After 3 - Greek Translation

Κεφάλαιο 282

Tessa's POV

Η επιστροφή ήταν όσο απαίσια όσο περίμενα να είναι. Ο δρόμος δεν φαινόταν να τελείωνε, κάθε κίτρινη γραμμή ήταν από τα χαμόγελα του, ένα από τα κατσουφιάσματα του. Κάθε ατέλειωτη γραμμή κίνησης φαινόταν να με κοροϊδεύει για κάθε λάθος που είχα κάνει και κάθε αυτοκίνητο στο δρόμο ήταν ακόμη ένας άγνωστος, ένα άτομο με τα δικά του προβλήματα. Ένιωθα μόνη, τόσο μόνη, στο μικρό μου αμάξι καθώς οδηγούσα όλο και πιο μακριά από εκεί που ήθελα να βρίσκομαι.

Είμαι χαζή που το παλεύω αυτό; Θα μπορούσα αλήθεια να είμαι τόσο δυνατή για να παλέψω την δεδομένη στιγμής Το θέλω στα αλήθεια αυτό;

Ποιες είναι οι πιθανότητες αυτή την φορά, από τις προηγούμενες φαινομενικά εκατό φορές, τι θα είναι διαφορετικό αυτή την φορά; Χρησιμοποιεί απλώς τα λόγια που πάντα ήθελα να ακούσω από απόγνωση επειδή γνωρίζει πόσο έχω αποκοπεί;

Το κεφάλι μου το νιώθω σαν ένα χιλιοσέλιδο μυθιστόρημα γεμάτο βαθιές σκέψεις, άσκοπες συζητήσεις, και μια σειρά ηλίθιων ερωτήσεων που δεν γνωρίζω την απάντηση τους.

Όταν σταμάτησα μπροστά από το σπίτι του Κρίστιαν και της Κίμπερλυ μερικά λεπτά πριν, η ένταση στους μύες κάτω από το δέρμα μου έσφιξε σε σημείο που ένιωθα ότι θα κοπούν και όσο κάθομαι στο σαλόνι τους τώρα, περιμένοντας την Κίμπερλυ να έρθει μαζί με τον Σμιθ, η ένταση συνεχίζει να μεγαλώνει.

«Είπε ότι θα κατέβει μόλις τελειώσει να τρίβει το πόδι του μπαμπά μου.» Ο Σμιθ σουφρώνει την μύτη του αηδιασμένος.

Δεν μπορώ παρά να γελάσω με το μικρό παιδί με τα λακάκια, «Εντάξει, σε ευχαριστώ.» Του λέω. Κάθεται κάτω στην άκρη του καναπέ χωρίς να πει λέξη.

Εστιάζει στο μηχάνημα στα χέρια του και εγώ σε εκείνον. Ο μικρός αδερφός του Χάρρυ. Είναι τόσο παράξενη ιδέα που αυτό το αξιολάτρευτο παιδάκι, το οποίο φαίνεται να με αντιπαθεί για κάποιο λόγο, ήταν ο βιολογικός αδερφός του Χάρρυ και φαινόταν να απολαμβάνει την παρέα του αντίθετα με τον περισσότερο κόσμο.

«Που είναι ο Χάρρυ σου;» Με ρωτάει, πιάνοντας με να τον κοιτάω. Ο Χάρρυ σου. Μου φαίνεται ότι κάθε φορά που με ρωτάει ότι ο Χάρρυ μου είναι πιο μακριά. Ίσως περισσότερο από ποτέ αυτή την φορά.

«Είναι-» Αρχίζω να πω μόλις η Κίμπερλυ μπαίνει στο δωμάτιο, ερχόμενη προς εμένα με ανοιχτές αγκάλες. Θα φορούσε τακούνια και μακιγιάζ. Υποθέτω ότι ο έξω κόσμος ακόμη κινείται, παρόλο που ο δικός μου έχει σταματήσει.