'Bana, senin güneşe olan aşkın kadar gerçeğim demişti.
Buradaydı işte, bana bakıyordu.
Benim güneşe olan aşkım kadar gerçekti.'
'Hepimiz birer rengiz ve biz beraber gökkuşağına bile meydan okuyoruz.'
Gece Güneşi & Kış Güneşi
Yarı Texting.
Başlama Ta...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
MUTLU YILLARR!!
Bölüm şarkısı | Kısa Mesafe
Evran Civan:
İki haftanın sonunda bir hışım çıktığım evime bu sefer mutlulukla dönerken, bunun sebebi tam yanımda duran, sırt çantasını sıkıca tutmuş Esin'di. Gergindi. Çoğu zaman umursamaz olan kardeşim, benim büyüdüğüm eve doğru attığı her adımda daha da geriliyordu. Her ne kadar bu eve gitmek istemesem de mecburdum. Beni bu yaşıma kadar getirmiş aileme her ne kadar kızgın olsam da, onlara bu şekilde sırt dönemezdim.
Bu yüzden geri dönmüştüm, ama Esin'le birlikte ve bundan son derece memnundum. Onu ikna etmek kolay olmamıştı, Kadirle birlikte yaşamak istiyordu ama onu buraya resmen sürüklemiştim. Bir daha ne olursa olsun ayrılmayacaktık. Buna izin vermezdim.
Ayrıca, onu ikna etmenin yolunu bulmuştum. Burada sadece kendimize ev bulana kadar kalacaktık. Daha sonra birlikte yaşayacaktık. İçimde bitmek bilmeyen huzur ve mutluluk beni ele geçirmişti. Her şeyin yoluna girdiği hissi beni tekrar güçlendirmişti.
Kendim için de birçok karar almıştım ve bu kararların başında kendime bir iş bulmaktı. Artık kardeşime ben bakacaktım ve bir an önce buna başlamalıydım. İlk işim ise onu üniversiteye göndermekti.
"Ya ne işim var benim burada?" Esin yirminci kez söylenirken ona bıyık altından gülümsedim. "Ne oldu lan? Zengin bebesi diye dalga geçmeyi biliyordun abinle, yürü, zengin bebesi."
"Ben zengin değilim." Dedi hoşnutsuzca.
"Benim olan her şey senin." diyerek tartışmayı kapattım. Elbette bu zenginlik benim değil, ailemindi. Bunun bilincindeydim. Ama onların da tıpkı benim onlara yapamadığım gibi beni bırakamayacaklarını biliyordum. Hala öfkeli olsam da, gidemezdim. Ne olursa olsun onlar benim anne ve babamdı.
"Evran!" Annemin çığlığını duyduktan sadece birkaç saniye sonra kollarını boynumda hissettim. Vücudu hıçkırıklarıyla sarsılırken dudaklarımda buruk bir gülümseme oluştu ve ben de kollarımı ona doladım. Babamın kapıdan çıkışını gördüm, gözlerinin yaşlı olması beni afallatmıştı. Onu hiç ağlarken görmemiştim.
"Oğlum?" dedi titrek bir sesle. Annem geri çekildiğinde o da sarıldı bana. İstemsizce dolan gözlerimi kırpıştırıp kollarımı sıkıca doladım babama.
"Gelmeyeceğinden korktum." diye fısıldadığını işittim. Gülümsedim. "İnsan ailesini bırakıp gidemiyormuş." Geri çekildiğinde gülümsüyordu.
"Özür dileriz, biz-" Annemin sözünü kestim. "Olan oldu, konuşmamıza gerek yok. Ama size söylemem gereken bir şey var." dedim ve arkamı döndüm. Esin yana dönmüştü, bize bakmıyor yere bakıyordu. Sırt çantasını sıkıca tutmuş, parmak boğumları beyazlaşmıştı. O an, yine pişmanlık duygusu bedenimi sardı.
