After 3 - Greek Translation

Κεφάλαιο 279

Tessa's POV

«Τέσι! Εδώ μέσα, έλα εδώ μέσα!» Ο πατέρας μου φωνάζει από το διάδρομο, ο ενθουσιασμός ξεκάθαρος στην ηχηρή φωνή του. Κατεβαίνω από το μικρό μου κρεβάτι και τρέχω στο καθιστικό. Τα χαλαρά σκοινιά της ρόμπας μου σχεδόν με κάνουν να σκοντάψω μέσα στη βιασύνη μου και τα δένω ξανά όπως μπαίνω στο δωμάτιο. Η μητέρα και ο πατέρας μου στέκονται δίπλα σε ένα όμορφα αναμμένο δέντρο. Πάντα λάτρευα τα Χριστούγεννα.

«Κοίτα Τέσι, έχεις ένα δώρο. Ξέρω ότι είναι ενήλικη τώρα αλλά είδα αυτό και έπρεπε να σου το πάρω.» Ο πατέρας μου χαμογελάει και η μαμά γέρνει πάνω του. Ενήλικη; Κοιτάζω κάτω στα πόδια μου, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τα λόγια του. Δεν είμαι ενήλικη, τουλάχιστον δεν πιστεύω ότι είμαι.

Ένα μικρό κουτί τοποθετείται στο χέρι μου και πρόθυμα σκίζω τον λαμπερό φιόγκο από το δώρο. Λατρεύω τα δώρα. Δεν τα παίρνω συχνά άρα όταν τα παίρνω είναι ξεχωριστή στιγμή για μένα.

Ο ενθουσιασμός της μητέρας μου με εκπλήσσει, δεν την έχω δει ποτέ ξανά να χαμογελάει έτσι και ο πατέρας μου, χμ, νιώθω σαν να μην έπρεπε να βρίσκεται εδώ αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί συμβαίνει αυτό.

«Βιάσου και άνοιξέ το!» Ο πατέρας μου με παροτρύνει ενώ ανοίγω το καπάκι του κουτιού. Βάζω μέσα το χέρι μου και το τραβάω πίσω όταν κάτι τσιμπάει το δάχτυλό μου. Σχεδόν βρίζω από τον πόνο και πετάω το κουτί στο πάτωμα. Μια βελόνα πέφτει στο χαλί. Όταν κοιτάζω πάλι ψηλά στους γονείς μου, ο το δέρμα του πατέρα μου έχει χάσει όλο του το χρώμα και τα μάτια του είναι βουβά.

Το χαμόγελο της μητέρας μου είναι πάλι φωτεινό, λαμπρότερο από κάθε άλλη φορά καθώς ο πατέρας μου σκύβει τα μαζέψει τη βελόνα από το πάτωμα. Κάνει ένα βήμα προς τα εμένα, με τη βελόνα στο χέρι, και προσπαθώ να κάνω πίσω αλλά τα πόδια μου δεν κουνιούνται. Δεν κουνιούνται όσο σκληρά κι αν προσπαθώ και απομένω αβοήθητη, μόνο για να ουρλιάξω όταν μπήγει τη βελόνα στο χέρι μου.

...

«Τέσσα!» η φωνή του Λίαμ είναι φρενήρης, δυνατή και τρομακτική ενώ κουνάει τους ώμους μου. Ανασηκώνομαι κάπως και το μπλουζάκι μου είναι λεκιασμένο με ιδρώτα. Τον κοιτάζω και μετά το χέρι μου, ψάχνοντας σαν τρελή για σημάδια από το τρύπημα.

«Είσαι καλά;» Ρωτάει. Αγκομαχώ για να πάρω ανάσα, το στήθος μου πονάει ενώ πασχίζω να βρω αέρα και τη φωνή μου. Κουνάω το κεφάλι μου και σφίγγει το κράτημα του στους ώμους μου. «Σε άκουσα να φωνάζεις άρα εγώ...» ο Λίαμ διακόπτεται από τον Χάρρυ που εισβάλλει στο δωμάτιο. Τα μάγουλά του είναι βαθυκόκκινα και τα μάτια του ορθάνοιχτα.