Μόλις κλείνει η πόρτα και ο Ζέιν έχει φύγει, για πάντα, κλείνω τα μάτια μου και ξαπλώνω πίσω στην καρέκλα. Δεν ξέρω τι αισθάνομαι, όλα μου τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα, χοροπηδούν γύρω μου σε ένα σύννεφο σύγχυσης. Κομμάτι μου ξανάνιωσε που τέλειωσαν αυτά τα σούρτα φέρτα μεταξύ του Ζέιν κι εμένα, αλλά ένα άλλο, μικρότερο κομμάτι νιώθει μια σημαντική απώλεια.
Είναι ο μόνος που ήταν εδώ για μένα διαρκώς από τους 'φίλους' του Χάρρυ και είναι παράξενο να συνειδητοποιώ ότι δεν θα τον δω ξανά. Τα δάκρυα καίνε, μη ευπρόσδεκτα, στα μάγουλά μου ενώ προσπαθώ να συγκροτήσω τον εαυτό μου. Δεν θα έπρεπε να κλαίω γι' αυτό, θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη που επιτέλους έκλεισα το βιβλίο στον Ζέιν, το πέταξα μακριά, αφήνοντάς του να μαζέψει σκόνη, να μην ανοιχτεί ξανά. Η πόρτα ανοίγει και ανοίγω ξαφνικά τα μάτια μου, σκουπίζοντας άγρια τα δάκρυα. Είμαι τρομοκρατημένη και ντροπιασμένη όταν η όρασή μου καθαρίζει για να δω το γνώριμο κόκκινο και μαύρο καρό φούτερ να στέκεται στο διάδρομο.
«Εγώ...» δεν μπορώ να βρω δικαιολογία τόσο γρήγορα.
«Εγώ» μοιάζει να μην μπορεί να βρει τα λόγια ούτε εκείνος.
«Λυπάμαι» μουρμουρίζει και ξαναφεύγει από το δωμάτιο, αφήνοντάς με ακόμα περισσότερο θυμωμένη.
Δεν είναι ότι θέλω να είμαι μαζί του, δεν είναι ότι το αγαπάω, δεν είναι ότι θα τον διάλεγα ποτέ από τον Χάρρυ, είναι απλά ότι νοιάζομαι γι' αυτόν και εύχομαι τα πράγματα να είχα πάει διαφορετικά. Εύχομαι να είχα κρατήσει τη σχέση μας αυστηρά πλατωνική, ίσως τότε να τον έβγαζα εντελώς έξω από τη ζωή μου. Δεν ξέρω γιατί ήρθε πίσω εδώ πέρα αλλά είμαι ευγνώμων που έφυγε πριν πει κάτι που θα μπέρδευε εμένα ή εκείνος περισσότερο. Το τηλέφωνο του γραφείου μου χτυπάει και καθαρίζω το λαιμό μου πριν απαντήσω
«Γεια σας» ακούγομαι θλιβερή.
«Έφυγε αυτός;» η φωνή του Χάρρυ ακούγεται.
«Ναι.»
«Κλαις;»
«Μόλις» ξεκινάω.
«Κλαις έτσι δεν είναι;»
«Είμαι απλά λίγο αναστατωμένη.»
«Γιατί;» ρωτάει.
«Επειδή ήταν φίλος μου, δεν ξέρω γιατί έχω αναστατωθεί. Μην μου θυμώσεις» το τελευταίο που θέλω είναι να μαλώσω με τον Χάρρυ.
«Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω όταν σε σκέφτομαι να κλαις γι' αυτόν;»
«Δεν ξέρω, ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να τον αφήσω να έρθει μέσα αλλά έπρεπε να ξεκαθαρίσω ότι αυτός κι εγώ δεν θα είμαστε ποτέ παραπάνω από φίλοι» τα δάκρυα δεν τρέχουν πλέον αλλά η φωνή μου είναι γελοία.
YOU ARE READING
After 3 - Greek Translation
FanfictionΗ παθιασμένη ιστορία της Τέσσα και του Χάρρυ συνεχίζεται καθώς οικογενειακά μυστικά, βαθιές προδοσίες και επαγγελματικές ευκαιρίες απειλούν να τους χωρίσουν. Συγχωρέστε τυχόν εκφραστικά ή ορθογραφικά λάθη, που συμβαίνουν λόγω βιασύνης. Η ιστορία αυτ...
