Tessa's POV
«Λοιπόν, αυτή είναι βασικά η ιστορία της ζωής μου» χαμογελάει ο Ρόμπερτ. Το χαμόγελό του είναι ζεστό και ειλικρινές, σχεδόν σαν παιδιού αλλά με τον πιο προσφιλές τρόπο.
«Ήταν... ενδιαφέρουσα» αναζητώ το μπουκάλι με το κρασί στο τραπέζι και το σηκώνω για να γεμίσω το ποτήρι μου. Δεν βγαίνει ούτε σταγόνα.
«Ψεύτρα» με πειράζει και ξεσπάω σε γέλια παρασυρμένη από το κρασί.
Η ιστορία της ζωής του ήταν μικρή και γλυκιά. Όχι εντελώς απλή ούτε συναρπαστική, απλά φυσιολογική. Μεγάλωσε και με τους δύο του γονείς, η μητέρα του είναι καθηγήτρια και ο πατέρας του ο διοικητής της αστυνομίας. Αφού αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο που βρίσκεται δυο πόλεις μακριά, αποφάσισε να πάει σε ιατρική σχολή. Δουλεύει εδώ μόνο και μόνο επειδή είναι ακόμα στη λίστα αναμονής για να μπει στο πρόγραμμα ιατρικής του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, και επιπλέον βγάζει πολύ καλά λεφτά ως σερβιτόρος στο ακριβότερο εστιατόριο της περιοχής.
«Θα έπρεπε να είχες πάει στο WSU» του λέω και κουνάει το κεφάλι του.
Σηκώνεται από το τραπέζι και βάζει τον δείκτη του χεριού του στον αέρα για να 'σταματήσει' τη συζήτησή μας για λίγο. Κάθομαι πίσω στην καρέκλα καθώς τον περιμένω να γυρίσει, γέρνω το κεφάλι μου ενάντια στο ξύλινο κάθισμα και κοιτάζω ψηλά στο ταβάνι, το οποίο στο συγκεκριμένο σημείο έχει πάνω του ζωγραφισμένα σύννεφα, κάστρα και χερουβείμ. Η εικόνα ακριβώς μπροστά μου δείχνει μια κοιμωμένη κοπέλα με ροζ μάγουλα και ξανθά σγουρά μαλλιά πάνω στο κεφάλι της. Τα μικρά λευκά φτερά της πέφτουν σχεδόν ίσια σαν σε λήθαργο. Δίπλα της ένα αγόρι, έτσι υποθέτω τουλάχιστον, την κοιτάζει, την παρακολουθεί, με τα μαύρα φτερά του απλωμένα πίσω του.Ο Χάρρυ.
«Δεν υπάρχει περίπτωση, ακόμα και να το ήθελα δεν προσφέρουν το πρόγραμμα που θέλω. Συν του ότι το πρόγραμμα ιατρικής είναι μέρος της βασικής Πανεπιστημιούπολης στο Σιάτλ, στο WSU η Πανεπιστημιούπολη του Σιάτλ είναι πολύ μικρότερη» ο Ρόμπερτ επιστρέφει μ' ένα καινούργιο μπουκάλι κρασί στα χέρια του.
«Έχεις πάει ποτέ; Στην Πανεπιστημιούπολη;» Τον ρωτάω, πρόθυμη να μάθω περισσότερα για τη νέα μου τοποθεσία. Και βασικά περισσότερο πρόθυμη να σταματήσω να φαντάζομαι περίεργες εικόνες μικρών αγγέλων στο ταβάνι.
«Ναι, μόνο μια φορά, είναι μικρή αλλά ωραία.»
«Υποτίθεται ότι πρέπει να είμαι εκεί τη Δευτέρα και δεν έχω πουθενά να μείνω» γελάω. Ξέρω ότι Το κατακαημένο πλάνο μου δεν θα έπρεπε να μου φαίνεται αστείο, αλλά αυτή τη στιγμή έτσι μοιάζει.
«Αυτή τη Δευτέρα; Σαν να λέμε σήμερα είναι Πέμπτη και τη Δευτέρα θα είσαι Σιάτλ;»
«Ναι» νεύω.
«Τι λες για τις εστίες;» Προτείνει. Το να μείνω στην εστία δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου, ούτε μια φορά. Υπέθεσα, καλά ήλπιζα βασικά, ότι ο Χάρρυ θα με συνόδευε οπότε οι εστίες δεν ήταν στο μυαλό μου.
«Δεν θέλω να μείνω στην Πανεπιστημιούπολη, ειδικά τώρα που ξέρω πώς είναι να μένω μόνη μου.»
«Ισχύει, από τη στιγμή που γεύεσαι την ελευθερία δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω.»
«Αληθεύει τόσο πολύ, αν ο Χάρρυ πήγαινε στο Σιάτλ...» σταματάω τον εαυτό μου. «Τέλος πάντων.»
«Άρα σκοπεύετε να δοκιμάσετε σχέση εξ αποστάσεως;»
«Όχι, δεν θα πετύχαινε ποτέ. Ούτε καν η σχέση από κοντά δεν λειτουργεί για μας» το στήθος μου αρχίζει να πονάει. Πρέπει να αλλάξω το θέμα προτού καταλήξω ένα κλαψιάρικο χάλι. 'Κλαψιάρικο', τι περίεργη λέξη.
«Κλαψιάρικο» επαναλαμβάνω καθώς τσιμπάω τα χείλη μου με τον δείκτη και τον αντίχειρα του χεριού μου.
«Διασκεδάζεις τον εαυτό σου;» χαμογελάει ο Ρόμπερτ και νεύω, γελώντας ακόμα. «Πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό είναι ότι πιο διασκεδαστικό έχω κάνει στη δουλειά εδώ και καιρό.»
«Και για μένα το ίδιο» συμφωνώ. «Καλά, αν δούλευα εδώ βέβαια» δεν βγάζουν κανένα νόημα αυτά που λέω. «Δεν πίνω συχνά, καλά τώρα τελευταία πίνω περισσότερο απ' όσο έχω πιει ποτέ, αλλά όχι αρκετά για να έχω αποκτήσει ένα είδος 'ανοχής', οπότε μεθάω αρ-ρκετά γρήγορα» τραγουδάω, σηκώνοντας το ποτήρι μπροστά στο πρόσωπό μου.
«Κι εγώ στα ίδια είμαι, δεν συνηθίζω να πίνω αλλά όταν ένα όμορφο κορίτσι περνάει μια άσχημη νύχτα, κάνω μια εξαίρεση» κάνει φιλοφρόνηση και μετά κοκκινίζει εντελώς. «Εννοούσα.. αχχ» καλύπτει το πρόσωπό του με τα χέρια του. «Δεν νομίζω πως μπορώ να σκεφτώ αυτά που λέω όταν είμαι κοντά σου»
Τον πλησιάζω πάνω στο τραπέζι και χαμηλώνω τα χέρια του από το πρόσωπό του, χαμηλώνει ελαφρώς το βλέμμα του και όταν κοιτάζει πάνω προς το μέρος μου τα μπλε μάτια του είναι τόσο καθαρά.
«Είναι σαν να μπορώ να πω τι σκέφτεσαι» λέω δυνατά χωρίς σκέψη.
«Ίσως να μπορείς» ψιθυρίζει σε απάντηση και η γλώσσα του βγαίνει έξω για να γλείψει τα χείλη του. Ξέρω ότι θέλει να με φιλήσει, μπορώ να το διαβάσω στο πρόσωπό του. Μπορώ να το δω στα ειλικρινή του μάτια. Τα μάτια του Χάρρυ είναι τόσο φρουρημένα όλη την ώρα, πρέπει να παλέψω πολύ για να καταφέρω να τον διαβάσω και, ακόμα και τότε, ποτέ δεν μπορώ να τον διαβάσω με τον τρόπο που θέλω, που έχω ανάγκη.
«Αν δεν τον αγαπούσα τόσο πολύ, θα σε φιλούσα» λέω σιωπηλά, χωρίς να απομακρύνομαι αλλά και χωρίς να μετακινούμαι πιο κοντά. Όσο μεθυσμένη και να είμαι, και όσο θυμωμένη κι αν είμαι με τον Χάρρυ, δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να τον φιλήσω. Θέλω, αλλά δεν μπορώ. Η αριστερή γωνία του στόματός του σχηματίζει ένα στραβό χαμόγελο και λέει.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
After 3 - Greek Translation
FanfictionΗ παθιασμένη ιστορία της Τέσσα και του Χάρρυ συνεχίζεται καθώς οικογενειακά μυστικά, βαθιές προδοσίες και επαγγελματικές ευκαιρίες απειλούν να τους χωρίσουν. Συγχωρέστε τυχόν εκφραστικά ή ορθογραφικά λάθη, που συμβαίνουν λόγω βιασύνης. Η ιστορία αυτ...
