voetstappen op de trap.
Clomp! Clomp! Clomp!
Ik stapte uit de duisternis, hief de bijl boven mijn hoofd en liet hem neerstorten.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Chonk!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
In de griezelige stilte die volgde, luisterde ik naar het geluid van elke beweging vanuit de slaapkamer van mijn ouders. Ik hoopte tegen de hoop dat mijn moeder niets had gehoord. Het enige geluid dat ik hoorde was het kraken van de vloerplaten onder mijn voeten en het bonzen van mijn hart.
Ik keek voor de laatste keer naar het onthoofde lichaam dat verfrommeld lag aan de onderkant van de trap, daarna stilletjes tip-toed terug naar mijn bed.
De volgende ochtend vroeg werd ik gewekt door het geluid van vreemde stemmen in onze gang. Zwijgend sloop ik naar de top van de trap en gluurde naar de plek beneden.
Een groep politieagenten zat in de buurt van het bloederige lijk van mijn vader. Mijn moeder stond naast hen en keek zwijgend toe. Niemand lette op, maar toen ze opkeek, zag ze me.
Toen, heel kort, heel discreet ... gaf ze me een wetende knipoog.
