Zombiler İstanbul'da

Bölüm 39

Apartmana çok sesiz bir şekilde girmişlerdi. Selim elindeki feneri yakmadan önce ortalığı dikkatlice dinlemiş, ters bir durum olmadığına karar verince fenerini yakmıştı. Sırt sırta vermiş vaziyette merdivenleri tırmanıyorlardı. Birinci kata yaklaştıklarında Selim sol taraftaki dairenin kapısının açık olduğunu görmüştü. Selim yanına aldığı sopasını kaldırmış hafif geriye çekilerek dairenin kapısının önüne gelmişti. İçerden bir takım sesler geliyordu. Ama bu seslerin normal insanlara ait olmadığından emindi. İçerde zombi veya zombiler vardı ve duydukları seslerden bir şeyler yedikleri anlaşılıyordu. Selim çok kısık bir sesle konuştu.

-  Abi biz devam edelim.

Selim önce hedeflerine ulaşmayı düşünüyordu. Eğer şimdi bu zombiler tarafından fark edilirlerse elbette onların işlerini bitirebilirlerdi ama apartmanda başkaları varsa onların da ortaya çıkmasına neden olurdu ki bu durumda Fuat'ın arkadaşını kurtaramaz belki kendi canlarından bile olurlardı. Birinci katı sessice geçmeyi başarmış ve ikinci kata ulaşmışlardı. Selim üçüncü kata çıkan merdivenlerinde birkaç basamağını tırmanmış ve yukarıdan gelebilecek bir tehlike olup olmadığını kontrol etmişti.

-  Hangi daire abi?

-  Şu daire 6 numara.

-  Abi zili çalma sessizce kapıyı tıklatalım.

-  Tamam Selim, umarım başına bir iş gelmemiştir.

-  Kapı kapalı olduğuna göre evden çıkmadıysa bir sorun yoktur. Tabi aşı olmamıştı değil mi?

-  Yok, yok. İlaca aşıya falan hiç güvenmez. Kolay kolay da hasta olmaz zaten çok güçlü bir bünyesi vardır.

Fuat kapıya iyice yanaşmış elinden geldiği kadar sessiz bir şekilde tıklatmaya başlamıştı. Tıklatırken yine çok kısık bir sesle arkadaşının adını söylüyordu. Bu sırada Selim'de hem merdivenleri hem de karşı daireyi gözlüyordu. Ama pek bir ses yoktu.

- Nezih benim Fuat orada mısın? Nezih?

- Fuat, sen misin?

- Çok şükür, benim Nezih aç kapıyı.

Nezih kapının kilitlerini açarken biraz gürültü olmuştu ama ortalık sakin görünüyordu. Biraz sonra kapı açılmıştı.

-  Fuat neler oluyor yahu? Uyuyordum sonra apartmandaki bağırış çağırışlara uyandım. Elektrikler yok, telefonlar çalışmıyor. Ben de burada oturmuş çaresiz bekliyordum.

-  Sakin ol Nezih, içeri geçelim. Anlatacağım.

-  Kim var yanında?

-  Bir arkadaşım, içeri geçelim hadi anlatacağım.

Fuat Nezih'i kolundan tutarak içeri doğru sürüklemişti. Selim kapıyı kapatmış daha sonra hızla salondaki cama yönelmiş ve aşağıda bir terslik olup olmadığına bakmıştı, her şey olunda gözüküyordu.

-  Ne oluyor Fuat, arkadaşın kim?

-  Merhaba Nezih Bey benim adım Selim, tanıştığımıza memnun oldum.

-  Ben de memnun oldum efendim.

- Nezih onu bunu bırak bir an evvel en gerekli eşyalarını alarak bir bavul hazırla, buradan acilen gitmemiz lazım.

- Ne oluyor yahu savaş mı çıktı, ne oldu?

-  Onun gibi bir şey, şimdi zaman kaybetmeden eşyaları toparlayalım. Güvenli bir yere ulaşınca sana her şeyi anlatacağım.

-  Yahu ben şaka yapmıştım, bu sabah ortada hiçbir şey yoktu ne savaşı çıkacak?

- Eh be Nezih kendin diyorsun elektrik yok, telefon yok, bağırışın çağırışın ardı kesilmiyor. Ben gecenin bir vakti kalkmış buraya gelmişim demek ki önemli bir şey var. Bana güveniyor musun?

- Elbette güveniyorum Fuat.

-  İyi o zaman şimdi soru sormayı bırak bir an evvel eşyalarını toparlayalım ve buradan gidelim.