After 3 - Greek Translation

Κεφάλαιο 256

Harry's POV

Το κρύο νερό πέφτει από τη βρύση στο χτυπημένο μου δέρμα. Κοιτάζω κάτω στο σιφόνι καθώς το κόκκινο νερό περικυκλώνει το μέταλλο.

Ξανά, αυτή η βλακεία συνέβη ξανά; Φυσικά και συνέβη, ήταν απλά θέμα χρόνου.

Η πόρτα του μπάνιου έχει παραμείνει ανοιχτή οπότε μπορώ εύκολα να φτάσω στο δωμάτιο απέναντι από το διάδρομο αν ακούσω ουρλιαχτά. Δεν έχω καμία απολύτως ιδέα τι σκεφτόμουν όταν κάλεσα αυτή τη σκύλα. Δεν θα πρέπει να τη λέω έτσι.... Αλλά είναι μία από αυτές.. μια σκύλα. Τουλάχιστον δεν θα το πω μπροστά στην Τέσσα. Όταν της τηλεφώνησα, μπορούσα μοναχά να σκεφτώ την κενή φωνή της Τέσσα και τα αφελή σχόλια. «Δεν παίρνει ναρκωτικά.» προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της. Ήξερα πως θα το συνειδητοποιήσει ανά πάσα στιγμή, και για κάποιον ανόητο λόγο νόμιζα πως αν η μαμά της ήταν εδώ θα μπορούσε να τη βοηθήσει.

Για αυτό ακριβώς δεν προσπαθώ να βοηθήσω τους ανθρώπους, δεν έχω καμία εμπειρία με αυτό. Είμαι αρκετά τέλειος στο να τα διαλύω όλα, αλλά δεν είμαι σωτήρας.

Το μάτι μου πιάνει κάποια κίνηση στον καθρέπτη και κοιτάζω ψηλά για να δω την αντανάκλαση του Ρίτσαρντ να με κοιτάζει κι αυτός. Γέρνει έναντι στο στενό κατώφλι της πόρτας, η έκφρασή του ανήσυχη.

«Τι; Ήρθες να προσπαθήσεις να μου ορμήσεις ξανά;» Λέω ξερά.

Αναστενάζει και περνά τα χέρια του από το ξυρισμένο πρόσωπό του. «Όχι, όχι αυτή τη φορά.»

Τον χλευάζω, θέλοντας κάπως να προσπαθούσε να μου επιτεθεί. Είμαι σίγουρα αρκετά εκνευρισμένος για ένα χτύπημα, ή δύο.

«Γιατί δεν μου το είπε κανείς από τους δύο;» Ο Ρίτσαρντ ρωτάει. Μιλάει σοβαρά τώρα; 

 «Γιατί να σου το πω εγώ; Και σίγουρα δεν είσαι τόσο χαζός ώστε να πιστεύεις ότι η Τέσσα θα έλεγε στον πατέρα της κάτι σαν κι αυτό.» Κλείνω τη βρύση και πιάνω μια πετσέτα ώστε να ασκήσω πίεση στα δάχτυλά μου, έχω σταματήσει να ματώνουν τα περισσότερα. Θα πρέπει να μάθω να αλλάζω χέρια, να χτυπώ με το δεξί από εδώ και πέρα.

«Δεν ξέρω... Νιώθω πως μου επιτέθηκαν απότομα, νόμιζα πως εσείς οι δύο έλκεστε απλά διαφορετικά αλλά τώρα..»

«Δεν ζητάω την έγκριση σου, ούτε και τη χρειάζομαι.»Προσπερνώ το σώμα του έξω από την πόρτα και περπατώ γρήγορα στο διάδρομο. Τα παπούτσια του Λία, δεν είναι πια δίπλα από την πόρτα και η σακούλα με τα καμένα ποπ κορν βρίσκεται ακόμη στο πάτωμα.